Dag 7 23 sept. Isabela Island

Dag 7 23 sept. Isabela Island
De Galapagoseilanden (kortweg Galapagos, Spaans: Islas Galápagos, officieel Archipiélago de Colón) zijn een verspreide groep eilanden die ter hoogte van de evenaar in de Stille Oceaan liggen. Staatkundig behoren ze tot Ecuador, maar ze liggen in open zee op ongeveer 1000 km van de westkust van Zuid-Amerika. De eilanden zijn geologisch gezien erg jong: enkele miljoenen jaren. Ze zijn van vulkanische oorsprong. Er komen veel unieke dieren en planten voor, die per eiland vaak enigszins verschillende soorten hebben gevormd. Totale landoppervlakte ca. 7880 km²; 13 eilanden van meer dan 10 km² en 115 kleinere eilanden.
Om 5u20 liep mijn wekker af. Ik had graag nog wat blijven liggen maar de plicht riep. Ik keek naar de zonsopgang op het dek. Enkel de kok en de kapitein was te zien zo vroeg. De andere toeristen zitten nog steeds in hun kajuit tot de bel gaat. Om 6 uur hadden we een lekker ontbijt. Een hard gekookt eitje, een soort saucisse, vers fruit, cornflakes, aardbeienyoghourt etc. Om 6 u 30 vaarden we reeds naar Punta Moreno. We moesten goede wandelschoenen aantrekken daar we op harde lavavelden gingen lopen. Het landschap was prachtig met vele cactussen, lagunes met gras en lagunes met water. Zoals in Hawaï waren er twee soorten lava: de Pahoe-hoe en de “ aa” lava. De Pahor-hoe lava is een plattere lava en de “aa” lava is een lava met puntige uitsteeksels. Zoals het woord zegt “aa”, kun je je eraan bezeren. Twee puls aan, twee pulls uit. Wanneer het zonnetje er is, is het een aangename temperatuur van ongeveer 24 graden. Ik liep vooraan om de uitleg van de gids Fabricio op tijd te horen. De mensen van leeftijd liepen steeds ver achter en de gids wachtte niet op hen. Daar kwamen de eerste pruttelingen. De gids had ons gezegd dat we steeds “in groep” moesten blijven maar het was hij die veel te snel ging voor die mensen, zodat ze ver achter raakten. We stopten aan een lagune waar er zeven roze flamingo's te zien waren. De roze kleur hangt af van wat ze eten in het water. De Greater flamingo's bogen regelmatig hun kopje onder op zoek naar vis. Fregatvogels verfristen hun veders en vlogen in volle vaart over het water. Mooi om zien. Een vrouw van de groep, Francoise, was gevallen en beiden knieën lagen open. Ze had ook een snede in haar vinger. De gids ving haar ook niet goed op en negeerde de val. Ook, daarvoor was iedereen lastig. Ja, ik vond ook dat hij wat meer rekening kon houden met die mensen. Ik herinner me in Colombia dat ik de oudste was naast twintigers en dat de gids me “ mamy” noemde en me steeds een hand gaf. Deze gids was zeker niet zo. De vrouw had nochtans een wandelstok mee maar toch... We stapten verder naar een andere heldere lagune die contact maakt met de Pacifische Oceaan. Een vijftal white tip Reef Sharks zwommen er in rond. Dit is een plaats waar de vissen op hun gemak konden rusten. Weg van de drukke oceaan. Ik zou hier graag gesnorkeld hebben met deze haaien. Vroeger deed men dat maar ook dit schafte men af. Wanneer iedereen hier begint te snorkelen zijn de vissen niet meer gerust. Op een idyllische plaats vroeg ik om een groepsfoto te maken. Fabricio had 12 camera's in de hand. :-) Na deze trip vaarden we met de panga wat rond rotsen waar we nesten zagen van de Coastal Birds. We konden hen bijna aanraken. De vogels bleven rustig zitten. Ze zijn zo gewoon van mensen te zien. Het nationale park Galapagos bestaat reeds meer dan 50 jaar. Er zijn ongeveer 60 vulkanische eilanden. Eindelijk zag ik de bekende Blue Footed Booby. Een prachtige wit-zwarte vogel met blauwe voetjes. Andere grote vogels vlogen overal. Massa's marine leguanen lagen te zonnen. Je moest zien waar je je voeten zette. Ze zijn zo goed gecamoufleerd en zien eruit als rotsen. Een stank vanjewelste. Wanneer een eiland fel ruikt, weet je dat er dieren te zien zijn. :-) Vele Galapagos zeehonden in of uit het water. Ik zag een babyzeehond aan de tepels van de mama zuigen. Echt lief om zien. Daarna vaarden we naar de grotere “Fragata” boot waar we warme kippenbilletjes kregen bij onze aankomst. We maakten ons klaar om te snorkelen. Ik trok mijn vochtige