Dag 3 12 dec. Asuncion

Dag 3 12 dec. Asunción
12/12/12 Wie trouwt er vandaag? Welke baby wordt er vandaag geboren? Zou eens leuker nieuws zijn dan al die oorlogen die ze tonen op tv!
Ik skypte met Anje. Ze is veilig aangekomen in België maar de koude overviel haar wel. 0 graden was het daar. Brrr.... Zoals ik dacht heeft ze geen notebook gekregen op de slaapbus.
Aan het ontbijt zag ik een jong koppeltje zich een kruisteken maken en een kusje op hun hand voor ze ontbeten. Dat is lang geleden dat ik dit zag. Bij ons doet men dat niet zo veel meer, laat staan de jeugd. Daarna stapte ik naar de binnenstad. Ik bezocht oude gebouwen zoals het Pantheon, Cabildo, Palacio de Gobierno, Casa de la Independencia, ook de hippie markt in het centrum. De gebouwen en kerken waren niet echt spectaculair. Het was stikheet! Zo warm had ik het nog nooit gehad. Mijn haren en kleren waren kletsnat. Mijn ogen prikten van het druipende zweet dat in mijn ogen liep. Het was 45 graden in de schaduw. In de zon 55 graden. En het was nog geen zomer! Door de vochtigheidsgraad voelt alles nog warmer aan. In het toeristenbureau kreeg ik een efficiënte stadskaart . De vrouw duidde aan waar er zich een postkantoor bevond. Ik wilde postkaartjes versturen. Langs de kant van de straat vele venters met artisanale spulletjes zoals geweven gekleurde nappen. Of is het gehaakt? Prachtige thermossen in leder om maté uit te drinken. Ik wil misschien wel zo'n thermos kopen. Is nog een toffe souvenir en ik kan er gewone thee in gieten. In de verte zag ik een soort aangelegd strand. Het was echter niet proper en lag naast sloppenwijken. Ik loerde naar de mensen die de was schrobden. Kindjes speelden in de vuile plassen. Een man trok een kar met plastikzakken erop. Waarschijnlijk had hij de vuilbakken gedaan. Naast de krotten een berg vol afval. Afval van ijzer, plastic, rubber en hout. Wanneer ze iets nodig hebben gaan ze gewoon naar hun belt en zoeken ze het gewenste. :-) Toch erg hoe zo'n mensen kunnen leven. Vinden die dan geen werk? Willen die niet werken? Zijn ze niet bekwaam om te werken? Hoe kun je dan een toekomst geven aan je kinderen? Die worden net als hun ouders. Ik zag opnieuw geen enkele Europeaanse toerist. Het is net wanneer ik alleen reis ik telkens de niet-toeristische plaatsen opzoek. Maar ik vind dat wel leuk. Ik zie graag hoe de mensen leven. Hoe hun cultuur is, hun levensstijl, hun godsdienst. Dat alles fascineert me. Na een paar uur gelopen te hebben merkte ik op dat het postkantoor de andere kant van de stad was. Ik was in die buurt gepasseerd maar had niet meer aan mijn kaartjes gedacht. Daar het de enige plaats is waar je postzegels kon kopen, kon ik niet anders dan terug lopen. :-( Ik zou wat kilo's kwijtspelen in zo'n hitte. Dat mag wel want ik ben de laatste tijd wat verdikt. :-) Het gemakkelijke is dat je nooit naar het toilet moet gaan wanneer je zo zweet. In de straat wisselde ik mijn overige Argentijnse pesos om. Hopelijk geven ze me weer geen vals geld. Een paard en kar, motorrijders, oude auto's van de jaren stilletjes, oude versleten autobussen, vele gele taxi's, mannen in uniform hielden de wacht. Liever zij dan ik met hun laarzen, pak en handschoenen aan in zo'n hitte. Twee mensen speelden “ dammen” op een zelfgemaakt bord. Plastic gele en rode stopseltjes van een flesje spuitwater waren de dammen. Iedereen ,maar echt iedereen, dronk maté. Een verkoopster liet me proeven van haar thee. Deze was echter ijskoud wat erg verfrissend was. In Paraguay drinkt men altijd de thee koud, in Argentinië altijd warm. Dit lustte ik wel liever dan die bittere warme maté. Voor een paar belangrijke monumenten of gebouwen stond een grote kerststal met mooie beelden. Voor de rest zie ik niet zo veel van kerstversiering