Dag 18 23 mei San Cristobal - Canon Del Sumider
Door: Kristin Daelman
Blijf op de hoogte en volg Kristin
23 Mei 2012 | Mexico, Mexico-stad
Dag 18 23 mei San Cristobal – Canyon
Om 7u20 werd ik vanzelf wakker. Ik was verschillende malen wakker geweest die nacht van de kou! Ik sliep reeds met twee pulls, een lange broek en kousjes. Nog had ik het koud. Ook hebben andere toeristen redelijk lang op de koer gezeten met rhum en cola en een vervelende vrouwelijke lach! Zelfs mijn oordopjes hielpen niet. Bon, ik nam een ontbijt van pancake met stroop. Echt niet mijn genre! Geef mij maar spek met eieren. De duitse mama leende me haar zonnecrème daar het naar het schijnt heel warm kan zijn in de Canyons. En mijn creme zat al in mijn valies die ik voor 10 pesos in depot mocht zetten. De bus pikte me op om 9u20. We waren met ongeveer 10 personen waaronder een koppel van ouderdom van Nieuw Zeeland, een duits meisje en wat mexicanen. San Cristobal ligt op een hoogte van 3000 meter. Hier heb ik wel geen ademhalingsproblemen ondanks de hoogte. Maar het grote verschil is dat er hier een frisse, gezonde wind waait. We daalden naar 1500 meter. Prachtige bergen, dorre landbouwvlakten, diepe valleien. Een weg uitgekapt in de rotsen. Na een uurtje kwamen we aan bij een soort haven waar we een speedboot namen op de rivier naar de Canôn Del Sumidero. Mijn twee pulls deed ik uit want het was er verschrikkelijk heet. Zelfs mijn jeansbroek was teveel maar door de snelheid van de boot viel dit nog mee. Adembenemende canyons, soms tot 1000 meter hoog, honderde fregatvogels aan de oever of zwevend boven de canyons. Pelikanen dobberend op het water. Ongelooflijk veel plastiek flessen drijvend op de rivier. Echt schandalig. Ik had al in mijn hoofd van hier vrijwilligerswerk te doen en gans de rivier te reinigen, flesje per flesje alles netjes te maken. Plastiek is echt een groot probleem in gans de wereld. Het vergaat nooit! Ook vele boomstronken en takken dreven op de rivier. De boot moest regelmatig uitwijken en nog hoorden we de stronken botsen onder de boot. Het was adembenemend. Drie dike grote krokodillen stopten zich weg tussen de tientallen plastiek flessen. Wanneer we te dicht kwamen doken ze onder. Wat een kolossen! Ik zou niet graag uit de boot vallen ondanks dat kinderen met hun voeten in het water baadden. Na twee uurtjes was de tocht spijtig genoeg voorbij. We stapten op de bus en reden naar een town, Chiapa de Corzo. Ik dacht dat we een soort Mayatown of zo zouden bezichtigen maar de gids zette ons gewoon af in een dorpje waar we na één uur terug moesten zijn. Bon ja, een kerk, een markt, een school waar ik binnenging en verschillende foto’s nam van de kindjes in hun uniform en een museum waar ik op 5 minuten buiten was. Niks speciaals dus. Rond 14u30 dropten ze ons af aan de Zocâlo in San Cristobal waar we zelf naar ons hostel moesten stappen. Ik nam mijn bagage en nam een taxi naar hetzelfde hotel dan Lee, Hostel El Molino. De man van mijn hotel vroeg of hij via het hotel geen taxi hoefde te bestellen omdat vele chauffeurs de toeristen beroven. Pff, daar geloof ik niet veel van. Ik voel me hier veilig en zal zelf wel een taxi nemen op de straat. Ik omhelsde Lee, en ze maakte een tasje thee voor ons. Dat is het voordeel van een keuken te hebben. Ze betaalt maar 80 pesos per nacht voor een periode van 5 weken. Ik dus 150 wat ook niet veel is want ik heb een leuke kamer met een venster, een tv , twee bedden en een grote badkamer. Mijn kamer bevindt zich gans achteraan zodat ik op mijn gemak ben. Het zal hier veel rustiger zijn dan mijn vorig hostel. Ik stierf van de honger. Lee gaf me een foldertje mee van , dat ze dacht, een leuk restaurant te zijn. En inderdaad, het was perfect! Ik zag steaks op het menu staan en kon het me niet laten van eindelijk nog eens een T- bone steak te bestellen. Dat kostte wel 130 pesos, en mexicaans voedsel ongeveer 40 pesos, maar ik had weer eens vlees nodig. De vriendelijke jongen stak de bbq aan en bakte voor me een grote lekkere steak, saignant. Er waren wel geen frietjes bij maar ja, je kunt niet alles hebben he. Het vlees werd geserveerd met rijst, bruine warme bonen en veel gebakken ajuin. Daarbij ook zwarte tortillas. Ik rolde mijn vlees in de tortilla en proefde er eentje. Een hond bedelde naast me en ik