Dag 3 30 okt. Valparaiso
Blijf op de hoogte en volg Kristin
30 Oktober 2012 | Chili, Valparaíso
Dag 3 30 okt. Santiago – Valparaiso
Om 9u30 op. Ik had nog wat kunnen blijven liggen in het zalige bed. Het keiharde stukje stokbrood legde ik eventjes in de microgolf zodat het zacht werd. Dit at ik op met choco. Ik had eens geen zin in eitjes. Wat wil je als je weken spek met eieren eet. Ik liet de overschot in de frigo liggen. Het peper en zout nam ik wel mee. Ik gaf de sleutel aan de receptie af en trok mijn zware valies ( 22 kg ) tot aan het metrostation, ongeveer 15 minuutjes. Daar moest ik vele trappen naar beneden. Ai, daar had ik niet aan gedacht. Ik dacht dat er wel een roltrap zou zijn. Ik vroeg een man of hij mij wilde helpen. Ik kocht een metrokaartje aan 600 peso en reed tot aan het metrostation Pajarito. Ik had een duidelijk metroplannetje bij me. Opnieuw vroeg ik hulp om mijn valies vele trappen naar omhoog te sleuren. Dat is het voordeel van een vrouw. :-) De man die me hielp wees me ook waar ik een ticket kon kopen voor een bus naar Valparaiso. “Condor” aan 2500 peso. De rit duurde anderhalf uur. Net de tijd om eens deftig in mijn Lonely Planet te lezen. Ik had twee plaatsen voor mij alleen. Ik zat in een grote bus met 36 personen. Weer geen blanke toeristen. Mijn persoonlijk alarm, dat aan mijn rugzak hangt, piepte elke 20 seconden. Ik werd er zot van maar kon er niets aan doen. Een paar maanden geleden heb ik dit ook eens gehad. De batterijen waren op zijn einde waardoor het alarm een vals contact gaf. Ik had echter geen piepklein schroevendraaiertje bij om de batterijen eruit te halen. Ik stopte het alarm diep in mijn rugzak en rolde het tussen een pull zodat we het piepen wat minder hoorden. De buschauffeur had me al een nummer gegeven van een andere bus die ik in Valparaiso kon nemen om een taxi uit te sparen naar mijn hotel. Iedereen is hier heel behulpzaam. Eindelijk zag ik iets van het landschap van Chili. Nog niet veel speciaals. Na de rit volgde ik de jongen die me naar een andere bushalte bracht waar ik een gewone bus nam naar mijn hotel “Casa Paseo Atkinson B&B.” Na vijftien minuten werd ik ergens afgezet. Ik vroeg de weg en stapte nog eens 20 minuten bergaf tot aan het hotel. Valparaiso is een stad met duizende trappen. Een geluk dat ik bergaf moest gaan. Bij het terug gaan zal ik wel een taxi moeten nemen want met die valies geraak ik die steile straten niet op. Valparaíso is een gemeente en de grootste havenstad van Chili. De stad ligt ongeveer 70 km ten westen van de hoofdstad Santiago en had op 1 januari 2004 276.014 inwoners. De stad vormt een agglomeratie met Viña del Mar en Quilpué. De metro van Valparaíso biedt openbaar vervoersdiensten aan met hoge frequentie tussen de verschillende steden van de regio. Valparaíso wordt beschouwd als een van indrukwekkendste steden van Latijns-Amerika. De stad ligt op meerdere steile hellingen die uitkomen in de Grote Oceaan. In de binnenstad vindt men veel architecturaal en cultureel erfgoed. De historische wijk van Valparaíso staat dan ook op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Op 27 februari 2010 werd Concepcion, de derde stad van Chili, geconfronteerd met een zware aardbeving. Deze beving heeft een 'mogelijk verwoestende' tsunami opgewekt die Valparaíso heeft getroffen.
