Dag 5 & 6 24 en 25 aug. Isla Colôn -Panama City

Dag 5 & 6 24 en 25 aug. Isla Colôn – Panama City – Panama Kanaal
Ik had mijn wekker niet gezet. Ik skypte naar mijn ouders. Altijd leuk om hen te zien en te horen. Dat doet me veel plezier. Ik wist niet goed wat doen voor mijn laatste dag. De check-out is om 13 uur. Je dag is min of meer gebroken. En de boot vertrekt om 17 uur naar Almirante waar ik een bus neem naar Panama City. Ik wandelde door de straatjes van Isla Colôn. Ik zocht een gezellig plaatsje op een terras aan het water maar nergens mag je nog roken. Je moet op de straat gaan roken. Wat een verschil met alle andere landen van Centraal America. Daar mag je overal nog roken. Ik at een goedkope plat in Chitre, een lokaal restaurant, van kip, rijst en bonen en wat sla. Goedkoop maar niet super lekker. Daarna ging ik naar de kleine bar, restaurant van de duikclub. Achteraan mag je daar wel roken. Het was stikheet vandaag. Een zacht briesje aan het water koelde me wat af. Ik bestelde me een smouthie van sinaasappel en banaan. De Jack Russel van de duikclub was met en plastic fles aan het spelen. Telkens viel de fles natuurlijk in de zee. Hij nam telkens een aanloop en sprong met een grote plons in het water. Hij zwom terug naar een trap waar een duikinstructeur hem uit het water tilde. Zo kon de hond uren doorgaan. Grappig om zien. Naast mij op een tak zat een groene papegaai. Hij kreeg net nootjes als lunch. Hij bekeek me alsof ik zijn diner ging afnemen. De nootjes vlogen langs alle kanten. Hij is vrij maar blijft meestal op een bepaalde tak zitten waar hij de mensen kan observeren. Na zijn eten kroop hij omhoog waar hij zijn bek deftig schrobde aan een harde tak. Ik zat wat op internet maar wilde mijn batterij sparen zodat ik eventueel een film kon bezien in de bus. De busrit duurt 10 uur. Ik wandelde verder. In de hoofdstraat kan je gemakkelijk in het midden van de straat lopen. De pick – up taxi's zouden wel toeteren wanneer ze passeren. Ook de honden lopen kriskras in de straat. Je ziet hier veel fietsen. Je kan het eiland bijna gans rond fietsen. Vandaag had ik er echter geen zin in. Ik kwam opnieuw Julian tegen. Die had vrienden gemaakt en ging met hen snorkelen. Van al de andere mensen die ik reeds ontmoette , kwam ik niemand meer tegen. Spijtig. Ik zat op de stoep in de schaduw en bekeek de mensen. Een rastaman kwam bij mij en vroeg of ik wiet moest hebben. Andere mannen vroegen me een sigaret. Op de duur doe ik niets anders dan sigaretten weggeven. Maar ik moet zien dat ik vriendelijk blijf met dit soort mannen. Plots verschoot ik. Een vrachtwagen reed tegen de lichtreclame van de winkel “Movistar.” Het bord was geplooid. Iedereen kwam buiten en lachte erom. Ik herinner mij dat twee vrachtwagens ook eens tegen mijn lichtreclame “Jokri “ gereden zijn. Maar ik kon er toen niet mee lachen hoor. De vrachtwagen leverde onfrisse slablaadjes. Een andere man hield een grote plastic zak open en de slablaadjes werden daar ingekapt. Zelfs de blaadjes die in de goot vielen, werden opgeraapt en in de zak gestoken. Ik zag twee toeristen in dat restaurantje “Chitre” eten en verbaasd kijken. Ze vroegen zich waarschijnlijk hetzelfde af dan ik. Krijgen we dit op ons bord of is dit voor de dieren???? De vrachtwagen reed weg. De man van Movistar keek naar zijn lichtreclame maar reageerde niet. Raar. Ik kocht wat drank en snoep bij de onvriendelijke chinezen. Nu zeg ik ook geen goeie dag of tot ziens meer. Indien zij niet vriendelijk zijn ben ik het ook niet. Ik blijf wel beleefd. Ik ben nochtans al twee maal naar China gereisd en daar is me dat niet opgevallen dat de Chinezen onvriendelijk waren. In tegendeel! Bon ja, ze zullen overwerkt zijn zeker. Ik zat op een bank in het saaie park. Een indiaanse vrouw verkocht handcraftspulletjes. Mannen deden een dutje. 