gaf hem het been van de t- bone. Zijn plezier kon niet op. Ik was zijn vriend. En wie zag ik in de straat? Shirin, het duitse meisje uit Oaxaca. Weer was de wereld eens te klein. Lee had haar al een email gestuurd om te zien waar de twee zusjes zich bevonden. Ik vroeg hoe het maar haar zus Samira ging . Samira is namelijk zeven weken zwanger. Ze heeft echter haar baby een paar dagen geleden verloren! Ook erg! Ik zag Samira langs de andere kant van de straat, wuifde naar haar maar kreeg geen antwoord. Oei, die zal zich niet goed voelen. Shirin maakte geen aanspraak om mekaar later terug te zien dus ik vroeg er niet om. Misschien hebben ze geen zin om lee en mij te zien. Ja, we zijn ook wat ouder he. Maar iedereen is hier vrij van doen. Wanneer we geen zin hebben in mekaar zeggen of tonen we dat ook. Ik dronk twee glaasjes rode wijn en praatte met de jongen over koetjes en kalfjes. Ik beloofde hem van zeker terug te komen met Lee. Zaterdag is er live music wat ook wel eens tof zou kunnen zijn. Maar ik mag hier niet te lang blijven hangen want anders klopt mijn reisschema niet meer. Ik zie het echt niet zitten van op 25 juli mijn vlucht te nemen in Ecuador naar Peru of Chili. Ik weet het al niet meer. Ik zal dat eens goed moeten checken. Misschien verplaats ik die vlucht naar later zodat ik meer tijd kan besteden in Centraal America. Ofwel reis ik gewoon wat langer dan 9 maanden en doe alles op mijn gemak. Ik zie nog wel. Lee was nog op haar pc aan het studeren. Ze volgt een soort psychologie. Moedig van haar. Ik douchte me en begon aan mijn blog. De tv op een engels film met spaanse ondertitels. Vanavond hou ik het rustig. Lee komt me straks nog een tas thee brengen zegt ze. Op de achtergrond hoor ik vuurwerk. Het is nochtans nog niet donker?! Gisteravond kon ik niet meer op facebook tot de dag nadien! Raar! Mexico zou facebook geblokkeerd hebben. Amaai, gaan ze nu ook al beginnen zoals in Birma en Thailand waar de mensen niet op You-tube en facebook mogen gaan? Dieter had nochtans wel facebook in Belgiê, dus het was enkel in Mexico het geval. Wat miste ik mijn facebook! Ik hoor jullie morgen. Ga proberen een spaanse les te downloaden en wat studeren. Hasta manana…muchos besos…
Om 7u20 werd ik vanzelf wakker. Ik was verschillende malen wakker geweest die nacht van de kou! Ik sliep reeds met twee pulls, een lange broek en kousjes. Nog had ik het koud. Ook hebben andere toeristen redelijk lang op de koer gezeten met rhum en cola en een vervelende vrouwelijke lach! Zelfs mijn oordopjes hielpen niet. Bon, ik nam een ontbijt van pancake met stroop. Echt niet mijn genre! Geef mij maar spek met eieren. De duitse mama leende me haar zonnecrème daar het naar het schijnt heel warm kan zijn in de Canyons. En mijn creme zat al in mijn valies die ik voor 10 pesos in depot mocht zetten. De bus pikte me op om 9u20. We waren met ongeveer 10 personen waaronder een koppel van ouderdom van Nieuw Zeeland, een duits meisje en wat mexicanen. San Cristobal ligt op een hoogte van 3000 meter. Hier heb ik wel geen ademhalingsproblemen ondanks de hoogte. Maar het grote verschil is dat er hier een frisse, gezonde wind waait. We daalden naar 1500 meter. Prachtige bergen, dorre landbouwvlakten, diepe valleien. Een weg uitgekapt in de rotsen. Na een uurtje kwamen we aan bij een soort haven waar we een speedboot namen op de rivier naar de Canôn Del Sumidero. Mijn twee pulls deed ik uit want het was er verschrikkelijk heet. Zelfs mijn jeansbroek was teveel maar door de snelheid van de boot viel dit nog mee. Adembenemende canyons, soms tot 1000 meter hoog, honderde fregatvogels aan de oever of zwevend boven de canyons. Pelikanen dobberend op het water. Ongelooflijk veel plastiek flessen drijvend op de rivier. Echt schandalig. Ik had al in mijn hoofd van hier vrijwilligerswerk te doen en gans de rivier te reinigen, flesje per flesje alles netjes te maken. Plastiek is echt een groot probleem in gans de wereld. Het vergaat nooit! Ook vele boomstronken en takken dreven op de rivier. De boot moest regelmatig uitwijken en nog hoorden we de stronken botsen onder de boot. Het was adembenemend. Drie dike grote krokodillen stopten zich weg tussen de tientallen plastiek flessen. Wanneer we te dicht kwamen doken ze onder. Wat een kolossen! Ik zou niet graag uit de boot vallen