Dag 9 9 sept. Medellin Metrocable

Dag 9 9 sept. Medellin Metrocable
Ik had raar genoeg goed geslapen maar stond op met dikke gezwollen ogen en barstende hoofdpijn. Ik deed mijn facebook open en ik zag twee berichten: “ Uw hond heeft 1 nacht bij mij geslapen”. “Ik heb uw hond naar het asiel gebracht in Kontich”. Ik kon mijn ogen niet geloven. Twee wildvreemde mensen die gereageerd hadden op mijn pagina: “Vermist.” Ze hadden het adres, telefoon en alle gegevens erbij geschreven. Het meisje Nicky Vanliefde uit Deurne vond mijn hondje op een autostrade, heeft hem meegenomen naar huis en de dag nadien is ze ermee naar de veearts geweest die de chip opzocht. Zo wist ze van wie de hond was. Ze zette reeds een bericht op mijn facebook op 3 september. Raar, ik bekijk elke dag mijn berichten maar dit heb ik gemist! Ik skypte onmiddellijk naar het thuisfront met het goede nieuws. Men kon er niet van over dat ik Picasso gevonden had vanuit Colombia.:-) Ja, dat is facebook he. Dank je facebook. 10 jaar geleden zou het allemaal zo niet geweest zijn. De moderne tijd he! Iedereen werd gebeld, Dieter, Mike, Filip met het goede nieuws. Het asiel is echter vandaag gesloten dus waarschijnlijk zullen ze moeten wachten tot morgen. 1 week is Picasso weggeweest. 6 dagen in een kot in een asiel. Hopelijk was hij daar goed en heeft hij er niets van over gehouden. Ik ben dat meisje zo dankbaar dat ze goed gezorgd heeft voor Picasso. Dank je nog eens Nicky!!!! Ik ben zo content. Je kunt je het niet voorstellen. Gisteren dacht ik: “ Wanneer alles te perfect gaat, moet er altijd iets slechts gebeuren”. Maar ik moest positief blijven. Alles is goed afgelopen. Mijn gebedje werd verhoord alsook dat van mijn mama. Bedankt mama. xxx Bon,ik had twee uur verloren met te skypen, maakte een rugzakje, stapte de metro op naar “ Acevedo”. Onderweg zag ik een marathonloop. De straten waren afgemaakt. Vele mensen van alle leeftijden liepen in de hitte. Ik had mijn jeans aan en in de zon was dit veel te warm. Ik nam de metrocable die in de prijs van je metrokaartje inbegrepen is. Een volgende kabelbaan ( nu wel 4000 COP ) bracht je tot op het hoogste punt van Medellin. Hier kwam je net in een andere wereld terecht. Veel groen, de huizen waren verdwenen. Bergen, bossen, bomen aarden wegjes... Enkel een paar mountainbikers en een koe zag ik. De metro van Medellín is het metrostelsel van de Colombiaanse stad Medellín en de omliggende Aburra-vallei (Valle de Aburrá). De stad telt 2,4 miljoen inwoners, inclusief inwoners van de vallei meer dan 3 miljoen. In 1979 werd door de overheden van Medellín en Antioquia een vervoersbedrijf opgericht voor de toekomstige metro. Na economisch en technisch onderzoek werd het project voorgedragen aan de regering van het land. Deze ging vervolgens akkoord en in 1984 werden bedrijven gecontracteerd voor de bouw van het systeem. Tien jaar later kon de eerste lijn van de metro, lijn A, in gebruik genomen worden. Een jaar later volgde de tweede lijn van het systeem dienst, lijn B. In 2004 en '08 werden twee kabelbanen met de naam metrocable aan het netwerk toegevoegd als lijn K en J. Anno 2010 is Medellíns metro nog steeds de enige van het land, hoewel er plannen zijn voor een metro van Bogota. Ik leerde een koppel rond 50 jaar kennen en trok een tijdje met hen op in het park Arvî. Van in de téleferique had je een prachtig uitzicht op de stad en de hoge bergen. Medellin ligt in een kuip. Medellín is een stad in het noordwesten van Colombia. Het is de hoofdstad van het departement Antioquia en telde in 2006 2,4 miljoen inwoners. Hiermee is de stad na Bogota en Cali de grootste stad van het land. Medellín is gelegen in de Valle de Aburrá en het gelijknamige metropolitane gebied Valle de Aburrá (Aburra-vallei), een gebied met meer dan 3,2 miljoen inwoners en een industrieel en commercieel centrum. De rivier de Medellín loopt langs de stad. De stad werd in 1616 opgericht door Francisco Herrera y Campuzano. Aan het eind van de 20ste eeuw had de stad te maken met veel geweld en criminaliteit, onder andere door het kartel van Medellín, onder leiding van Pablo Escobar. Waar in Medellin aan het eind van de jaren tachtig van de twintigste eeuw gemiddeld 4000 moorden per jaar gepleegd werden, is de stad de laatste jaren er een stuk veiliger op geworden en zijn de criminaliteitscijfers spectaculair