Dag 9 15 okt. Mirador La Cruz del condor

Dag 9 15 okt. Mirador La Cruz del Condor
Om 4u45 liep mijn gsm af. Ik had graag wat blijven liggen onder de warme lakens. Ik had het heel koud gehad deze nacht. Ik kon me niet verwarmen. Ik had wat hoofdpijn. Een vervelende druk aan mijn wenkbrauwen. Zou ik ziek worden of is dit de hoogteziekte? Mijn oog was wat dikker geworden. Om 5u30 kregen we een ontbijt. Om 6u10 zaten we reeds in de bus op weg naar de Colca Canyon. Het Canadees koppel was doodziek. Ze hadden de ganse nacht overgegeven en hadden verschrikkelijke buikloop. De jongen zag zo wit als een aspirine. Hij heeft geen enkele stop meegedaan. Hij was te ziek. We passeerden adembenemende vergezichten, canyons, bergen met of zonder sneeuw etc. Bij elke stop legde Peter in geuren en kleuren alles uit. Soms vertelde hij wat te veel! :-) Het werd heel warm en zonnig in de bergen. Een geluk dat ik onder mijn twee pulls, wat je 's morgens nodig hebt, een topje aan had. Colca Canyon is de kloof van de Colca in het zuiden van Peru. Hij ligt ongeveer 160 kilometer van Arequipa vandaan. Hij is meer dan twee keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika. Daarentegen zijn de muren niet zo recht als bij de Grand Canyon. De Cotahuasi Canyon, meer noordwest gelegen, is gemeten op 3501 meter diep. Door de rare vormen van het landschap (terrassen) en de twee grote kloven is deze plek gemakkelijk te vinden op satellietfoto's. De Colcavallei is een kleurrijk gebied met dorpjes die door de Spanjaarden ontdekt zijn. De lokale bevolking houdt zich echter nog altijd aan de oude tradities en leefwijze en maken dus nog altijd gebruik van de landbouwterrassen. Daarna reden we naar een plek waar altijd condors te zien zijn. Het is hun woongebied. Ze zijn even nieuwsgierig dan ons. Ik hoop dat we er veel zien. Cruz del Condor' is een toeristische plek. De kloof is het woongebied van de Andescondor (Vultur gryphus), een dierensoort die overal ter wereld wordt beschermd. Ze vliegen door de kloof, meestal 's ochtends en 's avonds. In de tussentijd zijn ze op jacht in een verder gelegen gebied. De condors worden al jaren bekeken door toeristen, die erg dichtbij de condors kunnen komen. Soms vliegen ze zo'n 5 meter van je vandaan over je heen. ' Vanaf dit punt is de kloof 1200 meter diep. Het was schitterend. We zagen twee condors en één landde op een rots op een paar meters van ons vandaan. Daar zat hij ons fier te begluren. Condors kunnen tot 8000 meter hoogte vliegen. Ze zijn monogaam. Wanneer hun partner sterft vliegen ze boven 8000 meter en laten hun neerstorten. Ze zelfdoden zich bij het verlies van hun partner. De meeste condors zijn te zien rond 7 uur ' s morgens. Ze wachten op de wind. Met hun drie meter brede vleugels kunnen ze vertrekken op de windstroming op zoek naar dode dieren. Ik kwam opnieuw de Peruvianen tegen en, opnieuw hetzelfde liedje. Ze wilden een foto van mij met de condor. :-) Er waren veel toeristen. De gids toonde ons de tombes, gericht naar het Oosten, waar vele Inca's begraven waren. Daarna zijn alle schatten en mummies gestolen. De mummies in een hurkende houding. Nooit werden ze verbrand of in de grond begraven. Allen lagen ze zo dicht mogelijk bij de zon, bij hun God, klaar om naar een ander leven te reizen. De naam Colca is ontstaan door de gaten die in de kloof te zien zijn. Deze gaten heten Colca's. Ze werden gebruikt door de Inca's en Pre-Inca's om voedsel in te bewaren voor slechtere tijden, zoals