Dag 4 31 okt. Vina del Mar

Dag 4 31 okt. Vina del Mar
Ik kreeg een ontbijt geserveerd op mijn kamer. Op het kleine tafeltje kon net het dienblad staan. Ik kreeg 2 verse broodjes, een crèmekoek, confituur en wat kaas. Daarna hielp de vrouw me om mijn valies naar beneden te dragen. Ik zei haar dat ze tegen haar baas mocht zeggen dat dat illegaal is van nog een taks van 19 % bij te vragen indien men in peso betaalt. Ze ging de boodschap overbrengen. Ik vroeg het in meerdere hotels en iedereen zei dat dat schandalig was wat de eigenaar probeerde. En ja, zo verliest hij klanten, zoals ik. Ik trok mijn valies over de dikke kinderkoppen. Als mijn wieltjes maar weer niet stuk gaan. Ik heb geen zin om opnieuw een valies te kopen. In Hotel Colombina ontvingen ze me heel goed en men bracht me naar mijn kamer. Ik moest via de straat langs een aparte ingang in het huis gaan. Dit huis is een groot koloniaal gebouw met drie voordeuren. Je kunt er in verloren lopen. Een prachtig gebouw met antieke trappen, een mooi parket, hoge deuren, soms met glas. Ik kreeg een kamer die ik nog niet gezien had en die eigenlijk nog veel beter was. Een grote “ Prinsessenkamer” met zwaar behang, moluren, grote ramen die je naar boven moet schuiven, een groot ijzeren bed, wat antieke kasten en een oude kleine tv. Ik voelde me als een prinsesje. En dat maar voor 15.000 p = 30 $. De grote badkamer is op de gang maar die was voor mij alleen daar er geen andere toeristen op mijn verdiep zaten. Ik vind het altijd leuk wanneer ik mijn hoofd door een venster kan steken en de mensen kan observeren. Aan de overkant een peutertuin. De kindjes speelden op een oppervlakte van 3 m². Via een trap naar beneden heb je een keuken , waar ik mijn tas thee ga kunnen warmen, en een binnenkoer met tafeltjes en stoeltjes, bloembakken rondom. Ik probeerde mijn wifi maar ik was te ver afgelegen van de modem en had geen connectie. Ik zag echter dat ik met een ander hotel “Barrio” wel connectie had maar ik wist het password niet. Ik wilde iets proberen. Ik stapte naar het hotel en vroeg inlichtingen voor een kamer. Ik vroeg of het zeker was dat ze wifi hadden. Ik vroeg of ik het mocht proberen om zeker te zijn. Ze gaf me het password en ik kopieerde het. Ik zei haar dat het lukte. Ik bedankte haar en zei dat ik er nog eens over ging nadenken voor de kamer. Oei oei, foei Kristin! Ik kon dus inderdaad van in mijn kamer via haar password op internet. Ik moest mijn pc wel op de vensterbank zetten om het signaal op te vangen. Maar het werkte. Wanneer je internet gewoon bent, kun je niet meer zonder. Ook moest ik kunnen opzoekingen doen en een vlucht boeken naar Puerto Montt, in het Zuiden. Ik wilde niet teveel tijd verliezen daar ik Vina Del Mar wilde verkennen. In mijn straat zag ik een man die net uit zijn garage reed. Ik vroeg hem hoe ik naar het metrostation kon geraken. Hij begon mij eerst alles uit te leggen maar daar ik verwonderd keek, zei hij dat ik mocht instappen en hij me wel naar beneden zou voeren. Dat had ik eigenlijk gehoopt toen ik hem met zijn auto zag. :-) Aan het metroloket kon ik geen enkel ticketje kopen. Ik was verplicht om een metrokaart te nemen aan 3000 peso. Daarmee zou ik vier maal de metro kunnen nemen. Niet aan te doen. Ik nam plaats in de metro vôôr een man en vroeg hem wat inlichtingen over Vina Del Mar. Iedereen is hier heel vriendelijk. Hij vertelde me in geuren en kleuren over deze stad. Ik stapte iets te vroeg af ( aan Merval Estaciôn Vina Del Mar )zodat ik wat verder moest stappen maar dat deerde me niet. Viña del Mar is een stad en gemeente in de Chileense provincie Valparaíso in de regio Valparaíso. Viña del Mar telde 286.931 inwoners in 