Dag 17 22 mei Puerto Escondido - SanCristôbal

Dag 17 22 mei Puerto Escondido – San Cristôbal De Las Casas
Ik had mijn wekker gezet om 9u30. Ik moest uitchecken om 12 uur. Ook Santiago vertrok vandaag met het vliegtuig naar zijn thuis in Mexico City. Rond 12 uur zat ik aan het zwembad. Santiago kwam naar me toe in zijn pilotenkostuumpje. Amaai, wat zag hij er goed uit in zijn pak! We namen afscheid van mekaar. We zouden mekaar waarschijnlijk nooit meer zien. Maar we hadden een zalige en leuke tijd. Ik stapte naar het busstation en kocht een kaartje naar San Cristobal aan 494 pesos. De busrit zou 12 uur duren. Hopelijk stopt de bus eens zodat ik een sigaretje kan roken. Ik kocht wat drank, broodjes en snoep zodat ik niet zou verhongeren. :) In mijn hotel zat ik wat op internet en boekte 1 nacht Hostel Las Palomas aan 250 pesos voor een single room met badkamer. Ik nam afscheid van al de andere gasten. Lis, de eigenares, ging naar de Pilatus en Zumba les en stelde voor om me te voeren naar het busstation. Het is een heel lief meisje die echt goed in de weer is voor haar gasten. Aan het busstation namen we afscheid van mekaar en ik bedankte haar voor haar leuk verjaardagsfeestje en haar gastvrijheid. Ik stapte de OCC bus op, had een vensterzijde, legde de zetel redelijk plat en genoot van de laatste hitte van Puerto Escondido. In San Cristobal is het ander weer naar het schijnt. Veel frisser. Mijn woorden waren nog niet koud of een zwaar onweer brak uit boven de bus. Ik schrok zelfs op van de luide donderslagen. Het goot bakken regen. Ik was net op tijd weg. Ik keek wat naar de film “Green Zone” in het spaans maar verstond niet genoeg om alles in detail te volgen en viel al gauw in slaap. Naast mij een engels meisje die niet veel van zeg was, dus ik ook niet. Bij elke stop schoot ik wakker en ging buiten roken. De buschauffeur rookte zelf ook, dus die stopte op tijd. Om 2 uur ’ s nachts stopte de bus zeker 25 minuten. De twee chauffeurs die mekaar afwisselden, gingen rustig iets eten in een restaurant. Vele reizigers sliepen verder, anderen strekten de benen. Ik sliep bijna de ganse tijd op de bus. Zo ging de tijd het vlugst voorbij. De gentenaren vertelden me dat ze eens 39 uur gereisd hadden op de bus. Pff, dat is wel lang! Om 6u45 kwam ik aan in San Cristôbal De Las Casas, een leuk stadje, een beetje zoals in Oaxaca. Lage, fel gekleurde gebouwen. San Cristóbal de las Casas is een stad in de Mexicaanse deelstaat Chiapas. Ze heeft 128.996 inwoners (schatting 2005), waarvan een groot deel van de bevolking bestaat uit Tzotzil Maya. San Cristóbal werd in 1528 gesticht door Diego de Mazariegos, die het Ciudad Real noemde. Na de onafhankelijkheid van Mexico kreeg de stad haar huidige naam, ze is genoemd naar Bartolomé de las Casas, geestelijke en voorvechter van rechten voor de indiaanse bevolking. Het was oorspronkelijk de hoofdstad van Chiapas, een functie die de stad tijdens het Porfiriaat kwijtraakte aan het meer westelijk gelegen Tuxtla Gutiérrez. Naar verluidt waren de inwoners hier zo ontstemd over, dat zij gedurende de Mexicaanse Revolutie feller vochten dan inwoners van andere steden. San Cristóbal is bekend vanwege haar koloniale architectuur. Het is een populaire bestemming voor toeristen, ook omdat de Mayastad Palenque er niet ver vandaan ligt. In 1994 werd de stad ingenomen door de zapatisten tijdens hun strijd voor een waardige behandeling van de inheemse plattelandsbevolking.
