Dag 1 20 aug. San Jose - Isla Bocas Del Toro
Blijf op de hoogte en volg Kristin
21 Augustus 2012 | Panama, Bocas del Toro
Dag 1 20 aug. San Jose – Isla Bocas Del Toro ( Panama )
Om 6u30 maakte ik me klaar en nam een ontbijt in het hotel. Voor de eerste keer had ik lekker stokbrood. Wat was dat lang geleden. Ik zag ook mensen op de straat met een stokbrood in de hand. Net Frankrijk. Daarvoor alleen zou ik in Costa Rica willen blijven. Het is zo zalig van een knapperig stokbrood te eten. Om 8 uur trok ik mijn valies door de straat en al gauw stopte een taxi. Ik legde hem uit dat ik wilde reizen met de bus naar Panama. Hij wist niet welke terminal ik daarvoor moest nemen. Na een paar keer gevraagd te hebben kwam ik aan. 3 Zwitserse meisjes, 1 jongen van Parijs en een Duits meisje stonden reeds te wachten. Ze gingen ook naar Bocas del Toro, een eiland in Panama. Het Duitse meisje, Steffie, vertelde dat ze 2 maanden vrijwilligerswerk gedaan heeft in Costa Rica. 1 maand Spaanse les en vier weken werken met weeskinderen en met schilpadden. Voor deze twee maanden betaalde ze 1400 €. Ik vind dat wel straf dat je zô veel moet betalen om vrijwillig ergens te werken! Ik vind het spijtig dat ik niet in Costa Rica kan blijven. Ik wilde ook graag de schilpadden daar zien of eventueel met ze werken. Maar ja, dat lukt niet. Een geluk dat ik CR zes jaar geleden al twee maal bezocht heb. Om 9 uur vertrok de bus. Ik betaalde 14 $. Ik had weinig plaats en kon zelfs mijn rugzakje niet aan mijn voeten zetten. Hopelijk komt er niemand naast mij zitten of ik zou geplet worden tussen mijn eigen rugzak en de zetel voor mij. Het was er stikheet. Geen airco. Ik probeerde te slapen maar de zetels waren zo krap dat ik me niet kon neerleggen. Ook gingen deze zetels niet ver naar achter. Na 4 uur kwamen we aan de grens Costa Rica met Panama. Ik ging naar de immigratiedienst waar ik een stempel kreeg in mijn paspoort. Oef, die vroegen me toch geen retourticket. Daarna moesten we naar een ander loket waar opnieuw de paspoorten gecontroleerd werden. Ai, die man vroeg naar mijn retourticket. Ik legde hem uit dat ik de wereld rond reis en dat ik een wereldticket heb. Ik toonde hem mijn vlucht van Ecuador naar Peru. Maar de man vroeg opnieuw mijn retourticket vanuit Panama! Opnieuw legde ik in het Spaans alles uit. Hij had nog nooit van een worldticket gehoord en twijfelde. Hij begon te mopperen maar gaf me uiteindelijk toch een stempel. Oef, weer ben ik er goed van afgekomen. Het is wel handig wanneer je een mondje Spaans spreekt. Maxime, de jongen van Parijs, moest ergens een retourticket kopen. Opnieuw 14 $. Die had minder geluk. De vier meisjes hadden een ticket terug naar Costa Rica. We stapten opnieuw de bus op. 45 minuten later kwamen we aan in Changuinola ( Panama ) . We hadden een busrit van 6 uur achter de rug maar opnieuw verliep dit vlot en snel vond ik. Het enige wat me stoorde is dat ik een jeans en een T-shirt aan had. Ik zweette me kapot. Ja, soms weet ik niet of het een bus met airco is of niet. Maar op deze rit had een short en een topje al teveel geweest. Panama was opnieuw veel warmer dan San Jose. Deze nacht heb ik zelfs kou gehad. En gisteren nam ik een hete douche. Wat was dat zalig want ik rilde. Ik ben de kou van 25 graden niet meer gewoon! :-) In Changuinola namen we een minibus aan 1,45 $ naar Almirante waar een lancha vertrekt naar het eiland Bocas Del Toro. We namen allen het bootje aan 3 $. De vaart duurde een half uur. Bocas del Toro is de hoofdstad van de gelijknamige Panamese provincie Bocas del Toro. De kleine stad is gelegen op een schiereiland in het zuidoosten van het eiland Colón, het noordelijkste eiland van een archipel voor de Caribische noordwestkust van Panama. Volgens de laatste volkstelling van 2000 had de stad 3139 inwoners[1].