2002, waarmee het de derde stad van Chili vormt na Puente Alto en Maip. Overal zag ik grote loslopende honden op de voetpaden liggen. Veel volk. Het zonnetje scheen maar toch had ik mijn twee pulls aan. Ik wandelde tot aan het strand. Een paar mensen lagen in bikini op het strand. Één persoon waagde zich in het zeewater met een temperatuur van 17 graden. Ijsberen! :-) Grote marineschepen dobberden in de Grote Oceaan. Ik nam een warme chocolade op een terras, goed uit de wind in het heerlijke zonnetje. Twee heren op hun fiets namen ook een pauze en we raakten aan de praat. Ze fietsen elke week twee maal door Vina Del Mar tot in Valparaiso. Mm, sportieve mannen. Ze vonden het schrikaanjagend dat een vrouw alleen een wereldreis maakte. Ze vroegen of ik nog niets tegengekomen was. Ik nam hout vast. Nee, nog altijd niets. En het mag zo blijven. We namen foto's met BB en ze wensten me veel geluk. Ik wandelde voorbij het Sheratonhotel. Hoeveel zou een kamer hier kosten? Dat zal wel stukken van mensen kosten. Gelegen aan de zee waar je een prachtig uitzicht hebt. Een beetje verder zag ik een man in het water. Een andere man was iets aan het oppeuzelen. Ik was nieuwsgierig en nam een trap tot aan de rotsen. Ik zag dat ze rauwe schelpdieren aten. Ik mocht er een paar proeven. Heerlijk was dat. Verser kon je niet hebben. De jongere man schraapte de schelpen van de rotsen . Een visser daalde de trappen af en stond met zijn hoge laarzen in het water en wierp zijn lijn. Ik wilde net weggaan toen de jongen mij geld vroeg om te eten. Ik legde hem uit dat ik zelf geen geld had en een bankcontact zocht. Hij klaagde dat hij niet kon eten etc. Ai ai, als dat maar goed afloopt. Hij moest eens weten hoeveel geld ik op zak had. Ik gaf hem geen geld maar offreerde hem een sigaret. Ik had geen zin om op dat afgelegen stukje strand mijn geldbeugel boven te halen. Stel je voor dat ze me overvielen. Ik klom de trappen tot aan het kasteel Wulff. Vele trappen omhoog had ik een schitterend uitzicht over de zee en de rotsen met honderde pelikanen, reuze exemplaren. Ik spotte meerdere vogels. Ook verschillende soorten zeemeeuwen, dikke vette meeuwen. Ik stapte verder langs de zeedijk, Avenida Peru, tot aan een rivier. Eigenlijk zeggen ze er geen rivier op maar een “Estero Marga Marga”. Honderde meeuwen baadden in het ondiepe water. Mooi om zien. Verderop zag ik paardenkoetsen. Dat zou nog tof zijn een ritje door de stad, dacht ik bij mezelf. Tot ik de prijs hoorde. 40.000 P= 60 $ voor 20 minuten! In Latijns Amerika betaal je daarvoor 6 $ voor een uur. Alles is hier verschrikkelijk duur. De man probeerde aan de helft van de prijs maar zelfs dan vond ik het nog te duur. Ik zou wel wandelen. Ik passeerde een café met een aanhangbord van “Stella Artois leuven”. Altijd tof om iets te zien van je eigen land. Eigenlijk ben ik wel fier op ons landje hoor ondanks al zijn problemen. In arme landen kun je pas echt spreken van problemen. Wanneer de mensen moeten bedelen voor eten. Dat vind ik echte problemen. Men beseft niet hoe goed wij het hebben in België! Maar een mens wil altijd meer en meer en beter . Ik schrijf hier mijn blog op de binnenkoer. Naast mij zie ik een pietluttig kamertje. Een oud meneertje stofzuigde de kamer op zijn knieën. Later zag ik dat hij niet anders kon daar hij geen benen heeft! Ik zei hem vriendelijk dag. Hij draaide Richard Clayderman. Op mijn tafeltje speelde ik mee piano. Het is ongeveer één jaar dat ik geen piano meer speelde. Wat miste ik dit plots. De man woont hier constant. De man zong mee op de muziek. Ik kreeg de tranen in mijn ogen. Hij zag er doodgelukkig uit ondanks zijn problemen. Dât zijn echte problemen! Ik raakte aan de