bikini en mijn wetsuit van 4 mm aan. Het was een prachtige snorkeling. Het water was wel maar 19 graden. Ik had het koud. Al gauw snorkelde ik met een paar pinguins, zeehonden veeeeeele schildpadden. De zeehond kronkelde zich rond mij. Ik dook naar beneden en deed hetzelfde. We speelden met mekaar. Ongelooflijk. Hij kan natuurlijk wat langer onder water blijven dan ik he. :-) Ik hoop echt dat we bij het duiken ook zeehonden gaan zien. Plots zag de gids een zeepaardje op een diepte van 4 meter. Een oranje paardje van 12 cm!!! Hij nam mijn fototoestel en maakte er een foto van. Op de foto zie je bijna niet dat het een paardje is. Het is zo goed gecamoufleerd met de beplanting. Ik heb al zeepaardjes gezien maar van een paar millimeters groot. Dit was een reuzenpaardje! Het zicht was ietsje beter hier. Door de stromingen is er geen helder water. In de Galapagoseilanden zie je grote exemplaren vis zoals vele papegaaivissen, Angel Fishes, Mexican Hog Fishes enz. Zachte oranje koralen met rode bloemen. Daarrond heel veel groene zee-egels en felgekleurde oranje zeesterren. Deze zwempartij was koud maar was de moeite waard. Ik had mijn duikcomputer aan want ik wilde de watertemperatuur checken. 19 graden, soms tot 21 graden. Bij 19 graden bevries ik bijna. :-) 0m 11u30 was de lunch. Ik sliep 40 minuten. Ik dacht dat we om 13 uur opnieuw zouden vertrekken maar daar onze boot nog niet op zijn bestemming aangekomen was, vertrokken we maar pas om 14 uur. Had ik dat geweten kon ik wat langer geslapen hebben. Die wandelingen en snorkelingen putten me uit. Ik voel me gezond moe. Mijn kapotte neus is bijna genezen. De korstjes verdwijnen langzaam. Alhoewel hij met het zeewater en mijn duikbril telkens weer open ligt. We vaarden met de panga naar Caleta Tagus. Hoge rotsen staken uit het water. Op vele rotsen zag je inscripties. Namen en data. Sommige inscripties zijn meer dan 300 jaar oud! Wanneer veroveraars en piraten in deze baai aankwamen kraste men de naam van de boot en het jaartal in de rotsen. Daarna deden de toeristen hetzelfde. Men mag dit niet meer doen maar wanneer je aan een toerist zegt dat dit niet meer mag, doen ze juist het tegenovergestelde. Typisch! :-) Nu maakten we een klim langs vele trappen. Ik stopte regelmatig. Ook de mensen van leeftijd puften. Natuurlijk had je van hieruit een prachtig uitzicht op de rotsen, de oceaan en onze boot Fragata. Speciale bomen en vruchten, vele bijzondere vogels. Na deze stevige tocht in de Arid Zone trok ik mijn bikini en wetsuit aan op het strand. De mensen die niet zwommen bleven op het strand. We waren maar met drie snorkelaars. Dit was de mooiste duik vond ik. Een goed zicht, vele schildpadden, kwallen, mooie soft corals en voor de eerste keer in mijn leven zag ik een Cat Shark. Een kleine agressieve haai. De gids had gezegd dat het wel zonder probleem was om foto's te nemen. Ik dook naar hem toe maar ik interesseerde hem niet. Hij bleef mooi op de bodem zitten en draaide zich van tijd tot tijd eens om. Hij had inderdaad een huid zoals een kat. Daarna zag ik nog een grote sting ray, een barracuda die rond me bleef cirkelen, prachtig felgekleurde fluogroene zee-egels, alle soorten grote zeesterren, duizenden glasvisjes en nog grotere vissen. Ik was heel tevreden. Om 18 uur was het diner. Lekkere scampi's in en romige saus met look. Rijst maar vooral lekkere patatjes. Daarna praatte ik met Julia en Adrian en toonde hen mijn foto's van Australië, Perth, waar hij woont. De kapitein kwam ons zeggen dat we binnen een kwartiertje langs de evenaar gingen passeren. Met een paar mensen stonden we naast de kapitein te wachten wanneer het schermpje 0-0-0 aangaf, de evenaar! Met drie fototoestellen in de hand wachtten we af. Echter was iedereen één seconde te laat om de foto te maken. :-) Het ging zo vlug. Ik navigeerde eventjes met de boot en moest een bepaalde koers volgen. Leuk. Raar hoe gevoelig een boot wel is. Draai je iets te ver af, zit je direct op een andere koers. Je moet er je verstand bijhouden. Rond 20u30 ging ik naar mijn kajuit. Ik was te moe om mijn blog te schrijven en werd in slaap gewiegd door de deining van de boot en het geronk van de motor.