gedaald. Ik voel me hier super veilig! Aan de ingang van het Parque Arvî bevonden zich kleine standjes met zoete lekkernijen, empanadas, wijnen, fruit en nog veel lekkers. Ik kocht me wat de locals me aanraadden, want van Colombiaans voedsel weet ik nog niet veel af. Je kon een tocht maken van drie uur tot het park of een “open” bus nemen. Het koppel en ik kozen voor het gemakkelijkste. :-) Ik was al moe genoeg. Daar betaalden we nog eens 4000 Cop = 2 € ingang voor het park. We wandelden naar mooie “miradors” die uitgaven op een lagune. Daarna namen we een ziplijn=canopy over de lagune en zwierden tot de overkant. Het was een korte ziplijn. In Costa Rica deed ik canopys van 1 km lang en 500 meter hoog. Aan de overkant wilden we naar de “butterfly garden” gaan maar we vergaten een ticket te kopen aan de ingang. Aan leuke kraampjes met vriendelijke verkopers proefden we de zelfgemaakte rijstpap met kokos, rozijntjes en een stukje vers gemaakte harde kaas. Dat vond ik wel een rare combinatie maar hier zijn ze er dol op. Het koppel at in het chique hotel maar ik had genoeg met mijn potje warme rijstpap en wandelde op mijn eentje verder. Ik nam een bus, aan 1000 Col, terug naar de kabelbaan. Ik wilde voor de file van de toeristen zijn. Beneden nam ik de metro naar “ Berrio”. Ik had daar een prachtig cultureel centrum zien staan met de gekende “ dikke” sculpturen. Ik bewonderde de prachtige sculpturen van Fernando Botero. Botero maakt bronzen beelden, schilderijen en pastels die op het eerste gezicht vooral dikke, opgezwollen mensen afbeelden. Botero zegt hier zelf over dat het geen dikke mensen zijn, maar dat hij door de omvang van de voorwerpen en lichaamsdelen het relatieve belang daarvan wil aanduiden, en dat het ook het plezier aanduidt. De gezwollen mensen lijken vaak enigszins te zweven en doen geenszins zwaar aan. De hoofden zijn meestal relatief groot (tot wel een kwart van het lichaam), de handen en voeten zijn daarentegen meestal zeer klein. De trekken in het gelaat (de mond, ogen etc.) zijn kleiner dan in de realiteit. Vaak kijken de geportretteerde personen scheel. De gezichten lijken echter wel "typisch" Zuid-Amerikaans. Vrouwen hebben kleine borsten die niet lijken te passen bij hun dikke billen en dijen, en worden vaak afgebeeld met gekruiste benen en één arm boven het hoofd. De hoofden van paarden zijn echter vaak kleiner afgebeeld dan in werkelijkheid. De kunst van Botero is zeer toegankelijk en heeft bij velen soms een komisch, maar ook een ontroerend en soms schokkend effect. Deze buurt was veel armer. Ik wandelde naar het “Plaza Berrio” waar vele clochards op het midden van het voetpad lagen. 1 schoen kwijt. In hun eigen pipi. Drank rond hen gegoten. Ik bezag hun vuile smerige kalknagels. Ze lagen allen in coma. Anderen flipten. Een man was met een lintmeter dingen aan het opmeten. Hoe kun je je nu toch zo laten gaan? En zo ver geraken? Ongelooflijk. Op het pleintje zag ik enkel drie toeristen. De rest waren allemaal locals. Een Colombiaanse kleuter zong ( vals ) in een micro, een groepje speelde gitaar, vele venters, heel druk. Ik wilde naar de Kerk gaan om een kaarsje te doen branden voor Picasso maar twee Kerken waren gesloten. Rond 15 uur hield ik het voor bekeken. In de metro haalde ik geld af. Ja, natuurlijk werkte mijn Visakaart weer niet. Wel mijn maestro. Pff, ik zal mijn bank nog eens moeten mailen om te vragen wat er scheelt. Eindelijk kwam ik uitgeput, doodmoe, aan in het hotel. Daar hebben ze al de ganse dag geen water. Gans Medellin zit zonder water. Rond 19 uur zou alles hersteld zijn. Ik hoop het. Ik zat op facebook en bedankte nog eens Nicky die mijn hond terug gevonden had. Ook dank je voor al de commentaren en de steun die jullie gaven op mijn berichtjes “Vermist. “ Dat doet plezier. Het is nu 19u15. Het water loopt. Vanop het terras ruik ik vlees. Mmm, ik zou toch eens iets deftigs moeten eten dan snoepjes en een kleine pizza. Ik trek gauw de stad in op zoek naar iets. Tot morgen. Morgenvroeg neem ik de bus, 6 uur, naar Salento, een “finca de cafe”. Een kleinere stad dan hier. Je zou naar het schijnt met een toer naar de besneeuwde bergen kunnen gaan. Ik ben benieuwd. En steeds kom ik dichter bij Ecuador. Hasta manana...xxx
Nog eens dank voor iedereen die zich zo ingezet heeft om mijn hondje te zoeken. Bedankt Dieter, ik zie je graag...