aardappelen en ander voedsel dat langer mee kan. Ze werden ook gebruikt als tumba's voor belangrijke mensen. We hadden een leuke groep met Fransen, Duitsers, Carlos ( een Peruviaan die in Californië woont ). Een Frans koppel reist vier maanden met hun moto rond. We namen samen een lunch. Een buffet aan 25 sole. Ik hoefde de maaltijd niet te betalen maar tenslotte mijn cola wel. Ik was tevreden met de compensatie. Twee maal had ik lekker rn gratis gegeten. Om 13u30 nam ik afscheid van deze groep en stapte op een “ 4M” bus richting Puno. Het was heel warm. Ik zat aan het venstertje naast een Fransman, die geen vijf woorden zei. Het landschap bleef wondermooi. We reden tot het hoogste punt, 4910 m. Acuada Blanca, een natuurreservaat. Mossen op rotswanden door het stromende bergwater. Toefjes sneeuw tussen de bergen. Dikke rotsblokken, ook op de straat. Bijna geen bomen. Lage struikjes. Op fluo groenbemoste plekjes graasden massa's llama's of toch één van de vier soorten. Llama's leven altijd in kuddes. Soms eens een verloren schaap, eh, llama. De hokken die ze maken zijn opeengestapelde rotsblokjes. Vele mineralen gaven verschillende kleuren in de rotsen. Ik waande me opnieuw in een andere wereld. Duin- en rotsvlakten. Kleine waterbronnetjes. Sneeuwvlakten. Zand- en steengebergten. Een blauwe lucht. Amper een wolk. Je vond er alles. Ik kon moeilijk ademen. Wanneer ik eventjes in slaap viel in de bus, schrok ik wakker daar ik stopte met ademen. Raar. Regelmatig klaarde ik mijn oren. We zagen geen hogere bergen meer. We zaten op het allerhoogste punt. Amazing! In de verte zweefden nu wat witte wolkenvlokken. Hier en daar wat afval tussen het groen. Hoe kunnen de mensen nu in zo'n mooie natuur iets dumpen??? Tussen vier rotswanden een paar graven. Soms een paar huisjes naast mekaar met een piepklein kapelletje. Wat is onze wereldbol toch mooi! Twee zwarte honden, net wolven. Een dikke vacht vol knopen. Rastahonden noem ik ze. Waar komen die vandaan? Geen dorp te zien! Het was het waard van 32 $ uit te geven om langs deze weg naar Puno te reizen. Via Arequipa zou het met een gewone bus nooit zo mooi zijn. Ik dronk wat cola tegen de hoogziekte. Ze raden dit aan, alsook van chocolade te eten. De rit duurde 6,5 uur. Dit zijn plaatsen die je op eigen initiatief niet kunt doen. Op 4520 meter een dorpje met een trein. Ik had wat geslapen in de bus maar mijn hoofdpijn was nog niet over. We passeerden een kleine lagune met zes verschillende soorten vis zoals de trucha= forel. Daarna een grote lagune van 16 km², 47 meter diep. Daar konden we foto's maken. Ik kwam een man tegen van Sint Lambrechts Woluwe. Ah, eens een Belg, leuk. En hij praatte ook Nederlands. Daar zag ik een hond met honderde knopen. Ik denk dat die nog nooit gekamd geweest is in zijn leven. Lange rastaharen. Mijn gebuur in de bus rook fel naar het zweet. Maar misschien ik ook wel. :-) De zonsondergang gaf een oranje sluier. Een peaje. Een lage rivierbedding. Er is niet veel water in de rivieren. We zitten nu in de lente, het droog seizoen. Om 20 uur kwamen we eindelijk in Puno aan. Na drie hotels te bezoeken belandde ik in een basic hotel. De badkamer was in glas en gaf uit op een binnenkoer . Het was er heel koud. Het water was lauw. Na een pyama, twee pulls, handschoenen, kousen en, in mijn lakenzak overdekt met nog eens twee dekens, viel ik in slaap. In de dag is het 18 graden maar ' s nachts soms maar vijf graden. En dat ben ik niet meer gewoon hoor.