in de straten. De meesten zijn katholiek en versieren wel hun huis binnenin. Twee kindjes wasten zich in een bak met water die op het voetpad stond. Ik lachte naar hen en ze wuifden terug. Was dit een wateraansluiting voor de brandweerlui? Ik weet het niet goed. Het was in ieder geval ideaal voor hen. Op de plaats “Uruguay” sprak een vrouw me aan en zei dat ik hier voorzichtig moest zijn wanneer ik foto's nam. Er lopen veel dieven rond. Ik liet mijn fototoestel toch maar hangen aan mijn broek maar was op mijn hoede. De eerste die me zou aanraken zou alvast een klop krijgen waar hij het niet graag had. :-) Maar opnieuw liep ik er rond en was iedereen vriendelijk. Ik bleef er toch niet te lang. Je weet maar nooit. Wat me opvalt is dat ik weinig of geen straathonden zie. Één hond in de vuilbakken, maar meer niet. Onderweg zocht ik postkaartjes maar nergens verkochten ze die. Raar. Ik kocht 8 verschillende postzegels in het postkanoor waar er airco was. Zelfs daar lachten de mensen met me omdat ik zo droop. Mama, indien je de verschillende postzegels wil recupereren, vraag dan aan je zusters dat ze de zegels niet wegsmijten maar afweken. 15 Guaranî voor 3 grote postzegels = 3 €. Dit had ik nodig voor één kaartje! Daarna deed ik verschillende straten op zoek naar kaartjes. In één winkel waren het zo'n lelijke dat ik die niet durfde te kopen. In de volle hitte verwees de bevolking me naar een artisanale winkel waar ze betere kaartjes hadden maar toch... niets speciaals. Sorry daar voor. Ik terug naar het postkantoor waar ik de kaartjes begon te schrijven. Toen ik de zegels wilde kleven konden drie grote zegels niet op een kaartje. De bediende wilde de drie postzegels over mekaar plakken maar ten eerste, houdt dat niet en ten tweede, kun je de zegels niet recupereren. Oh nee. In het postkantoor zelf verkopen ze geen omslagen. Ook raar. Men legde me een libreria uit waar ik enveloppen kon vinden. De man gaf me er acht, maakte mijn rekening en zei toen dat ik niet kon kopen voor kleine bedragen maar enkel maar vanaf 6000 Guar. Ja, 8 omslagen kostten maar 1600 Guar. Wat een gedoe zeg. Hop naar de volgende libreria. Je kon me uitwringen. Soms dacht ik, ga ik nu flauw vallen van de warmte of niet? :-) Ook in het postkantoor, waar ik uren zat, vonden ze het abnormaal warm die dag. Aan een krantenkraampje verkochten ze ook omslagen maar 4 x duurder dan normaal. Dat kon niet zijn. Eindelijk vond ik 8 omslagen vele straten verder. Ik terug naar de post waar ik de adressen nogmaals noteerde. Daar plakte ik al de verschillende postzegels op de omslagen. Na twee en een half uur had ik de kaartjes verstuurd. Hopelijk komen ze aan want het kostte me letterlijk zweet en tranen. :-) Na vijf uur stappen was ik doodop. Ik moest dringend airco hebben! Onderweg stapte ik een modern winkelcentrum binnen. Ik kan niet geloven dat men zegt dat Paraguay een arm land is. Dat vind ik niet. Er zijn vele superwinkels, mooie malls. Ze hebben deftige straten. Het is er echter wel vuil. Afval overal van opengetrokken vuilzakken. Ik zag een paar landlopers maar niet in vele getallen zoals in andere landen. Ik ben wel niet lang genoeg in Paraguay gebleven om een klare blik te krijgen over het land. In mijn hotel vroeg ik of ik de dag nadien een tour kon doen naar … ergens. “ Oei, oei, “ zei de man” dan moet je in Januari eens terugkomen want dan zijn er toeristen “. Bij gebrek aan toeristen geven ze geen tours. En op eigen initiatief zijn de afstanden iets te lang. Ongeveer 400 km of 100 km naar bvb de ruïnes of meren s' Avonds zag ik wat tv, zette foto's op facebook, naaide BB nog eens aan want het koordje had het niet gehouden, waste slipjes, kousjes en een T-shirt uit en kroop er maar in. Wat ga ik morgen dan doen? x