16 uur. Ik ging naar mijn hotel, trok mijn jeans aan, wat veel te warm was. Maar ik weet uit ervaring dat de bus altijd veeeeeeeel te koud is. Aan de steiger van de boten was ik te vroeg. Ik ruste op een bank waar een windje blies en ik bekeek de vuil geklede kindjes naast mij. Sommigen zijn heel netjes, anderen heel vuil. Ik maakte kennis met een koppeltje die in Ecuador woont. Ik schreef verschillende aangeraden plaatsen op. Twee Fransen uit Parijs vaarden ook mee. Ik vergezelde een Duits meisje. Na een half uurtje varen arriveerden we in Almirante. Daar stapten we in de voorziene taxi naar de bushalte, Tranceibosa bus. Het was daar een kakofonie vanjewelste. Een paar jongetjes bedelden voor geld en amuseerden de toeristen. Niemand wist exact op welke bus ze moesten opstappen. Ik zat op mijn valies rond de andere jongeren. Er steken twee pinnen uit mijn valies en de rits scheurt verder. Die zal het niet lang meer volhouden. Ik had reeds mijn ticket vooraf gekocht. 33$, boot, taxi en bus naar Panama City. Het Duits meisje zat spijtig genoeg niet op mijn bus. De anderen wel maar daar het een nachtrit wordt, zal er niet veel gepraat worden. De lichten gaan ook onmiddellijk uit zodat je niets anders kunt doen dan slapen. Het nadeel bij een nachtrit is dat je niets ziet van het landschap. Maar je spaart wel een verloren dag uit. Ook werd er geen film afgespeeld. De buschauffeur zei in het Spaans dat het toilet alleen maar diende om te plassen. De rest was verboden. Hm, dat noemen ze dan inhouden he. :-) Maar de bus stopte regelmatig. Nu zat de bus bijna vol met enkel toeristen. Bij een rookstop leerde ik de sympathieke Italiaan kennen Emanuele. Hij reisde met een vriend. Ze hadden vele machettas gekocht ( slechts 3 $ ) en grote met de hand geschilderde vazen aan 4 $. Ze waren overladen, maar de dag nadien vlogen ze terug naar Italië. Spijtig want ik had graag met hen opgetrokken. Ca c'est la vie eh. En...je kunt het niet geloven! Ik had bij mijn busboeking geen plaats meer aan het venstertje. Toen ik de overvolle bus opstapte zat naast mij: niemand!!!! Ik had twee stoelen voor mij alleen. Wat een geluk zeg. 50 mensen dicht op mekaar en ik zat alleen! Met mijn klein leeslampje las ik in mijn lonely planet. Ik had niks voorbereid. Iedereen viel in slaap. Ik zou dat ook maar doen. De twee zitplaatsen waren minder breed dan andere luxebussen maar daar ik klein ben kon ik me toch met opgetrokken knieën neerleggen. Goed ingeduffeld met een t-shirt, een pull en mijn grote badhanddoek over mij getrokken, oorplugjes in en oogklepjes aan. Voila, ik was klaar voor een lange dut. De eerste plasstop heb ik zelfs gemist. Ik hoorde niet dat de bus gestopt was. Ik was dus goed in dromenland. Toen de immigratiepolitie mijn paspoort vroeg moest ik me wel rechtzetten. :-) Alles was bij iedereen ok. Rond 1uur was er nog een stop en ik kocht me twee ontbijtkoeken en een hete koffie. Ik viel opnieuw in slaap en om 5 uur werden we gewekt. We waren er reeds. Een uur vroeger dan voorzien. Maar de bus reed wel heel snel. En dat had ik een paar keer gevoeld. Ik schudde van links naar rechts . Ook Emanuele, die niet geslapen had, zei dat de chauffeur “un poco loco” reed. Daar stond ik met mijn valies. Niet goed voorbereid. Waar ging ik heen? Ik vroeg aan de anderen waarheen zij gingen. Sommigen namen heel dure hotels, anderen dormitoria. Ik wilde een privékamer van ongeveer 20 $ met badkamer. De twee Italianen zouden drie uur wachten aan de terminal van de bushalte want ze wilden euro's omruilen in dollars. Zij reisden zonder kredietkaarten. Dat is ook raar. De bank ging om 9 uur open. Bijna nergens aanvaardden ze euro's. Enkel in een Internationale Bank. Ik nam dan maar afscheid en gaf mijn facebook – naam op. Verschillende taxi's spraken me aan. Ik vroeg hen inlichtingen over hotels. Voor 3 $ wilde een man me naar een hostel brengen. Maar, alles volgeboekt. Het volgende hotel