De stad is het toeristische centrum van de archipel. Men is er vooral gespecialiseerd in ecotoerisme en all-inclusive-toerisme. Alle locaties op het eiland zijn, met uitzondering van het regenseizoen, eenvoudig met de fiets te bereiken, die dan ook overal te huur zijn. Naast het eiland Colón trekken ook de naburige eilanden, vooral het eiland Bastimentos toeristen. Door de ongerepte mangrovebossen en koraalriffen komen veel toeristen hier ook voor het scubaduiken en snorkelen. Een man sprak ons direct aan voor een hotel. Ik volgde hem naar hotel Zapolito. Een andere man van een duikclub stak me een briefje in de hand met info over duiken. Ik beloofde hem dat ik morgen om 8 uur paraat zal staan aan de duikclub. De privékamer kost 18 $, heeft tv, ventilator, een badkamer met warm water en een bed. Deze kamer is basic maar het valt mee. De anderen gingen allen naar het backpackers hotel Mondo Taitû waar ze 10 $ betalen voor een dormitorio en gedeelde badkamer. Ik wilde mijn eigen kamertje. Ik nam afscheid van hen. Misschien zien we mekaar wel terug op dit kleine eiland. Ik douchte me met heel koud water. Ik moest afkoelen. Ik denk dat ik hier geen warm water nodig heb. Boven mijn hoofd hangt een ventilator maar die draait maar zachtjes. Ik heb nog een aparte staanventilator maar deze heeft geen beschermgril dus ik moet oppassen dat ik mijn handen er niet in steek. :-) Om 21u30 ging ik vlug wat eten zoeken in de drukke, gezellige hoofdstraat. Mijn hotel ligt in het centrum. Die dorms zijn veel verder afgelegen. Ik vind het leuk wanneer je dicht bij alles bij bent. Een jongen sprak me aan en wilde me persé een empanada met kip betalen. Eh, ja waarom niet. Jonathan en ik raakten aan de praat. Een lieve maar rare gast van 26 jaar. Ik liep naar mijn kamer terug waar ik een yoghurt met aardbeien at. Nu schrijf ik mijn blog, kijk wat tv en kruip er in. Morgen sta ik op om 6u30. Ik wil nog ontbijten voor de duik. Adios amigos...
PS: Hier is het een uur later dan in Costa Rica. Dus met Belgie is Panama 7 uur vroeger.
Om 6u30 maakte ik me klaar en nam een ontbijt in het hotel. Voor de eerste keer had ik lekker stokbrood. Wat was dat lang geleden. Ik zag ook mensen op de straat met een stokbrood in de hand. Net Frankrijk. Daarvoor alleen zou ik in Costa Rica willen blijven. Het is zo zalig van een knapperig stokbrood te eten. Om 8 uur trok ik mijn valies door de straat en al gauw stopte een taxi. Ik legde hem uit dat ik wilde reizen met de bus naar Panama. Hij wist niet welke terminal ik daarvoor moest nemen. Na een paar keer gevraagd te hebben kwam ik aan. 3 Zwitserse meisjes, 1 jongen van Parijs en een Duits meisje stonden reeds te wachten. Ze gingen ook naar Bocas del Toro, een eiland in Panama. Het Duitse meisje, Steffie, vertelde dat ze 2 maanden vrijwilligerswerk gedaan heeft in Costa Rica. 1 maand Spaanse les en vier weken werken met weeskinderen en met schilpadden. Voor deze twee maanden betaalde ze 1400 €. Ik vind dat wel straf dat je zô veel moet betalen om vrijwillig ergens te werken! Ik vind het spijtig dat ik niet in Costa Rica kan blijven. Ik wilde ook graag de schilpadden daar zien of eventueel met ze werken. Maar ja, dat lukt niet. Een geluk dat ik CR zes jaar geleden al twee maal bezocht heb. Om 9 uur vertrok de bus. Ik betaalde 14 $. Ik had weinig plaats en kon zelfs mijn rugzakje niet aan mijn voeten zetten. Hopelijk komt er niemand naast mij zitten of ik zou geplet worden tussen mijn eigen rugzak en de zetel voor mij. Het was er stikheet. Geen airco. Ik probeerde te slapen maar de zetels waren zo krap dat ik me niet kon neerleggen. Ook gingen deze zetels niet ver naar achter. Na 4 uur kwamen we aan de grens Costa Rica met Panama. Ik ging naar de immigratiedienst waar ik een stempel kreeg in mijn paspoort. Oef, die vroegen me toch geen retourticket. Daarna moesten we naar een ander loket waar opnieuw de