Dag 6 2 nov. Valparaiso

Dag 6 2 nov. Val Paraiso
Om 10 uur liep mijn wakker af. Ik wilde in de badkamer maar nu had ik geburen en de badkamer was bezet. Ik maakte mijn valies, wat maar 5 minuutjes duurt daar ik alles steeds in mijn valies laat zitten. Bij het ontbijt waren nu meerdere tafeltjes ingenomen. Ik deed mijn zelfde ritueel. Om 11 uur checkte ik uit. Ik plaatste mijn valies in depot en ging naar de binnenkoer waar ik aan mijn blog van drie dagen begon. Hier heb ik wel geen internet. Hier kan ik, spijtig genoeg, van niemand aftappen. Straks ga ik naar de lobby waar ik wêl internet heb. 14uur, een paar tassen thee, een paar sigaretten en stijve vingers van het typen. Wat kan ik nog doen vandaag? Rond 16u30 neem ik een taxi die me naar de busterminal brengt. Om 18u15 vertrekt de bus. Ik zou naar het schijnt daar Wifi hebben. Ben benieuwd of dat wel goed werkt. Ik hou het voor bekeken vandaag. Morgen bevind ik mij in het Zuiden, Patagonia. Een nieuwe koudere streek. Ik hoop dat het daar mooi is want eerlijk gezegd heb ik op die 6 dagen in Chili nog geen “wow effect” gehad. Ik ga vlug iets gaan eten. Maar niet zo uitgebreid dan gisteren hoor. :-) Ik ging naar een leuk restaurant waar ik een uitzicht had op de haven en de zee. Het grote New York schip was verdwenen. Duizende splinternieuwe dezelfde auto's taxieden ze in het schip. Deze worden verkocht in Chili. Om 16 u 30 haastte ik me naar mijn hotel en liet me een taxi bestellen naar de busterminal. 4400 peso. Ik was meer dan een uur te vroeg. Maar ik ben altijd liever te vroeg dan te laat. Ik liet mijn boleto uitprinten en op een bankje wachtte ik. Ik bekeek de rondlopende mensen, de slapende honden en de duiven die vochten om een stukje brood. Ik zag geen blanke toeristen. Om 18 uur installeerde ik me in mijn fauteuil. Een compartiment met 6 zetels. Ik zat er gans alleen. Ik voelde me als de president in zijn privévliegtuig. :-) Brede lederen ligzetels,een Lcd-scherm met hoofdtelefoons, dikke kussens, dekentjes, matjes op de grond, gordijntjes rond de zetels enz. Als een klein kind ging ik eens in elke zetel zitten. De triestige film van Steven Spielberg “Warhorse” begon. Ik helde me fel achterover, duffelde me goed in met mijn dekentje en installeerde me als het ware in de privé cinemazaal. Na twee uurtjes kwamen we aan in Santiago waar een paar mensen op de bus stapten. Nu had ik drie geburen. Een mama met haar zoon van 15 jaar en een man alleen. Spijtig genoeg was er geen wifi zoals ze hun publiciteit maken op het internet. Ik zei tegen de jongen, die op de bus werkt, dat dat niet zou mogen. Indien ze geen wifi hebben mogen ze dat niet melden op hun site. “Ja, ik weet het. Je moet dat tegen mijn baas zeggen” zei de jongen. We kregen een warm diner van rijst gemengd met een soort vlees, een superklein droog pistoletje, een slaatje met één komkommerschijfje en een glas limonade. De jongen kwam ons bed opmaken. De zetel werd plat gelegd en bedekt met een matrasje. Daar werd een dekentje op gelegd en men kreeg nog een extra deken om jezelf te bedekken. Ik zal hier zeker en vast goed slapen. Dat weet ik nu al. Leuk, in een klein hokje slapen, de zetel volledig plat, het bewegen van de bus. De tweede film begon maar ik had deze al gezien. Om 21 uur wenste ik mijn geburen goedenacht en sloot mijn gordijntjes. Na vijf minuutjes viel ik reeds in slaap. Dan was het super warm in de bus, dan weer ijskoud. Maar ik sliep en sliep en sliep... Hasta manana amigos...