Ik belde aan. De deur werd geopend en ik zag een hoge trap naar boven. Een meisje droeg mijn valies en stopte een paar keer daar ze op adem was. De eigenaar toonde me een duurdere kamer aan 89 $ met een prachtig uitzicht op de zee. Ik had een kamer van 70 $ geboekt met uitzicht op de bergen en de stad. Ontbijt op de kamer inbegrepen. Ik twijfelde nog eventjes maar hield het toch maar bij de goedkoopste. De man vroeg of ik in Peso of in Dollars wilde betalen. Ik wilde in peso betalen. Dan kwam er nog eens 19 % taks bij! Indien ik met dollars betaal niet. Dat had ik nu nog nooit gehoord!!! Ik vroeg hem of dat zo in elk hotel was en hij beaamde dit. In Santiago hoorde ik daar niets van hoor. Hij vertelde dat Chili liever dollars in het land krijgt en dit daarvoor op die manier doet. Ik werd wat lastig want ik geloofde er niets van! Dat check ik wel nog... Ik had een kleine kamer met één groot bed, tv en een piepkleine badkamer met een douche met regensproeier en waterjets. Een venster waar ik inderdaad een uitzicht heb op de stad in de bergen. 14 uur. Ik ging op zoek naar een goedkoper hotel. Ik belandde in Hostal Colombina waar een Française me rondleidde. Ik had de keus tussen een paar kamers van verschillende prijzen. Ik wilde er nog eens over nadenken. Ik liep tot aan het “Viaviacafe” . Dit is een Belgisch hotel zoals je een Viavia hebt in alle landen. In Honduras sliep ik ook één week in het Viaviahotel. Daar hadden ze me gezegd dat het hotel in Chili te koop stond. Een paar maanden terug had ik daarvoor contact opgenomen maar besliste al gauw dat ik geen hotel wil uitbaten. Dat is opnieuw dag en nacht werken. Dus mama, niet ongerust zijn. Ik wilde enkel Pascal, de eigenaar, eens spreken. Leuk om met een Belg te spreken. Ik zag het hotel dat vele trappen naar beneden had wat ik al een minpunt vond . Pascal toonde me gans het hotel en de keuken. Hij is van Londersele maar woont nu in Gent. Hij kende mijn kozijn Michel Daelman niet. Ze stoppen met het hotel daar ze een kindje hebben en daarvoor terug in België willen wonen, dichter bij hun familie. In het hotel serveren ze Belgische wafels en pannenkoeken alsook stoofvlees met Belgische frietjes. Indien ik wilde kon hij deze avond langer met me onderhandelen maar ik deed het toch maar niet. Indien ik toch niet koop is het onnodig iedereens tijd te verspillen. Langs een andere trap liep ik het hotel af. Ik wandelde uren “op en af.” Door hier te wonen kweek je goede beenspieren. Wat was het zwaar. Op vele plaatsen heb je wel een “ascensor “ die je voor 300 peso naar beneden of naar boven brengt. Ik daalde tot aan de haven af. Liep op Plaza de Justicia, zag Iglesia San Louis ( 1908 ), Iglesia Luterana, Iglesia Anglicana, Paseo YugoSlavo,Plaza Sotomayor enz. Ik wilde iets eten. In een local klein winkeltje gaven ze ook wat eten zoals kip met rijst, soep of carne met rijst. Ik nam dit laatste en samen met een cola had ik voor 2100 peso gegeten. Een oud meneertje zat links van mij, een jonge gast rechts. Met meer kon je niet aan het toogje eten. De oude man begroette ons en zou de dag nadien teruggaan. Waarschijnlijk eet die man daar elke dag zodat hij thuis niet moet koken. Onderweg kocht ik me een ijsje dat 1100 peso kostte. Bijna zoveel dan mijn eten. :-) 18 uur. Ik was doodmoe. Ik had opnieuw mijn kilometers afgelegd. Aan “ reloj Tum” nam ik de lift naar boven. Een straat verder was mijn hotel. Handig die liften. Ik stapte nog eens langs in het Hostal Colombina waar ik een voorschot nam voor een kamer aan 15000 peso = 30 $. Het enige nadeel is dat ik waarschijnlijk in de kamer geen wifi heb. In mijn hotel nam ik een douche. Ik had 1 minuut heet water en daarna ijskoud. Zo telkens opnieuw. Amaai, betaal ik daarvoor 70$! De jets kon