Dag 4 14 juni Livingston Guatemala

Dag 4 14 juni Livingston Guatemala
Rond 8 uur werd ik wakker. Wat had ik lang geslapen! Ik ben rond middernacht wakker geworden van een vreselijk onweer. De gordijnen van mijn kamer waaiden tot aan mijn bed. Het regende bakken water. Vele bliksemschichten verlichtten de stad. Zware oorverdovende donderslagen boven mjn hoofd. Het licht in de stad doofde een paar minuten. Ik zag de bliksem inslaan op een electriciteitspaal. Vonken overal. Zelden zag ik zo’n onweer. Na een kwartier was het gedaan. Alles was weer stil en ik viel opnieuw in slaap. Ik skypte met mijn ouders. Leuk om hen terug te zien en te horen. Ik verbrak echter de verbinding daar ik om 9 uur een afspraak had aan een travel center voor een trip naar Blaya Blanca en de Siete Altares. Plots begon het te regenen. De lucht was grijs. Wat kan ik in godsnaam doen op een strand in de regen? En daarbovenop nog eens 100 Quetzales = 10 € betalen! De reisagent begreep me. Ik nam een ontbijt en wandelde richting strand. Deze stranden zijn erg bevuild en ook het zeewater is niet denderend. De rivier vloeit in de oceaan zodat zwemmen niet aan te raden is. Wel op Playa Blanca. Ik ontmoette op de eenzame strandweg Karen, een duits meisje, ongeveer mijn ouderdom. Zij stapte naar Siete Altares. Ze zei dat de tocht ongeveer twee uur duurt. Ik zou dat ook maar doen. Wat doe ik anders de ganse dag? Het regende niet meer en het was een aangenaam stapweer. Natuurlijk vele zwarten. Ik zei iedereen dag. We waren de enigen langs het strand. Ik had me al bevraagd of het veilig was en dat zou geen probleem zijn. Ik kon mooie foto’s maken van vissers, pelikanen en andere prachtige vogels. Vele straathonden. Een uitgemergelde hond mankend met een gebroken achterpoot. Zielig was het en ik kon niets doen! Het strand was meer een stort. Palmbomen hangend over de zee. De zwarten waren vriendelijk. :) Onderweg verloor ik mijn staandertje waar ik mijn fototoestel kon opvijzen zodat ik foto’s van mezelf kan maken. Jeetje! Ik zou straks bij mijn terugkomst het strand afzoeken. Er passeert bijna niemand dus ik had een grote kans om het terug te vinden. En de kleur is fel fushia zodat het opvalt. Na lang stappen kwamen we aan de swingbridge aan. Een houten wiebelende constructie. Van daaruit was het nog 30 minuten stappen. Eindelijk zag ik een strandbar waar ik een drankje kon kopen. Ik had geen water voorzien. Aan de ingang van de Siete Altares moesten we 20 Quetzales = 2 € betalen. Schandalig vind ik het wanneer je voor “ natuur” moet betalen! Er waren een paar watervallen. Één bepaalde waterval zou als decor gebruikt zijn tijdens de 1e Tarzan-film. Ik was nat in het zweet en waagde me in het koude water. Het was een goede afkoeling. Ik overhaalde Karen van ook in het water te komen. Maar onmiddellijk ging ze uit het water. Ze vond het veel te koud en geen zuiver water. Inderdaad hebben de meeste watervallen helder water. Ik zwom tot onder de watervallen. Het water stroomde met een sterke kracht over mijn hoofd. Ik vond het zalig. Ik zag een touw naar de top van de waterval. “Waarvoor zou die dienen? “vroeg ik me af. Ik waagde het niet om via het touw naar boven te klimmen. Indien ik vooraf zou weten dat je bvb van de rots kunt springen, had ik het natuurlijk wel gedaan. Maar we waren enkel met zijn tweetjes en konden het aan niemand vragen. En ik heb aan mijn mama beloofd dat ik zou voorzichtig zijn. :) ( Later las ik in een blog dat je inderdaad van de rots kon springen). Jeetje, en dat doe ik net graag van rotsen duiken. We wandelden terug tot aan de swingbridge. Onderweg vond ik spijtig genoeg mijn staandertje niet terug. Waarschijnlijk zou een kind het opgenomen hebben om er mee te spelen. En dat was zo gemakkelijk wanneer ik alleen ben en eens een foto van mezelf wil nemen. Niet aan te doen. Eerst mijn hoed en nu mijn staander. Pff… Ik moet oppasen want “ jamais deux sans trois “ Aan de swingbrug namen we een taxi zodat we opnieuw geen anderhalf uur hoefden te stappen. Ik vertrek morgen naar Antiqua , naast Guatemala City. Ook Karen vertrekt dan. We spraken af de volgende dag om 6u30 aan de steiger. Ai, weer vroeg opstaan! :) Aan mijn hotel sprak een zwarte rastaman mij aan en stelde me voor om naar het “echte” livingston te gaan. De stad van de 75 % zwarten. Hij vertelde me dat de bewoners van Guatemala pas na hen gekomen zijn en, doordat zij meer geld hebben, de stad hebben ingepalmd. Ik volgde hem, zonder eigenlijk te beseffen hoe of wat. Ik vroeg enkel of het ver was want ik was moe van reeds zolang gestapt te hebben. Hij had in Belgie op het sfinxfestival verscheiden jaren opgetreden. Ik betrouwde hem langs ene kant. Hij kon zelfs een paar woorden nederlands. Langs kleine stijgende baantjes baanden we ons een weg. Oei oei, waar gaat die met me heen? Stel je voor?! “Volg me maar”, zei hij. “Ik ga je de city of “the blacks” tonen.” Inderdaad, alleen maar zwarten! Vervallen huizen, modderige achterbuurten, de was aan een lijn, zwarte doordringende ogen, spelende kinderen die vroegen om “dulce”. De zwarte man kocht wat likstokken, de kindjes moesten op een rij staan en kregen allen een snoepje. De kindjes gaven me allen een hand zoals de zwarten. Ken je dat? Een hand en dan een klopje, vuist op vuist. Hij leidde me in een huis binnen waar een obesita vrouw in haar bed recht zat. Een rolstoel naast haar bed, de kat op een stoel. Overal kitscherige beeldjes. De tv op luid. Ik loog dat ze een heel mooi huis had. “Gracias”, antwoordde de vrouw. Tussen het gras in de achterbuurt werd ik gestoken van een bij in mijn pols. Ik schreeuwde het uit, knipte de bij met een vingergebaar weg en nam de angel eruit. Ze had me niet al te diep gestoken. Na twintig minuutjes vele foto’s zette hij me af in een straat waar ik zelf wel het centrum terug zou vinden . ( ? ) Natuurlijk moest ik een donatie geven. Ik wist niet hoeveel. Ik durfde ook niet te weinig geven. Je weet nooit. Ik gaf hem 35 Quetzales = 3,5 €. Ik weet niet of dat genoeg is of niet. Ik weet wel dat een Guatemaal 10 $ / dag verdient. Ik stapte naar mijn hotel. Douchte me, betaalde een tweede nacht, ging een kip met koude frieten halen en begon aan mijn blog. Ik at dus geen kreeft. Ik zou wel in een ander land eens kreeft eten. De kip kostte me 1€. Een verschil met een kreeft van 13 €. Ik ben hier moe getypt. Ik stond drie dagen achter. Ik zal morgen vroeg mijn valies wel maken. Nu wil ik gaan slapen. Het zal vlug 5 uur zijn. En…daar is de tropische storm opnieuw… Hasta manana. Besos…