paspoorten gecontroleerd werden. Ai, die man vroeg naar mijn retourticket. Ik legde hem uit dat ik de wereld rond reis en dat ik een wereldticket heb. Ik toonde hem mijn vlucht van Ecuador naar Peru. Maar de man vroeg opnieuw mijn retourticket vanuit Panama! Opnieuw legde ik in het Spaans alles uit. Hij had nog nooit van een worldticket gehoord en twijfelde. Hij begon te mopperen maar gaf me uiteindelijk toch een stempel. Oef, weer ben ik er goed van afgekomen. Het is wel handig wanneer je een mondje Spaans spreekt. Maxime, de jongen van Parijs, moest ergens een retourticket kopen. Opnieuw 14 $. Die had minder geluk. De vier meisjes hadden een ticket terug naar Costa Rica. We stapten opnieuw de bus op. 45 minuten later kwamen we aan in Changuinola ( Panama ) . We hadden een busrit van 6 uur achter de rug maar opnieuw verliep dit vlot en snel vond ik. Het enige wat me stoorde is dat ik een jeans en een T-shirt aan had. Ik zweette me kapot. Ja, soms weet ik niet of het een bus met airco is of niet. Maar op deze rit had een short en een topje al teveel geweest. Panama was opnieuw veel warmer dan San Jose. Deze nacht heb ik zelfs kou gehad. En gisteren nam ik een hete douche. Wat was dat zalig want ik rilde. Ik ben de kou van 25 graden niet meer gewoon! :-) In Changuinola namen we een minibus aan 1,45 $ naar Almirante waar een lancha vertrekt naar het eiland Bocas Del Toro. We namen allen het bootje aan 3 $. De vaart duurde een half uur. Bocas del Toro is de hoofdstad van de gelijknamige Panamese provincie Bocas del Toro. De kleine stad is gelegen op een schiereiland in het zuidoosten van het eiland Colón, het noordelijkste eiland van een archipel voor de Caribische noordwestkust van Panama. Volgens de laatste volkstelling van 2000 had de stad 3139 inwoners[1].
De stad is het toeristische centrum van de archipel. Men is er vooral gespecialiseerd in ecotoerisme en all-inclusive-toerisme. Alle locaties op het eiland zijn, met uitzondering van het regenseizoen, eenvoudig met de fiets te bereiken, die dan ook overal te huur zijn. Naast het eiland Colón trekken ook de naburige eilanden, vooral het eiland Bastimentos toeristen. Door de ongerepte mangrovebossen en koraalriffen komen veel toeristen hier ook voor het scubaduiken en snorkelen. Een man sprak ons direct aan voor een hotel. Ik volgde hem naar hotel Zapolito. Een andere man van een duikclub stak me een briefje in de hand met info over duiken. Ik beloofde hem dat ik morgen om 8 uur paraat zal staan aan de duikclub. De privékamer kost 18 $, heeft tv, ventilator, een badkamer met warm water en een bed. Deze kamer is basic maar het valt mee. De anderen gingen allen naar het backpackers hotel Mondo Taitû waar ze 10 $ betalen voor een dormitorio en gedeelde badkamer. Ik wilde mijn eigen kamertje. Ik nam afscheid van hen. Misschien zien we mekaar wel terug op dit kleine eiland. Ik douchte me met heel koud water. Ik moest afkoelen. Ik denk dat ik hier geen warm water nodig heb. Boven mijn hoofd hangt een ventilator maar die draait maar zachtjes. Ik heb nog een aparte staanventilator maar deze heeft geen beschermgril dus ik moet oppassen dat ik mijn handen er niet in steek. :-) Om 21u30 ging ik vlug wat eten zoeken in de drukke, gezellige hoofdstraat. Mijn hotel ligt in het centrum. Die dorms zijn veel verder afgelegen. Ik vind het leuk wanneer je dicht bij alles bij bent. Een jongen sprak me aan en wilde me persé een empanada met kip betalen. Eh, ja waarom niet. Jonathan en ik raakten aan de praat. Een lieve maar rare gast van 26 jaar. Ik liep naar mijn kamer terug waar ik een yoghurt met aardbeien at. Nu schrijf ik mijn blog, kijk wat tv en kruip er in. Morgen sta ik op om 6u30. Ik wil nog ontbijten voor de duik. Adios amigos...
PS: Hier is het een uur later dan in Costa Rica. Dus met Belgie is Panama 7 uur vroeger.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