je met moeite gebruiken want het water werd telkens koud. :-( Ik bestelde mijn ontbijt voor de dag nadien om 9 uur. Op het dak van het hotel keek ik over de stad, de zee en de bergen. Het was echter te fris om lang te blijven. Valparaiso is veel kouder dan Santiago. Maar meestal aan de kust is dat het geval. Tot morgen. Ik denk dat ik morgen met de metro naar Vina del Mar ga, een strandje. Mijn alarm begint hier plots weer te piepen. Ik leg het in de badkamer want ik kan dat piepen niet meer horen. Ik zal morgen een schroevendraaier moeten vragen. Doei...x
Om 9u30 op. Ik had nog wat kunnen blijven liggen in het zalige bed. Het keiharde stukje stokbrood legde ik eventjes in de microgolf zodat het zacht werd. Dit at ik op met choco. Ik had eens geen zin in eitjes. Wat wil je als je weken spek met eieren eet. Ik liet de overschot in de frigo liggen. Het peper en zout nam ik wel mee. Ik gaf de sleutel aan de receptie af en trok mijn zware valies ( 22 kg ) tot aan het metrostation, ongeveer 15 minuutjes. Daar moest ik vele trappen naar beneden. Ai, daar had ik niet aan gedacht. Ik dacht dat er wel een roltrap zou zijn. Ik vroeg een man of hij mij wilde helpen. Ik kocht een metrokaartje aan 600 peso en reed tot aan het metrostation Pajarito. Ik had een duidelijk metroplannetje bij me. Opnieuw vroeg ik hulp om mijn valies vele trappen naar omhoog te sleuren. Dat is het voordeel van een vrouw. :-) De man die me hielp wees me ook waar ik een ticket kon kopen voor een bus naar Valparaiso. “Condor” aan 2500 peso. De rit duurde anderhalf uur. Net de tijd om eens deftig in mijn Lonely Planet te lezen. Ik had twee plaatsen voor mij alleen. Ik zat in een grote bus met 36 personen. Weer geen blanke toeristen. Mijn persoonlijk alarm, dat aan mijn rugzak hangt, piepte elke 20 seconden. Ik werd er zot van maar kon er niets aan doen. Een paar maanden geleden heb ik dit ook eens gehad. De batterijen waren op zijn einde waardoor het alarm een vals contact gaf. Ik had echter geen piepklein schroevendraaiertje bij om de batterijen eruit te halen. Ik stopte het alarm diep in mijn rugzak en rolde het tussen een pull zodat we het piepen wat minder hoorden. De buschauffeur had me al een nummer gegeven van een andere bus die ik in Valparaiso kon nemen om een taxi uit te sparen naar mijn hotel. Iedereen is hier heel behulpzaam. Eindelijk zag ik iets van het landschap van Chili. Nog niet veel speciaals. Na de rit volgde ik de jongen die me naar een andere bushalte bracht waar ik een gewone bus nam naar mijn hotel “Casa Paseo Atkinson B&B.” Na vijftien minuten werd ik ergens afgezet. Ik vroeg de weg en stapte nog eens 20 minuten bergaf tot aan het hotel. Valparaiso is een stad met duizende trappen. Een geluk dat ik bergaf moest gaan. Bij het terug gaan zal ik wel een taxi moeten nemen want met die valies geraak ik die steile straten niet op. Valparaíso is een gemeente en de grootste havenstad van Chili. De stad ligt ongeveer 70 km ten westen van de hoofdstad Santiago en had op 1 januari 2004 276.014 inwoners. De stad vormt een agglomeratie met Viña del Mar en Quilpué. De metro van Valparaíso biedt openbaar vervoersdiensten aan met hoge frequentie tussen de verschillende steden van de regio. Valparaíso wordt beschouwd als een van indrukwekkendste steden van Latijns-Amerika. De stad ligt op meerdere steile hellingen die uitkomen in de Grote Oceaan. In de binnenstad vindt men veel architecturaal en cultureel erfgoed. De historische wijk van Valparaíso staat dan ook op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Op 27 februari 2010 werd Concepcion, de derde stad van Chili, geconfronteerd met een zware aardbeving. Deze beving heeft een 'mogelijk verwoestende' tsunami opgewekt die Valparaíso heeft getroffen.