ondanks dat kinderen met hun voeten in het water baadden. Na twee uurtjes was de tocht spijtig genoeg voorbij. We stapten op de bus en reden naar een town, Chiapa de Corzo. Ik dacht dat we een soort Mayatown of zo zouden bezichtigen maar de gids zette ons gewoon af in een dorpje waar we na één uur terug moesten zijn. Bon ja, een kerk, een markt, een school waar ik binnenging en verschillende foto’s nam van de kindjes in hun uniform en een museum waar ik op 5 minuten buiten was. Niks speciaals dus. Rond 14u30 dropten ze ons af aan de Zocâlo in San Cristobal waar we zelf naar ons hostel moesten stappen. Ik nam mijn bagage en nam een taxi naar hetzelfde hotel dan Lee, Hostel El Molino. De man van mijn hotel vroeg of hij via het hotel geen taxi hoefde te bestellen omdat vele chauffeurs de toeristen beroven. Pff, daar geloof ik niet veel van. Ik voel me hier veilig en zal zelf wel een taxi nemen op de straat. Ik omhelsde Lee, en ze maakte een tasje thee voor ons. Dat is het voordeel van een keuken te hebben. Ze betaalt maar 80 pesos per nacht voor een periode van 5 weken. Ik dus 150 wat ook niet veel is want ik heb een leuke kamer met een venster, een tv , twee bedden en een grote badkamer. Mijn kamer bevindt zich gans achteraan zodat ik op mijn gemak ben. Het zal hier veel rustiger zijn dan mijn vorig hostel. Ik stierf van de honger. Lee gaf me een foldertje mee van , dat ze dacht, een leuk restaurant te zijn. En inderdaad, het was perfect! Ik zag steaks op het menu staan en kon het me niet laten van eindelijk nog eens een T- bone steak te bestellen. Dat kostte wel 130 pesos, en mexicaans voedsel ongeveer 40 pesos, maar ik had weer eens vlees nodig. De vriendelijke jongen stak de bbq aan en bakte voor me een grote lekkere steak, saignant. Er waren wel geen frietjes bij maar ja, je kunt niet alles hebben he. Het vlees werd geserveerd met rijst, bruine warme bonen en veel gebakken ajuin. Daarbij ook zwarte tortillas. Ik rolde mijn vlees in de tortilla en proefde er eentje. Een hond bedelde naast me en ik gaf hem het been van de t- bone. Zijn plezier kon niet op. Ik was zijn vriend. En wie zag ik in de straat? Shirin, het duitse meisje uit Oaxaca. Weer was de wereld eens te klein. Lee had haar al een email gestuurd om te zien waar de twee zusjes zich bevonden. Ik vroeg hoe het maar haar zus Samira ging . Samira is namelijk zeven weken zwanger. Ze heeft echter haar baby een paar dagen geleden verloren! Ook erg! Ik zag Samira langs de andere kant van de straat, wuifde naar haar maar kreeg geen antwoord. Oei, die zal zich niet goed voelen. Shirin maakte geen aanspraak om mekaar later terug te zien dus ik vroeg er niet om. Misschien hebben ze geen zin om lee en mij te zien. Ja, we zijn ook wat ouder he. Maar iedereen is hier vrij van doen. Wanneer we geen zin hebben in mekaar zeggen of tonen we dat ook. Ik dronk twee glaasjes rode wijn en praatte met de jongen over koetjes en kalfjes. Ik beloofde hem van zeker terug te komen met Lee. Zaterdag is er live music wat ook wel eens tof zou kunnen zijn. Maar ik mag hier niet te lang blijven hangen want anders klopt mijn reisschema niet meer. Ik zie het echt niet zitten van op 25 juli mijn vlucht te nemen in Ecuador naar Peru of Chili. Ik weet het al niet meer. Ik zal dat eens goed moeten checken. Misschien verplaats ik die vlucht naar later zodat ik meer tijd kan besteden in Centraal America. Ofwel reis ik gewoon wat langer dan 9 maanden en doe alles op mijn gemak. Ik zie nog wel. Lee was nog op haar pc aan het studeren. Ze volgt een soort psychologie. Moedig van haar. Ik douchte me en begon aan mijn blog. De tv op een engels film met spaanse ondertitels. Vanavond hou ik het rustig. Lee komt me straks nog een tas thee brengen zegt ze. Op de achtergrond hoor ik vuurwerk. Het is nochtans nog niet donker?! Gisteravond kon ik niet meer op facebook tot de dag nadien! Raar! Mexico zou facebook geblokkeerd hebben. Amaai, gaan ze nu ook al beginnen zoals in Birma en Thailand waar de mensen niet op You-tube en facebook mogen gaan? Dieter had nochtans wel facebook in Belgiê, dus het was enkel in Mexico het geval. Wat miste ik mijn facebook! Ik hoor jullie morgen. Ga proberen een spaanse les te downloaden en wat studeren. Hasta manana…muchos besos…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