ook. Tenslotte dropte hij me in “Pension Corona” in de buurt van Calidonia, aan 33 $ in het weekend en in de week had het 27 $ geweest. Ik zit niet in een sympathiek centrum zoals bvb Panama Viejo, een koloniaal stadje. Maar de kamer is kraaknet. Frisse, zachte welriekende lakens, airco ( die ik steeds aan en uit zet ) , een mooie badkamer met warm water en een tv. Spijtig genoeg is dit een LCD scherm die veel te hoog hangt. Je zit schuin op het beeld en je ziet niet scherp genoeg. Pff, dan heb je een tv en dan kan je er niet naar kijken. Ik kan naast mijn kamer een sigaretje roken op een balkon met uitzicht op de achterkant van vuile bouwvallige appartementsgebouwen. De was hangt over koorden. De terrassen zijn afgemaakt met blauwe grote plastiek. Sommigen bakenen hun terras af met plastieken tafelnappen. Plots hoorde ik water stromen. Vanaf een balkon stroomde water door een buis zo maar naar beneden op een dak met golfplaten en zo verder op dozen die op een parking stonden. Amaai, wat een systeem. Ze hebben geen afloop en ze hebben zomaar zelf iets in mekaar geknutseld. Indien die dozen bestellingen van iets zijn zal men ook niet tevreden zijn met natte dozen! Ik vroeg aan de receptioniste of ze de prijs niet wat kon verminderen maar helaas. Ik vroeg haar of ze tours hadden. Ze belde iemand op die me om 8u15 ging oppikken. Maar wel aan 70 $ voor vier uur dingen te bezichtigen waaronder, het Panama Kanaal. Ik had anderhalf uur de tijd om me wat te verfrissen en lichtere kleren aan te trekken. Het was al heel warm. Om 8u15 stopte een taxi aan mijn hotel. Eh, ik had toch een toer gevraagd? Dat is toch normaal gezien met een minibus met andere mensen bij? Nu versta ik het waarom het zo duur is! Het is een privétaxi die wat met me rondtoert! Pff, ik was er eerst niet goed van. Zoveel geld en wat ging het worden?? We reden naar Miraflores locks = sluis. Het Panama Kanaal heeft 3 grote sluizen: de Miraflores Locks, de Pedro Miguel Locks en de Gatun Locks. De sluizen brengen de schepen tot 26 meter boven zeeniveau, de hoogte van het Gatun meer in het midden van het kanaal. In de sluizen worden de schepen in positie gehouden door 4 tot 8 elektrische locomotiefjes op de kade. Grappig om zien. Om 9 uur zouden er reusachtige zeetankers door de enorme sluizen varen. Jaarlijks maken gemiddeld 14.000 vaartuigen de doorvaart door het 81 km lange kanaal. In het najaar van 2010 is het 1.000.000ste schip sinds de opening in 1914 door het Panama Kanaal gevaren! De tol per schip bedraagt gemiddeld 100.000 US dollar, maar schepen besparen vaak het tienvoudige vanwege de kortere route. Het Panama Kanaal is een van de 7 moderne wereldwonderen. Het Panama Kanaal verbindt sinds 1914 de Atlantische Oceaan met de Pacific (Grote Oceaan) en is van onschatbare waarde voor de scheepvaart en wereldhandel. De ingang voor een “compleet ticket” was 8 $. Er was een groot Visitor Center met uitkijkplatform. Vandaar zag ik de immens grote schepen van niveau veranderen. Tot 8 meter. Op de achtergrond zie je werken van nieuwe sluizen. Dit project zou in 2014 moeten af zijn. Een investering van 5.2 miljard US dollar is voorzien voor nieuwe, bredere sluizen en verdieping en verbreding van het kanaal zodat grotere schepen ('Post Panamax') de doorvaart kunnen maken. De nieuwe sluizen, die naast de bestaande sluizen worden gebouwd, worden elk even groot als 4 voetbalvelden achter elkaar. Er werd een documentaire afgespeeld, van tien minuten, over het ontstaan van het Panama Kanaal en de locks = sluizen. Het zaaltje zat vol met leerlingen. Allen met een balpen en een schrift in de hand. Studiereis waarschijnlijk. Een lerares kondigde de film aan en vroeg aan de paar toeristen vanwaar ze waren. De meesten waren van Colombia, Venezuela en buurlanden van Panama. Ik riep:” België!” En alle leerlingen keken me verwonderd aan. “Wow, van België, zô ver!!!”
