Dag 15 18 aug. Little Corn Island - Managua
Blijf op de hoogte en volg Kristin
19 Augustus 2012 | Nicaragua, Managua
Dag 15 18 aug. Little Corn Island – Managua
Om 8u30 stond ik op. De poetsvrouw was reeds aan het wachten. Ik moest uitchecken om 10u30 maar mocht mijn valies in een kamertje plaatsen. Ik nam vlug een ontbijt bij de Italiaan, maakte mijn valies en keerde terug naar de Italiaan ( Joe en Anna zaten er reeds ) waar ik skypte met ma en pa. Ze vertelden over het leuke verjaardagsfeest van tante Mia. Dat mis ik wel onze familiefeestjes. Ik vind dat altijd heel gezellig. Jullie hebben een hittegolf hoorde ik? Hier is het ook steeds rond de 40 graden maar je hebt altijd een aangenaam briesje. Om 13 uur stond ik aan het dok waar de boot naar Big Corn Island vertrekt. De open boot telde 50 personen. Hij helde iets te fel over en ik dacht dat hij alle minuten zou zinken. Vijf mensen moesten uit de boot daar hij overladen was. Bij het opgaan zat er niet zoveel volk in. Het was net gestopt met regenen. Een geluk want vorige keer was dat niet aangenaam te varen in een storm. Het bootje, geladen met vele rugzakken en valiezen, schudde van links naar rechts. Reddingsvesten werden uitgedeeld. Natuurlijk maar voor de helft van de passagiers! Er waren er niet genoeg! Het kriebelde opnieuw in de buik. De passagiers aan de zijkanten werden kletsnat. Er werd een plastic boven ons hoofd gezwierd die we allen moesten vastnemen zodat die niet wegwaaide. Zo bedekten we ons van het overlopende zeewater. Het was een grappig zicht. Echt basic maar efficiënt. We namen een taxi naar de luchthaven. We kwamen nog net op tijd. De vliegtuigen wachten steeds op de bootjes. De bagage werd niet gescand daar ze daarvoor geen apparatuur hebben. Één voor één werd volledig ons handbagage omgekeerd. Ik, met mijn toiletzak en mijn kleine, zware rugzak, nam wat meer tijd in beslag dan de anderen. :-) Ze namen twee aanstekers en mijn dissolvant in beslag. Ik kocht me een boterham met hesp en kaas en we stapten op het vliegtuigje naar Managua met een tussenstop in Bluefields. In Managua nam ik een taxi aan 100 C ( weer meer dan het dubbele ) naar hotel Bello Horizon waar ik een paar dagen geleden ook verbleef aan 40 $ / nacht. Nu was er echter geen plaats meer vrij. Enkel een kamer aan 50 $ met drie bedden. Daar was ik niet mee akkoord. De man belde naar zijn baas. Ik kon plots toch een kamer krijgen met twee bedden aan 35 $. De kamer is wel niet zo mooi dan de vorige en heeft geen balkon. Maar het is maar voor één nachtje! Morgenvroeg neem ik een taxi naar de Ticabus halte waar ik naar Costa Rica wil gaan. Deze rit duurt 10 uur. De receptionist zei me dat ik een ticabus op voorhand moet boeken. Maar indien ik niet mee kan, zoekt de taxichauffeur wel een andere oplossing en zal hij me aan een andere bushalte afzetten. Hopelijk wel geen chickenbus maar een luxebus want 10 uur is wel lang. Tot morgen...x
Om 8u30 stond ik op. De poetsvrouw was reeds aan het wachten. Ik moest uitchecken om 10u30 maar mocht mijn valies in een kamertje plaatsen. Ik nam vlug een ontbijt bij de Italiaan, maakte mijn valies en keerde terug naar de Italiaan ( Joe en Anna zaten er reeds ) waar ik skypte met ma en pa. Ze vertelden over het leuke verjaardagsfeest van tante Mia. Dat mis ik wel onze familiefeestjes. Ik vind dat altijd heel gezellig. Jullie hebben een hittegolf hoorde ik? Hier is het ook steeds rond de 40 graden maar je hebt altijd een aangenaam briesje. Om 13 uur stond ik aan het dok waar de boot naar Big Corn Island vertrekt. De open boot telde 50 personen. Hij helde iets te fel over en ik dacht dat hij alle minuten zou zinken. Vijf mensen moesten uit de boot daar hij overladen was. Bij het opgaan zat er niet zoveel volk in. Het was net gestopt met regenen. Een geluk want vorige keer was dat niet aangenaam te varen in een storm. Het bootje, geladen met vele rugzakken en valiezen, schudde van links naar rechts. Reddingsvesten werden uitgedeeld. Natuurlijk maar voor de helft van de passagiers! Er waren er niet genoeg! Het kriebelde opnieuw in de buik. De passagiers aan de zijkanten werden kletsnat. Er werd een plastic boven ons hoofd gezwierd die we allen moesten vastnemen zodat die niet wegwaaide. Zo bedekten we ons van het overlopende zeewater. Het was een grappig zicht. Echt basic maar efficiënt. We namen een taxi naar de luchthaven. We kwamen nog net op tijd. De vliegtuigen wachten steeds op de bootjes. De bagage werd niet gescand daar ze daarvoor geen apparatuur hebben. Één voor één werd volledig ons handbagage omgekeerd. Ik, met mijn toiletzak en mijn kleine, zware rugzak, nam wat meer tijd in beslag dan de anderen. :-) Ze namen twee aanstekers en mijn dissolvant in beslag. Ik kocht me een boterham met hesp en kaas en we stapten op het vliegtuigje naar Managua met een tussenstop in Bluefields. In Managua nam ik een taxi aan 100 C ( weer meer dan het dubbele ) naar hotel Bello Horizon waar ik een paar dagen geleden ook verbleef aan 40 $ / nacht. Nu was er echter geen plaats meer vrij. Enkel een kamer aan 50 $ met drie bedden. Daar was ik niet mee akkoord. De man belde naar zijn baas. Ik kon plots toch een kamer krijgen met twee bedden aan 35 $. De kamer is wel niet zo mooi dan de vorige en heeft geen balkon. Maar het is maar voor één nachtje! Morgenvroeg neem ik een taxi naar de Ticabus halte waar ik naar Costa Rica wil gaan. Deze rit duurt 10 uur. De receptionist zei me dat ik een ticabus op voorhand moet boeken. Maar indien ik niet mee kan, zoekt de taxichauffeur wel een andere oplossing en zal hij me aan een andere bushalte afzetten. Hopelijk wel geen chickenbus maar een luxebus want 10 uur is wel lang. Tot morgen...x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