Ik trok mijn pull aan. Het was maar 9 graden. Brr, wat een verschil met de kust waar het 35 graden minimum was. Daar voelde het zelfs aan als 42 graden. Ik nam een taxi naar hotel Las Palomas en kon gelukkig al inchecken. Ik had een ruime kamer die uitgeeft op een binnenkoer, met twee bedden, een ruime badkamer en een tv. Ik mailde met lee, de vrouw van Australiê. Zij zit hier voor 5 weken. Ik sprak af met haar om 12 uur in de Zocâlo. Na het gratis ontbijt, koffie, thee en pancakes met enkel konfituur, ging ik wat rusten op mijn bed en sliep twee uur! Wat slaap ik hier veel! Ik droomde dat mijn ouders toevallig in hetzelfde hotel geboekt hadden dan ik. Ik vond dit al raar. Ze namen me mee naar een andere kamer waar heel veel gesluierde arabieren rond een grote tafel zaten. Je kon enkel hun ogen zien. Dat vond ik ook al raar. Plots trok iedereen zijn sluier af en zag ik gans mijn familie! Mijn zoon, broers, nonkels, tantes, nichten, neven, wel 100 familieleden. Ik weende als een klein kind toen ik iedereen zag. Wat was dat een verrassing. Enkel… het was maar een droom…. Ik friste me op en volgde mijn kaart tot aan de Zocâlo. Ik passeerde kruisen, kerken, de Kathedraal, vele venters gekleed zoals in Guatemala. Kleine vrouwen met hun baby’s op de rug. Jonge kinderen die beeldjes verkochten. Al echte kleine handelaars! :) Het zonnetje kwam er door en ik kon in mijn t-shirt lopen. Ik zag Lee en we waren heel tevereden van mekaar opnieuw te vinden. Ze is zo een goed mens. We dronken een koffie in een speciaalzaak en daarna gingen we een pizza eten. Lee kende de streek al wat en zei dat er daar hele lekkere zelfgemaakte pizza’ s waren. En inderdaad, de pizza hawai smaakte heerlijk. We slenterden de markten af. Vele kleurrijke zelfgemaakte kleren, tassen, bloesjes, geldbeugels etc. Jonge vrouwen gaven hun baby de borst. Vele groenten en fruit. Ik kocht me een soort lychees en stukjes mango. Daarna gingen we naar Lee’s appartement kijken. Ze heeft twee bedden, een keukentje, een venster die uitgeeft op de straat, een tafeltje en een stoel, een kleine tv en een toilet waar ze ook moet in douchen. Dus telkens is de wc kletsnat. Dat vind ik wel een minpunt. De kamer geeft uit op een koer. De koer bij haar is minder aantrekkelijk dan de mijne. We keken naar een kamer voor mij. Daar heb ik ook een leuke kamer met tv aan 150 pesos iplv nu 252 pesos. Dus ik denk dat ik morgen verhuis zodat ik dichter bij haar ben. Ik ga morgen wel al een georganiseerde toer doen aan 250 pesos naar de Canyons. Rond 17 uur was ik weer in mijn hotel en begon eindelijk aan mijn blog. Wanneer ik ’ s avonds met andere mensen ben, komt het er niet van om mijn blog te schrijven. Dus, nu ik weer alleen ben lukt het me wel. Vanop mijn kamer hoor ik vuurwerk. Mensen op de koer lachen en drinken rum cola. Soms ga ik bij hen een sigaretje roken . Dan loop ik weer naar binnen en schrijf verder. Ik drink niet mee met hen want mijn buik is wat raar. Na het drinken van het vele zeewater heb ik wat last in mijn buik. Dus, ik eet en drink niet teveel. Ik heb hier nog een yoghurt staan wat mijn avondeten zal worden. Verder niks. Ik heb het wat koud in mijn kamer. Ik zal weer met kousjes en een lange broek moeten slapen. Het zwoele is weg, de koude is er weer. Geef mij dan toch maar”heel warm” hoor. Maar ik zit ook in het regenseizoen en zal dus wat regen moeten aanvaarden denk ik. Ik sprak met een jongen die in Guatemala met vakantie was en hij heeft anderhalve week regen gehad. Ai, dat wordt niet leuk. Ik douchte me, mijn blog is er bijna door en daarna ga ik slapen. Ik heb hier maar vijf zenders op tv en de meesten zijn van die spaanse series. In mijn vorig hotel had ik 99 zenders waaronder goede engelse films met spaanse ondertitels waar ik veel bij leer. Morgen om 7u30 op. Klaar voor een nieuwe dag , een nieuw avontuur, eens zien wat voor moois er hier is in Chiapas. Oaxaca is achter de rug. Nu zit ik in Chiapas. Adios…