Dag 1 21 april Honolulu

Dag 1 21 april Moorebank – Honolulu ( Hawaiî )
Gisteravond was een leuke avond. Paul was verkeerd gereden in Sydney en we kwamen net op tijd aan. 3000 personen wachtten veelbelovend af. Het concert was prachtig. Vele violen, contrabassen, dwarsfluiten, klarinet, andere blazers, harpen en pauken maakten het geheel af. Ik kreeg kippenvel toen ik de prachtige muziek van Tchaikovsky hoorde. De pianist speelde adembenemned en met veel gevoel. Tijdens de pauze dronken we een glaasje sparklingwine wat ze hier niet veel drinken. Ze drinken meer bier en rum met cola. Vanin de aula had men een wonderbaar uitzicht op de verlichte harbour bridge. Vele lichtjes verlichtten de stad. Mensen slenterden aan het water. Het tweede deel was voor mij het beste. Muziek uit Het Zwanenmeer en de Notenkraker. Een oorverdovend geklap op het einde. Vooral de pianist kreeg een warm applaus. De zaal had ik me anders voorgesteld. We zaten op houten klapstoelen en de belichting vond ik ietsjes te gewoon. Misschien was dit niet de mooiste zaal van alle anderen. Na het concert gingen we een black angus steak met geroosterde gamba’s eten. Heel lekker. Wat ik raar vond is dat we geen frietjes of groentjes erbij kregen. En… wie kwam er naast ons zitten? De pianist, de dirigent en de manager! Ik kon het me niet laten, sprak ze aan en vroeg een foto met hen. Ze vonden dat heel sympathiek. De pianist is van Schotland . Steven Osborne. Hij vertelde dat hij ook een concert gegeven heeft in Antwerpen. De dirigent is een amerikaan. Ik was heel tevreden van deze ontmoeting. Het moest toch lukken dat, van die 3000 mensen in de zaal, ik net naast hen zat in hetzelfde restaurant aan de harbour met zicht op de brug. Paul en ik wandelden daarna langs het water op de kade. Het was een zwoele avond. Mijn laatste avond in Sydney was perfect verlopen. Mijn goedkope plastic schoentjes begonnen te knellen en ik liep blootvoets verder. Ik werd moe en rond 1u00 reden we naar huis. Paul passeerde langs Kingscross, de uitgaansbuurt. Overal liep politie rond. De laatste dagen zijn er nogal veel dodelijke afrekeningen geweest tussen bendes. Ik voelde me eigenlijk niet in Australiê maar in China. Overal aziatische mensen. Echt niet te doen. De buschauffeurs, de winkeliers enz zijn chinezen of japanners. Ook heel veel aziatische toeristen. Je ziet bijna geen blanke lopen. :) Echt raar. Om 02u00 ging ik slapen.
Ik waste mijn kleren in het wasmachine van Paul. Eerst moet je heet water in het machine laten lopen en op een bepaalde toets drukken waardoor het programma na 1 uur maar pas begint. Dit is de enige toets die nog werkt zei Paul. Raar systeem. Ik denk dat hij dringend aan een nieuwe machine toe is. Je ziet dat het een man alleen is. Het is er niet zo proper, alles is straatoud, versleten of rot. Orebeesten, kleien hagedissen en kakkerlakken zijn dagelijkse kost. Paul zegt dat in gans Australiê er binnenshuis kakkerlakken lopen. Mmm… Indien ik dit huis zou willen netjes krijgen zou het me toch 1 maand tijd kosten. Hij heeft ook geen afwasprodukt. Het servies wordt enkel gereinigd met de handen. Een keukenhanddoek kennen ze ook niet. Rond de middag gingen we mijn spaceship binnenleveren. Alles was in orde. Ik had twee minuscule gaatjes in de voorruit maar toch was het ok. Paul haalde chinees, ik maakte mijn rugzak en zat op internet. Rond 16 uur reden we naar de luchthaven. Paul parkeerde zich net aan de ingang. Dat is een priveparking van 30 $! Paul moet precies niet naar een dollar zien. :) We dronken nog een laatste koffie en namen afscheid van mekaar. Ik bedankte hem voor alles wat hij