Dag 16 12 febr. Christchurch - Omarama

Dag 16 12 febr. Christchurch – Omarama ( 389 km )
Om 7 uur was ik weer al wakker. Ik wilde toch wat langer slapen en viel nog eens in slaap tot 9 uur. Wat deed me dat goed. Ik ging me wassen en in de keuken at ik mijn laatste spek en eieren. Het is iets meer bewolkt dan gisteren. Maar het zonnetje komt er af en toe door. Ik heb wel nog altijd twee truien aan. Het is nu bijna 11 uur. Ik ga eens beginnen lezen wat ik vandaag ga doen. Ik zei de twee mannen, mijn geburen, dag en zei dat ik terug kwam rond 28 februari. Zij blijven zolang op de camping daar ze werken in Christchurch. In de stad reed ik een dertigtal minuten verloren. Zo kwam ik een prachtige kerk tegen die ook helemaal verwoest was door de aardbevind. Ook nog andere vernielde gebouwen zag ik op mijn route. Eindelijk kon iemand mij de juiste weg aanduiden, de Highway 1 richting Timaru. Het was een oervervelende autostrade. Er was niks te zien. Het landschap was vlak. Er waren geen bergen. Ik zag reusachtig grote besproeiîngssysyemen die de velden bewaterden. Via de Highway 79, de scenic route, van Rangitata naar Geraldine reed ik naar de Mount Cook. Het dorre, zoals ik dit reeds noemde, is eigenlijk goudbruin pluimgrasland. Dit verdween en maakte plaats voor de groene kleurenpalet. Plots zag ik honderde witte vlinders rondvliegen. Vele sloegen te pletter tegen mijn voorruit. Waar kwamen die vandaan? Eindelijk zat ik weer in de bergen. Dat houdt me wakker al die haarspelbochten. De radio deed het niet meer. Er was enkel een katholieke zender die het Jezus-woord verkondigde. Ik nam een binnenweg en zag een kudde herten. Ze keken me verwonderd aan en verwijderden zich van me. De lucht voelde aan als een frisse, meer koude berglucht. Een bijtje volgde me in de auto. Die zie ik wel liever niet! Verschillende valken vlogen boven me uit. Fairlie, in deze plattelandsgemeente kwam ik aan de Highway 8 die over de 829 m hoge Burke Pass naar het lake Tekapo leidde. Het landschap was nu heuvelachtig en afwisselend. Op een bord stond er: Burkes Pass , road open. Ik denk dat het in de wintermaanden hier ook prachtig moet zijn. Ik was omringd door de bergen, daartussen duizende schapen. Ik volgde een binnenweg: Ski Area Dombson. Er waren iets te veel stenen en ik keerde terug. Het sneeuwkanon lag er beteuterd bij. En…eindelijk zag ik vôôr mij mijn eerste besneeuwde berg. Links en rechts van me waren er nog bergen. Ik was gevangen tussen al die bergen. Ik doorkliefde de pas tot aan het Lake Tekapo. Ik reed rond het prachtige grote meer. De zon was weer van de partij. Ik heb al ondervonden dat het tegen de avond lekker weer wordt. Om het even waar ik stond aan de oevers, het wonderlijke kleurenspel stond me verbaasd. Het fijn gruis,ontstaan door het schuren van de gletsjers over de rotsen en meegevoerd naar het meer door één van de talrijke bergrivieren gaf een uitzonderlijk kleurenpalet van heldergroen, donkerblauw en stralend turkoois. Op de 20 km grintweg was ik gans alleen. Ik zette de motor af en luisterde naar de stilte, naar niks, enkel het gezoem van een bij. Ik werd één met de natuur. Zo mooi! Ik werd er stil van en kreeg een krop in de keel. Ik bezocht de Church of the Good Shepherd, spijtig was de binnenkant al afgesloten. Het was al 18 uur en ik reed nog steeds rond. Naast de kerk was een bronzen gedenkteken gewjd aan de vriendschap tussen mens en herdershond, die vooral in het Mackenzie Country met zijn lange en strenge winters van bijzondere betekenis is. Ik zag vele dode konijntjes. Net liep er eentje voor mij op de weg. Ik besloot hier niet te overnachten en door te rijden naar het volgende meer. Tegen 120 km/uur raasde ik door de rechte stukken tussen de bergen. Ik was bijna gans alleen. Zalig. Het lake Pukaki bood een onvergelijkelijk uitzicht op de bergen van NZ. Talrijke velden met wilde rupine veranderden het landschap in een bont bloementapijt dat pas aan de rotsachtige voet van de sneeuwbedekte bergen leek op te houden. Voorbij Twizel scheerde ik langs het lake Ohau en aan de andere kant Lake Benlore voorbij. Er was een salmonfarm. Tijdens mijn weg zag ik zeven roofvogels boven de velden vliegen. Ik heb in mijn leven nog niet zoveel roofvogels gezien. In Omarama was er eindelijk opnieuw een Top 10 Holiday park. Ik betaalde 16 $. Dat was tot nu toe het goedkoopste en ik moet zeggen dat de camping verzorgd is. De keuken goed geêquipeerd, de douches netjes en praktisch. De prijzen zijn zo verschillend van streek tot streek. Rechtover de camping ging ik naar een restaurant. Ik moest nog eens vlees eten. Mijn lichaam hunkerde erna. Ik vroeg een steak béarnaise maar toen de garcon deze bracht was het precies een klomp zure boter die ze op de steak gesmeten hadden. Ik zei het tegen de ober en die liet een nieuwe saus maken. Ook deze was zuur. Ik zei dat de kok dan maar een pepersaus moets maken. Dat is niet zo moeilijk! :) Eindelijk had ik mijn vlees. Het was niet top maar eetbaar. Spijtig want ik had gegeten voor 38 $. In de bar van het restaurant schreef ik mijn blog en laadde ik mijn gsm, batterij van mijn fotoapparaat en mijn pc op. Ik steek de straat over en ga uitgeput in mijn tentje kruipen. Waarschijnlijk bezie ik nog een film. Dank je Pieter dat je veel filmen op mijn pc gezet hebt. Dat verzet toch eens je zinnen dan altijd maar rijden en rijden. Tot morgen. xxxx