Ik vond het filmpje heel interessant alhoewel er een baby naast mij aan het wenen was zodat ik het begin ( en in het Spaans ) gemist heb. Ik zal het zelf eens googelen in het Nederlands. Daarna stapte ik in een klein museum binnen waar oude foto's hingen van de werkers en het ontstaan. Er waren drie niveaus van musea maar daar het reeds tien uur was en ik nog zoveel andere dingen wilde zien, reden we door. Ik vond het zo spijtig dat ik al moest doorgaan. Ik had beter een aparte taxi genomen of een bus en zelf de toer gedaan, niet gestresseerd zoals nu. Maar bon, het was nu zo. Ik had foto's gemaakt met mijn oude Olympus camera. Je ziet niets meer door het schermpje. Je moet dus gewoon mikken naar een object. Toen ik een foto aan mijn taxichauffeur vroeg duurde het een tijdje vooraleer hij begreep dat hij niet door de lens moest kijken maar zo maar willekeurig een foto nemen. Ik moet dringend weer een fototoestel hebben en het liefst éénzelfde Canon omdat die in mijn onderwaterhuis past. De vorige keer heb ik de camera ongeveer 300 $ betaald. Pff, gaat dat hier ook zo duur zijn? Naar het schijnt zou Panama City goedkoop zijn. Ik zag een bord met: “Cuidado, posible presencia de kokodrilos en la acera.” Brr, aub geen krokodillen he! We reden langs de 2 km lange Causeway boulevard = Calzada de Amador omringd met vele palmbomen. De boulevard is gebouwd met afval en rotsen van het Panama Kanaal. Deze Calzada maakt verbinding met de vier kleine eilandjes: Naos, Culebra, Perico en Flamenco naar het vasteland. Dit is een dure, chique buurt waar men vele wandelaars ziet, joggers, skaters of enkel om de pollutie te vermijden van de grote stad. Bruine pelikanen doken de zee in. Ik had er een prachtig uitzicht op de stad met zijn hoge buildings en La Puente de las Americas. Op het einde van de boulevard een marina = jachthaven met prachtige schepen, onder andere een schip van Al Capone. Ik zag een Duty Free Shop en wilde gaan zien of ze een Canon camera verkochten. Ik moest aan de ingang mijn paspoort tonen, die ik niet bij had. Ik had wel een kopie bij. Maar door de vele regens die ik laatstleden had, was dit stukje kopij nog een nat vodje en ik was wat beschaamd. Uiteindelijk mocht ik toch binnen daar ik niets zou kopen. Er wordt een stempel in je paspoort gezet indien je iets koopt. Heb ik ook nog nooit gehoord! Ze hadden geen Canon camera's. De taxi reed door de arme wijken. Kwaad zei hij dat deze mensen niet willen werken maar liever rondhangen in de straten. Ik heb wel al veel armere wijken gezien dan deze hoor!!! Hier lopen ze toch gekleed, dragen schoenen en geen gescheurde kleren. We reden naar Casco Viejo ( waar ik eerst een hotel wilde nemen ) . Het is een prachtige omgeving met een mooie Spaanse koloniale architectuur. Ik liep vlug binnen in een Kerk met een gouden interieur. De taxi wachtte op een plaats waar hij niet mocht blijven staan. Dus alles gebeurde snel. Ik had maar vier uur in totaal! Ik zag al vlug dat Casco Viejo een plaats zou geweest zijn die me aanstond. Een koloniaal stadje dat men een paar jaar geleden maar pas aan het renoveren is. Er staan nog veel panden tussen die op instorten staan. Maar dit gaf een leuke sfeer. De stijl en de uitstraling van de panden en de wijken bleef mooi behouden. Ik stapte in het hotel