Dag 12 18 okt. Sacred Valley

Dag 12 18 okt. Sacred Valley
6u30 op .( Ik verlang er reeds naar van eens ergens lang te kunnen uitslapen ) Ontbijtbuffet. Om 8 uur pikte een meisje van het reisagentschap me op en we stapten naar een bus. Na 15 minuten moest ik een minivan nemen met 13 personen. Ik zat niet aan een venstertje. Spijtig. Die minivans zijn niet zo aangenaam dan de grotere luxebussen. Je kan ook je zetel niet achteruit zetten. We reden naar 3800 m. Massa's bussen deden hetzelfde traject. The 2nd Valley of the Inca's. Ik verstond niets van de uitleg van de gids in de bus. De microfoon werkte slecht. We stopten bij een handcraft market waar we in een klein fabriekje zagen hoe ze juwelen maakten uit zilver en stenen. Ik zocht naar zilveren koffielepeltjes maar alles was te duur. 40 $ voor één lepeltje en dat wilde ik er niet aan geven. In een ander winkeltje vond ik alpacalepeltjes aan 15 sole / stuk. Deze zijn geen collectiestukken maar dat hoeft niet. Ik kocht er ook eentje voor mijn mama. Het is het feit van een souvenir te hebben uit dat land. Mijn gezicht velde volledig af. Ik was net een monster. Ik moest een ticket kopen van 70 sole om drie sites te mogen bezoeken. De volgende stop was op 3000 m. Pisaq ruinas. Afkomstig van de vogel Pisaca. We zagen opnieuw vele typische terrassen die vanaf 1986 niet meer gecultiveerd worden omdat dit gebied beschermd is. We zagen de typische Incahuizen met één venster en vele nissen. Ook een Incakerkhof, tombes gericht naar het Oosten. De huizen werden gemaakt uit klei, modder en cactussap. Een strooien dak. We namen een lunchbuffet. De groep at in verschillende plaatsen naargelang het bedrag je wilde betalen voor je eten. Ik had niets vooraf betaald. De gids zette me af in een restaurant waar ik met een expeditiedokter uit mijn groep een maaltijd nam. Men maakte eten in de grond = patchmanca genaamd. Men warmt eerst stenen in een oven gedurende twee uur en daarna legt men de stenen rond de pot, bedekt die en laat het eten bakken. Het was lekker maar de aardappelen waren niet gekookt en men maakte er frietjes van. :-) De lekkere pepersaus brandde mijn geïrriteerde lippen. 35 sole. Amaai, zo duur! De dokter betaalde mijn cola. Ik sprak met de dokter over hoogteziekte. Ik vertelde hem van mijn “ademhalingsstoppen” en hij zei dat dat komt door te weinig zuurstof die naar je hersenen gaat waardoor die geen prikkels meer kunnen doorgeven. Een typisch symptoom van hoogteziekte. Een geluk dat ik niets meer ondervind van al die ongemakken. Het duurde maar twee dagen en dat valt mee, wanneer ik andere mensen hoor spreken. Hij vertelde ook dat er regelmatig mensen sterven door een te hoge druk in de hersenen. Velen zijn ook ziek in hun buik. Na de maaltijd maakten we een laatste stop aan ruïnes op 2800 meter. 250 trappen. De gids stopte op tijd want iedereen hijgde fel. Op de berg aan de overkant zag je de “foodstockages.” Daar verzamelden ze voedsel indien ze dit nodig hadden na stormen en aardbevingen. Ze moesten uren stappen om die stockage te bereiken. Ik vond dit een leerrijke tocht. Na de tour nam ik afscheid van de groep. Ik moest mijn trein halen in Ollantaytambo. Vanaf nu stond ik er alleen voor. In de trein, met een tafeltje kregen we een drankje aangeboden. Ik zat bij een toffe bende van 13 personen. Naast mij Zuid Afrikaners. Leuk dat wij mekaar ietsje verstaan. Ik kreeg zelfs een glas wijn aangeboden. Na anderhalf uur te reizen door een prachtig landschap, bergen en de Rio stond de eigenaar van mijn hotel me op te wachten in Aquas Calientes: Eco Inn hotel. Een net hotel maar zonder venster en geen wifi. :-( Het dorp Aguas Calientes, gelegen bij de rivier aan de voet van Machu Picchu, is alleen bereikbaar met de trein. Het dorp is geïsoleerd van het landelijk wegennet. Tourbussen vanuit Cuzco rijden daardoor niet verder dan Ollantaytambo, vanwaar moet worden overgestapt op de trein. Voor de lokale bevolking is er een vroege en late trein die niet toegankelijk is voor toeristen. De geïsoleerde ligging van Machu Picchu leidde ertoe dat in januari 2010 bijna tweeduizend toeristen het gebied meerdere dagen niet meer konden verlaten nadat een deel van de spoorbaan door zware regenval was geblokkeerd. Vanaf Aguas Calientes rijden er vaak bussen naar Machu Picchu. De klim van 350 meter door het tropisch regenwoud kan ook te voet worden gemaakt. Aguas Calientes is een dorp dat volledig gericht is op het toerisme en ontelbare restaurants en lodges heeft met prijzen die flink hoger zijn dan in de rest van het land. Aan het eind van het dorp zijn er warmwaterbronnen. Ik deed ze deze keer niet daar ik er al zoveel gedaan heb. Het dorp is gelegen in een tropische klimaatzone en er zijn veel tropische planten en dieren te zien. Door de diepe ligging in de vallei is er weinig zonlicht. Ik wandelde langs de “mercado” met vele alpaca spulletjes. Ik kocht me een een dikke berenmuts, eh, alpacamuts aan 45 sole. De prijs begon van 120 sole! Ik zag de rivier stromen in het leuke dorpje. Morgen zal het mooier zijn bij daglucht. Ik kocht me een brochette met een halve aardappel aan 3 sole = 1 $ en een warme kruidendrank aan O,80 sole. Een Spaanse gids kwam me alles uitleggen voor de toer de volgende dag. Ik mocht mijn bus zeker niet te laat nemen om op tijd aan te komen aan de ingang van de Machu Picchu. Daarna keek ik wat tv en viel in slaap.