Ik belde aan. De deur werd geopend en ik zag een hoge trap naar boven. Een meisje droeg mijn valies en stopte een paar keer daar ze op adem was. De eigenaar toonde me een duurdere kamer aan 89 $ met een prachtig uitzicht op de zee. Ik had een kamer van 70 $ geboekt met uitzicht op de bergen en de stad. Ontbijt op de kamer inbegrepen. Ik twijfelde nog eventjes maar hield het toch maar bij de goedkoopste. De man vroeg of ik in Peso of in Dollars wilde betalen. Ik wilde in peso betalen. Dan kwam er nog eens 19 % taks bij! Indien ik met dollars betaal niet. Dat had ik nu nog nooit gehoord!!! Ik vroeg hem of dat zo in elk hotel was en hij beaamde dit. In Santiago hoorde ik daar niets van hoor. Hij vertelde dat Chili liever dollars in het land krijgt en dit daarvoor op die manier doet. Ik werd wat lastig want ik geloofde er niets van! Dat check ik wel nog... Ik had een kleine kamer met één groot bed, tv en een piepkleine badkamer met een douche met regensproeier en waterjets. Een venster waar ik inderdaad een uitzicht heb op de stad in de bergen. 14 uur. Ik ging op zoek naar een goedkoper hotel. Ik belandde in Hostal Colombina waar een Française me rondleidde. Ik had de keus tussen een paar kamers van verschillende prijzen. Ik wilde er nog eens over nadenken. Ik liep tot aan het “Viaviacafe” . Dit is een Belgisch hotel zoals je een Viavia hebt in alle landen. In Honduras sliep ik ook één week in het Viaviahotel. Daar hadden ze me gezegd dat het hotel in Chili te koop stond. Een paar maanden terug had ik daarvoor contact opgenomen maar besliste al gauw dat ik geen hotel wil uitbaten. Dat is opnieuw dag en nacht werken. Dus mama, niet ongerust zijn. Ik wilde enkel Pascal, de eigenaar, eens spreken. Leuk om met een Belg te spreken. Ik zag het hotel dat vele trappen naar beneden had wat ik al een minpunt vond . Pascal toonde me gans het hotel en de keuken. Hij is van Londersele maar woont nu in Gent. Hij kende mijn kozijn Michel Daelman niet. Ze stoppen met het hotel daar ze een kindje hebben en daarvoor terug in België willen wonen, dichter bij hun familie. In het hotel serveren ze Belgische wafels en pannenkoeken alsook stoofvlees met Belgische frietjes. Indien ik wilde kon hij deze avond langer met me onderhandelen maar ik deed het toch maar niet. Indien ik toch niet koop is het onnodig iedereens tijd te verspillen. Langs een andere trap liep ik het hotel af. Ik wandelde uren “op en af.” Door hier te wonen kweek je goede beenspieren. Wat was het zwaar. Op vele plaatsen heb je wel een “ascensor “ die je voor 300 peso naar beneden of naar boven brengt. Ik daalde tot aan de haven af. Liep op Plaza de Justicia, zag Iglesia San Louis ( 1908 ), Iglesia Luterana, Iglesia Anglicana, Paseo YugoSlavo,Plaza Sotomayor enz. Ik wilde iets eten. In een local klein winkeltje gaven ze ook wat eten zoals kip met rijst, soep of carne met rijst. Ik nam dit laatste en samen met een cola had ik voor 2100 peso gegeten. Een oud meneertje zat links van mij, een jonge gast rechts. Met meer kon je niet aan het toogje eten. De oude man begroette ons en zou de dag nadien teruggaan. Waarschijnlijk eet die man daar elke dag zodat hij thuis niet moet koken. Onderweg kocht ik me een ijsje dat 1100 peso kostte. Bijna zoveel dan mijn eten. :-) 18 uur. Ik was doodmoe. Ik had opnieuw mijn kilometers afgelegd. Aan “ reloj Tum” nam ik de lift naar boven. Een straat verder was mijn hotel. Handig die liften. Ik stapte nog eens langs in het Hostal Colombina waar ik een voorschot nam voor een kamer aan 15000 peso = 30 $. Het enige nadeel is dat ik waarschijnlijk in de kamer geen wifi heb. In mijn hotel nam ik een douche. Ik had 1 minuut heet water en daarna ijskoud. Zo telkens opnieuw. Amaai, betaal ik daarvoor 70$! De jets kon je met moeite gebruiken want het water werd telkens koud. :-( Ik bestelde mijn ontbijt voor de dag nadien om 9 uur. Op het dak van het hotel keek ik over de stad, de zee en de bergen. Het was echter te fris om lang te blijven. Valparaiso is veel kouder dan Santiago. Maar meestal aan de kust is dat het geval. Tot morgen. Ik denk dat ik morgen met de metro naar Vina del Mar ga, een strandje. Mijn alarm begint hier plots weer te piepen. Ik leg het in de badkamer want ik kan dat piepen niet meer horen. Ik zal morgen een schroevendraaier moeten vragen. Doei...x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
