Dag 45 14 april Labrador - Telegraph Point

Dag 45 14 april Labrador – Telegraph Point ( 617 km )
Om 6 uur ontwaakte ik en om 6u45 was ik al aan het rijden. Het had de ganse nacht geregend. Ik rij naar Sydney en opnieuw begint het te regenen. :) Ik reed langs de Sunshine Beaches en dus niet op de motorway waar niks te zien is, richting Surfers Paradise. Ik tankte 42 $ voor 26,33 L ( 159,50 C/L ) Het wordt duurder en duurder…Ik bezag de surfers terwijl ik een boterhammetje at. De life Gards deden oefeningen met hun zodiac’s en klotsten over de woeste golven het diepe water in. Daar ik niet genoeg tijd meer had en ik dus niet meer van het strand of een duik kan genieten, besloot ik maar van via de motorway door te rijden naar Sydney, New South Wales. Hier mocht je eindelijk eens 110 km/uur rijden. Ik nam de afslag Byron Bay, Captain Hook outlook, parkeerde me in achteruit en botste lichtjes tegen een muurtje. Mijn auto is al zodanig zwaar beschadigd dat je het verschil met het muurtje niet zag. De bumper langs de andere kant is wel lichtjes gelost maar ik kan er hem telkens weer opduwen. Ik keek uit over de prachtige blauwe zee met zijn mooie stranden en reed verder. Dan was het zonnig, dan regende het opnieuw. De natuur rook heerlijk na een regenbui. Een kleurrijke regenboog. Ik nam een alternatieve weg. Rond mij het regenwoud, alleen op de weg, rustig en kalm, kleine kronkelende baantjes. Zo vind ik het leuk… Een zware regenbui, de ruitenwissers in volle versnelling. Toen was ik weer op de drukke Pacific Highway. Ik stopte aan de Free Drivers Revivers en nam zoals altijd dezelfde drank. Het was al 10u30 en ik had nog maar 142 km gereden. Ik had veel tijd verloren met overal te stoppen en die kronkelende baantjes te nemen. Ik had wat hoofdpijn. Regen , regen en nog eens regen. Dat maakte het moeilijk rijden. Ik concentreerde me nog meer. Ik maakte een stop in Ulmarra waar ik constant naast de brede Clarence river reed. Ik tankte 34,01 $ voor 22,2° L ( 153,!à C/L) Als ik de prijs wat lager zie zakken, profiteer ik ervan om te tanken. Ik was moe, mijn hals verstijfd, mijn ledematen verkrampt, mijn hoofd draaide als een tol. Het was 16 uur. Ik wilde zo vlug mogelijk een slaapplaats vinden. Ik wilde rusten.In Kempsey nam ik de afslag, Crescent Head. Ik zag op de kaart dat het daar mooi was en er een camping was. Ik wilde eens een camping om me eens goed te wassen en een wifikaart te kopen zodat ik eindelijk, na veertien dagen, mijn blog kon publiceren. Ik moedigede mezelf aan: “ Komaan Kristin, nog 19 km en je bent er”. Het was er inderdaad prachtig! Adembenemende vergezichten, surfers in de branding, mensen zonnebadend op het zachte zand,. De zon kwam nog eens piepen. Aan de receptie zei de dame dat een carplaats 30 $ kostte / Dit is veel duurder dan normaal door de schoolvakanties en… dat ze geen internet hadden. Oh nee, ik wilde perse op internet om nog eens te skypen met het thuisfront. Ze belde naar een andere camping in Port Macquarie waar er nog plaats was en ze wel wifi hadden. Ik moest ongeveer een uurtje rijden. Ik nam alle moed bijeen en begon aan de laatste rit van de dag. De zon stond laag. Het was heel gevaarlijk rijden. Ik hief me hoog uit mijn stoel en keek met spleetoogjes net onder de zonneklep. Soms stopte ik omdat ik nks zag. Aan elk motel en camping stopte ik om te vragen of ze wifi hadden. Dan hadden ze het wel maar waren ze Fully booked. In Telegraph Point draaide ik een smalle weg af, in depikke donker, en zag Stoney Park, wake - en ski park. De receptie was gesloten. Ik testte vanin mijn auto of er toevallig geen internetconnectie was en…ja! Ik zat een half uur in mijn auto mijn mails te downloaden toen er plots een heer naast mijn wagen stond. “ Blijf je hier slapen?” “ Eh ja, maar ik weet niet waar ik moet betalen! “ Hij zei dat ik 20 $ aan hem mocht geven. Ik kende de man niet en vroeg naar zijn naam. Hij had een pintje in zijn hand. Het kon iedereen geweest zijn! Hij zei dat hij de eigenaar was. “ Ik hoop dat ik je mag vertrouwen”, zei ik, ” en dat ik morgen niet ontdek dat ik geld gegeven heb aan een wildvreemde man.” Hij lachtte. Ik parkeerde me op een uitgestrekt langoed, vijvers erond, een meer waar ze waterski en wakeboarden doen. Ik deed onmiddellijk de betaling van de tol via internet en raakte er niet wijs uit. Naast mij stond een grote tent, mensen zaten buiten in ligzetels, genietend van een drankje, de vrouw bakte vlees op de bbq. Het rook heerlijk. Mm, wat had ik zin in vlees. De mannen boden me een stoel aan en legden mij zo goed mogelijk de tolbetaling uit. Ze zijn van Sydney, gaven me hun telefoonnummer en zeiden dat ik hen morgen zeker moest bellen en ze me een rondleiding gingen geven in Sydney. Ook is er maandag een grote jumping en dressagewedstrijd. Paul heeft een motorwinkel en ging met mij een ritje maken door Sydney. Dat klinkt allemaal goed. We zullen wel zien. Zij vertrokken ’s anderendaags met de auto terug naar Sydney. Ik begon aan mijn blog, de foto’s up te loaden, te skypen, mijn honderde mails te lezen, te facebooken etc. Ik tipte van mijn wijn terwijl ik skypte met mijn broers. Ma en pa hoorde ik op de achtergrond wat rommelen, maar een stem hoorde ik niet. Spijtig! We deden dan maar een smsje wat ook veel plezier doet. Rond 22u30 ging ik slapen. Amaai, wat was dat laat. Ik ben dat niet meer gewoon. :) Morgen zet ik mijn wekker eens niet. Ik besloot van een dagje te blijven op deze mooie camping. Het internet gaat hier razendsnel. Ik wil ook eens beginnen kijken naar duikbestemmingen in Hawaiî, Honolulu en een hotel boeken voor de eerste nacht. Tot morgen…xxx