praat met de man en samen rookten we een sigaretje. Hij vertelde dat hij vier jaar geleden zijn benen heeft moeten amputeren door een accident. Hij is nu 70 jaar. Hij beaamde dat hij gelukkig was en dat iedereen erg in de weer is voor hem. Hij verloopt snoepjes in de straat. Vandaag nam hij vrijaf en was zijn rolplatform aan het repareren. Hij gaf me goede raad over Puerto Montt en omstreken. Ik zag de grote casino en zag duur geklede vrouwen uit het gebouw stappen. In een restaurant aan het strand zag ik halve varkens = cerdo, over hete kolen hangen. Wat zag dat er smakelijk uit. De man legde me uit dat dit de specialiteit is van het Zuiden van Chili en dat ik dit zeker moest proberen. Ik zette me op het terras in de zon en kreeg de menukaart. 13000 peso voor dat stukje varken. Voor een sausje erbij nog eens 3900 p. Dat zou op 17.000 peso = 55 $ komen. Meer dan mijn kamer! Ik verontschuldigde mij bij de serveuse en zei dat ik dit spijtig genoeg niet kon betalen. Vriendelijk zei ze dat dat geen probleem was. Ik ben er niet in gegeneerd dat ik me bepaalde dingen niet kan veroorloven en kom er dan ook voor uit. De mensen begrijpen dat hier en gaan je zeker niet scheef bekijken. Ik had nochtans zin in het sappige vlees, maar dat was te veel. Een man sculpteerde twee leguanen in het zand. Wat een kunst! Langs parken stapte ik uren verder. Plots zag ik de twee mannen van aan de rotsen. Achtervolgden die mij? Hij vroeg weer om geld en vroeg of ik alleen reisde. Ik vertelde hem dat mijn vrienden op me aan het wachten waren. Hij gaf me een hand en trok me bij hem om hem een zoen te geven. Ik stapte vlug een andere kant op. Hij zag er raarder uit dn op het strand. Waarschijnlijk hadden ze drugs gerookt of zo. Vele honden. Ik passeerde een Mc Donnald's. Ik had voor 3000 p gegeten. Het was wel geen varken maar ik had iets binnen. Twee grote honden zaten rond mij te bedelen. Ik gaf hen regelmatig een stukje en ze slokten dit naar binnen. Het blijft toch erg van al die verlaten honden te zien. Kan daar nu echt niets aan gedaan worden? Na vijf uur hield ik het voor bekeken. Ik was moe gestapt. Ik nam de metro terug. Daarna de ascensor , heel gemakkelijk. Ik boekte een vlucht naar Puerto Montt op mijn pc. Ik betaalde met mijn Visakaart maar daarna vroegen ze een bevestiging met mijn kaartlezer. Toen ik mijn code indrukte, welke ik telkens gebruik in België, lukte dit niet. Error pin. Ah ja , dat komt door die nieuwe Visakaart. Ik gaf twee keer mijn nieuwe code maar de kaartlezer zei: pin geblokkeerd. Oh nee, dat kan toch niet?! Waarschijnlijk is die kaartlezer geprogrammeerd op mijn oude Visakaart en herkent hij die nieuwe niet! Nu heb ik geen vlucht en werkt mijn Visakaart waarschijnlijk niet meer. Ik wilde dit onmiddellijk testen in een ATM. Oef, De Visakaart werkte wel nog. Ik sprak met Carlos, de gerant van mijn hotel. Die zei dat er een reisagentschap was beneden aan de ascensor. Daar ga ik morgen onmiddellijk heen. Indien ik geen vlucht kan boeken ben ik verplicht naar Santiago terug te keren waar er meerdere reisagentschappen zijn. Ik douchte me. Ook hier stopte regelmatig het warme water. Je sluit de kraan, wacht eventjes en dan heb je opnieuw warm water. Ook in België kun je je niet voorstellen dat je moet douchen met koud of lauw water. We zouden niet tevreden zijn, denk ik. Ik had geen zin om mijn blog te schrijven. Ik wilde wat relaxen en bekeek twee filmen op televisie. In de straat hoorde ik lawaai en zag vele mensen verkleed rondlopen. Och ja, het is Halloween zag ik op facebook. Rond 1 uur viel ik maar pas in slaap. Rond vijf uur werd ik eventjes wakker van ronddwalende spoken op de straat maar viel opnieuw in slaap.