voor me gedaan had. Hij is een goed persoon met het hart op de juiste plaats. Ik was weer alleen… Ik ging naar de “fee” en trok 45 $ terug van de taks die ik betaalde op mijn nieuw fototoestel. Dat was goed meegenomen. Ik belde mijn australische telefoonkaart op naar mijn ouders en mijn zoon Dieter. Het deed plezier van hun stem nog eens te horen. Het vleigtuig steeg op om 19u40 ( zaterdag ) , naar een nieuwe onbekende bestemming. In het vliegtuig hadden we geen persoonlijke tv-tjes. Enkel één op afstand, en voor mij veel te ver. Na het avondeten sliep ik 6 uurtjes. Ik werd wakker door de lekkere geur van het ontbijt. Ik kon nog verder slapen maar wilde toch mijn eten niet missen. Na 1O uur vliegen kwam ik in Honolulu aan om 9u30 ( opnieuw zaterdag! ). Dus ik win een volledige dag. Ik pikte mijn bagage op, wisselde geld en nam een shuttlebus aan 21 $ ( heen en terug ) naar mijn hotel, Aston Beach Side hotel in Waikike. Het was lekker warm. Vele palmbomen. Ik was te vroeg voor de check – in . Ik verkende de stad. Ook hier massa’s aziaten! Op het strand zijn ze werken aan het doen. Wel jammer voor zo’n prachtig strand. Ik zag vele surfers lessen nemen. Mensen baadden in de zee. Ik rookte een sigaretje naast het strand, want op het strand is dat verboden, en sprak met een paar vrouwen. Ik vroeg de prijs per nacht voor hun hotel. Ongeveer 400 $ /nacht. Maar ze hadden een weekje een zalige tijd gehad zeiden ze. Ik durfde niet te zeggen dat ik dat wat teveel vond. Ik verliet het strand en zocht een winkel waar ik een gsmkaart kon kopen. Niemand kende een winkel! Na uren lopen vond ik eindelijk de enige winkel in waikiki. In andere landen heb je de ene na de andere winkel van gsm’s en hier niks. Toen de man mijn Nokiatoestel zag, zei hij dat die geen verbinding geven in America. Dat is een andere bandbreedte. Hij wilde me een tweedehandsgsm verkopen met een simkaart voor 70 $. Dat vond ik wat teveel voor 14 dagen. Ik zal het dan maar zonder gsm doen. Maar wanneer je een gsm gewoon bent, is dat niet gemakkelijk. Ik wilde naar de duikclub bellen om een duik te reserveren voor ’s anderendaags maar kon dit dus al niet. In het hotel was dat ook niet meer mogelijk daar het al na 16 uur was. Dus morgen kan ik al niet duiken. Ik kocht een amerikaanse adapter om mijn pc en batterijen op te laden. Ik had mijn hotel geboekt voor twee dagen. Ik wilde iets vinden dat goedkoper was. Een ganse namiddag dweilde ik de stad af. Dan was er geen balkon, dan was er geen internet, dan was het veel te ver afgelegen van de stad. Pff, ik kan mijn draai hier nog niet vinden. Maar ja, het is weer het begin he. Alles nog ontdekken en de juiste keuzes maken. Ik kan ook naar een ander eiland vliegen aan 174 $ return maar daar zijn de hotelprijzen dezelfde dan hier. Ik ben te moe om nu na te denken. Ik ga eerst eens goed slapen en zie morgen met een helder hoofd hoe ik alles ga organiseren. Nu zit ik in een hotel aan het strand maar mijn terras geeft uit op een muur wat niet echt leuk is. En dat voor 90 € / nacht! Er is ook geen waterkoker of microgolf. Bon, ik zie morgen wel. Slaapwel. Ik zie dat het in Belgie nu 12 uur later is. Deze avond ging ik bbq eten in een zijstraat van het strand. Ribbetjes en gebakken kip met citroengras, geroosterde maîs en gebakken aardappeltjes. Ik kreeg mijn rode wijn in een plastic bekertje. Op het strand was er een hawaaiaanse show. Kinderen en volwassenen dansten hun traditionele dans. Twee gepensioneerde vrouwen bespeelden banjo en zongen typische hawaaiaanse liederen. Het volk zat geknield rond de show. Het begon lichtjes te regenen. Ik hield het voor bekeken.