binnen dat ik in mijn lonely planet zag staan, maar alles was volgeboekt. Ik denk dat dit het eerste land is waar ik zo weinig plaats vind. Altijd had ik een plaatsje en waren er zelfs weinig toeristen. Blijkbaar in Panama niet. Ik zag Jonathan in dat hotel. De jongen van 25 jaar die ik op Isla Colôn ontmoette. Hij hing wat rond in de ontspanningszaal. Blijkbaar zal hij deze morgen niets ondernomen hebben. Misschien heeft hij niet op de bus kunnen slapen. Ik zei hem de prijs van mijn taxi en hij verschoot ervan. Maar ik heb wat gegoogeld en overal vragen ze prijzen tussen de 70 $ en 120 $. Dus toeristische trekpleisters zijn hier duur. Ook in een ander hotel in Casco Viejo was er geen plaats meer. En de prijs was duurder dan mijn huidig hotel. 35 $ iplv 33 $ en met een gedeelde badkamer. Het was bijna 12 uur. De vier uren zaten er op. Alberto, de taxichauffeur van 67 jaar, wilde wel met mij nog tot in het centrum rijden om een kijkje te nemen voor een fototoestel. In een super grote mall hadden ze niet het merk Canon. In een ander gespecialiseerde audio – video zaak zag ik direct de juiste Canon staan. Een zilverkleurige aan 209 $ zonder taks. Pff, minder dan de vorige keer maar toch nog veel! De verkoopster vroeg me of ik niet geïnteresseerd was in de promotie aan 79 $ = 86 $ met taks maar wel in het blauw? Natuurlijk riep ik! Dat was perfecto! Wow wat een goeie prijs! Wat een prijsverschil! Meer dan de helft goedkoper dan normaal! Hopelijk doe ik er nu wat langer meer. Dit is het derde ( zelfde) Canon toestel dat ik koop! Maar ja, het is ook een zaak die je elke dag weer opnieuw gebruikt. Ik vroeg de taxi om me ergens af te zetten in een restaurant. Ik zou wel zelf naar mijn hotel terug wandelen. Hij kende een lekker en goedkoop restaurant. Dat was een soort Macro restaurant aan een grote supermercado. Ik vroeg aan een jongen, die ook aan het aanschuiven was, wat lekker was. Pollo met een witte champignonsaus. Ik nam dat met arroz frito en wat veel te harde groenten. 5$ met een cola erbij. Dat was niet teveel. Ik wandelde 15 minuten naar mijn hotel, na de weg nog eens goed gevraagd te hebben. Ik was doodmoe en sliep van 15u tot 16u30. Daarna begon ik aan mijn blog, laadde de batterij op van mijn nieuwe camera, waste wat slipjes uit en bestelde me een pizza in het hotel. 14 $ voor de kleinste pizza! :-( Ik dacht dat ik ver van alles afgelegen was. Maar toen ik om een flesje water ging, zag ik verschillende kleine barakjes waar ze spotgoedkoop eten verkochten. Pff, had ik dat geweten! Amaai, vandaag was het een dure dag hoor. De pizzaman bracht mijn pizza op mijn kamer. Het was net een pizza voor twee personen + 1 liter fles cola. Ik dacht dat ik een klein flesje zou krijgen. Ik at de helft op. De rest zal voor morgen zijn. Bon, een lang verslag maar het is van twee dagen he. Hieronder vermeld ik nog wat geschiedenis over het Panama Kanaal. Ik weet dat sommige mensen zich daarin interesseren, onder andere mijn papa. Wie niet wil, scrolt maar door. Ik weet nog niet wat ik ga doen morgen. Het is nu 22 uur. Ik zoek wat dingen op op internet. Waarschijnlijk zal ik niet te lang blijven in Panama bij gebrek aan tijd. Ik wil meer tijd steken in Colombia, Ecuador en de Galapagoseilanden. Tot morgen. xxx
Geschiedenis en uitleg Panama Kanaal:
Het Panamakanaal is een ruim 81 km lang kanaal in het Centraal-Amerikaanse Panama. Het loopt door de landengte van Panama en verbindt de Caraïbische Zee met de Grote Oceaan. Het kanaal is een belangrijke ader in het intercontinentale transport omdat men niet meer om Zuid-Amerika heen hoeft te varen. Een schip varend van New York naar San Francisco legt via het kanaal een afstand af van 9500 kilometer, dat is minder dan de helft van de 22.500 kilometer via Kaap Hoorn
Het Panamakanaal varieert in breedte tussen de 70 en 300 meter. De sluizen zijn 305 meter (1000 voet) lang en 33,53 meter (110 voet) breed. Er kunnen schepen geschut worden met een maximale breedte van 32,3 meter. Schepen met deze omvang worden wel aangeduid als Panamax-schepen. Aan beide kanten van de sluis ligt een tandradspoor. Vier elektrisch aangedreven locomotieven (2 links en 2 rechts) houden een schip in de achtereenvolgende sluizen in het midden bij het invaren en tijdens het vullen en ledigen van de sluis. De schepen bewegen op zich op eigen kracht maar komen bij de beperkte snelheid in de sluizen en door de bochten in het kanaal aan manoeuvreerbaarheid tekort, vandaar dat grotere schepen door de autoriteiten worden verplicht om voor 3.000 dollar per uur Panamese sleepboten te huren. Deze speciaal gebouwde sleepboten worden met kabels achter de grote schepen bevestigd en zijn voorzien van Z-drive-aandrijving, wat inhoudt dat de beide schroeven alle kanten uit kunnen worden gericht waardoor ze de grote schepen optimaal kunnen afstoppen en richten tijdens de doorgang.
Het bijzondere aan het Panamakanaal is dat het schip als het ware over de bergrug geheveld wordt. Het gemiddelde waterniveau van de Atlantische Oceaan (met een lager niveau door een hogere massadichtheid wegens kouder en zoutrijker water) en de Stille Oceaan (hoger wegens warmer en zoutarmer) verschilt op zich minder dan 30 cm, maar de getijden zijn flink verschillend, de Stille Oceaan heeft ter plaatse ongeveer 3 meter getijwisseling terwijl de Atlantische oceaan aan de andere kant minder dan 1 meter getijwisseling heeft. Het Lago Gatún in Panama is hoger dan beide oceanen (het wateroppervlak ervan ligt ca. 26 meter boven zeeniveau). Dat meer is dan ook het (zoetwater)reservoir dat de sluiscomplexen voedt. In het oorspronkelijke ontwerp was het de bedoeling een doorgaande verbinding te realiseren, net als bij het Suezkanaal, maar door de getijdewerking is dat nautisch onmogelijk en is er in principe altijd minstens een sluis nodig.
Vertrekkende van de Atlantische Oceaan en varende naar het zuiden ontmoet een schip eerst de drie Gatúnsluizen. Vervolgens vaart het 42 km op het Lago Gatún en door de Gaillardkloof, het smalste stuk van het kanaal. Via de Centennial Bridge, de Pedro Miguelsluis, het Miraflores-meer en de drie sluizen van Miraflores gaat de reis langs de haven van Balboa. Men vaart vervolgens onder de Bridge of the Americas door, die onderdeel uitmaakt van de Pan-Amerikaanse Snelweg, die Noord- en Zuid-Amerika met elkaar verbindt, waarna de doortocht eindigt in de Stille Oceaan. De totale tijd om door het kanaal te varen schommelt tussen de 8 en de 11 uren. Het Panamakanaal is de enige plek ter wereld waar de kapitein het volledige gezag over zijn schip moet overdragen tijdens de passage.