Dag 12 31 aug. Open zee richting Colombia

Dag 12 31 aug. Open zee richting Colombia
Om 5u45 maakte Gisbert me als enige wakker. Opnieuw was de zee verlicht in een rode gloed. Ook de lucht kleurde rood. De zon rees uit het water. Het was een prachtig fenomeen. Iedereen lag te slapen en ik genoot in mijn eentje van dit prachtigs. Een aangename warm zon. Het betoverde me met een schitterend kleurenspel. Een vuurbal, met een prachtige stralenkrans, de hemel, een willekeur van gloed en glans. Pure extase, bij het zien van deze kracht, en 't besef, van een onbegrijpelijke macht, de intensiteit was slechts van korte duur. Het schouwspel verdween en ik kroop opnieuw lekker onder de lakens. Ik had een onrustige nacht. Ik droomde van mijn zaak. De zonnebanken waren oud en versleten, ik wist de prijzen niet meer, mijn zaak zag er oud en verlaten uit, ik had geen afsprakenboek en alles liep in het honderd. Raar dat ik over mijn zaak droomde. Dit kwam nochtans nooit ter sprake. Ik werd van het minste wakker. Een hoge golf die het schip woest liet deinen over de zee. Een harde donder, een felle bliksemschicht en plots Gisbert die mijn raampje opende. Het was al 8 uur. Twee jongens lagen nog te slapen. Manu zat reeds vooraan op het dek met zijn benen over de ramp. Genietend van de eerste zonnestralen. Het was al lekker warm. Het zou opnieuw een prachtige dag worden. Paul voelde zich wat beter. Het zal dus duidelijk wel de wodka geweest zijn. We namen een ontbijt en ik legde me op mijn vertrouwelijk plaatsje. Ik keek over de zee. 360 graden, een cirkel van enkel water. Geen boot te zien. De zee was redelijk kalm maar we hielden ons toch goed vast wanneer we rond de catamaran stapten. Ik zag vliegende vissen, op de vlucht van grotere vissen. Soms één zwaluw, soms een meeuw. Wat hadden die al ver gevlogen. Gisbert zei dat hij deze morgen een zwaluw in het venstertje zag zitten, rustend na een lange vlucht. Gisbert hees het grote zeil. De Colombiaanse vlag wapperde aan een koord. De jongens hielpen mee met het heisen van het zeil. Dat vonden ze natuurlijk heel leuk. Met de wind mee, bolle zeilen, ver weg van het vaste land. Wind in de zeilen, op de woeste baren.
Zeilen, die de rust verijlen in een tijdloos perspectief. Mijn zonnig plaatsje was verdwenen en ik strekte me uit langs de andere kant van het dek. Het zeil wapperde van links naar rechts en maakte klapperende geluiden. Waarschijnlijk dus toch niet genoeg wind. De kapitein stopte de catamaran en riep dat we een plons gingen maken in “de blue.” Wow, dat vond ik leuk. In een diepe zee, net alsof we gans alleen waren in de wereld, drijvend over lichtdeinende golven. We gingen niet te ver. De boot was niet geankerd en dreef vlug af. Vanop de reling doken we in het niets. Duizenden meters onder ons. Wat zou zich daar bevinden? We spoelden het zout van onze lichamen en relaxten en genoten van onze laatste uurtjes. In de verte zagen we de hoge gebouwen van de stad Cartagena in Colomnia. De reis was uitstekend verlopen en we waren allen heel tevreden. Ik hoop dat ik niet opnieuw landziek ben. Het zal raar aanvoelen weer op vaste voet te staan. :-) Gisbert kwam met een verrassing als “welkom op Colombia”: een zelfgemaakte punch van rum, suiker, mangosap en verse platgeknepen passievruchten. Wat een lieve attentie van hem. Ik nam natuurlijk foto's van BB op de catamaran en met de Franse jongens. “BB et les Francais.” De gebouwen werden groter en groter. Flamingo's doken in het water. We vaarden naar de haven. Cartagena heeft de belangrijkste haven van de stad. We konden reeds het “ oude Cartagena “ zien. Kerken, de muur en de Kathedraal. Vele schepen, containerboten, en plezierbootjes met Colombiaanse luide muziek. De stad heeft de grootste Colombiaanse marinebasis van de Caraîben. Gisbert stapte in het kleine roeibootje en vertrok met onze paspoorten naar de immigratiedienst. Hopelijk verloopt alles goed door het feit hij geen werkvergunning heeft. Zijn Colombiaanse agent zou alles regelen. Na 45 minuten keerde hij terug met het goede nieuws: stempels in onze paspoorten. We kunnen aan land. Ik trok mijn kapotte valies door de straat. Het wieltje ontbreekt nu volledig. Het slepen lukt niet meer en Gisbert nam het over. In een supermarkt wilde ik geld afhalen om hem te betalen voor de reis. Maar opnieuw lukte het niet om geld af te halen met mijn Visakaart. Ik probeerde drie bankcontacten! Het spelletje gaat toch weer niet beginnen?! Ik kon gelukkig een deel afhalen met mijn maestrokaart. Ik probeer het morgen in een andere ATM = Cajero. We zien mekaar allen morgenavond om een laatste glas te drinken op onze behouden aankomst in Colombia. Gisbert had reeds naar een hotel gebeld, een vriend van hem, en er was plaats. We namen een taxi, in de nog steeds vochtige hitte, 29 graden om 20 uur, naar het hotel, gelegen in het antieke Cartagena. De taxi kostte 7000 Colombiaanse pesos. 1 $ = 1840 COL peso. Afgekort Cop. Later ondervonden we dat een taxi tijdens de dag maar 5000 COP kost en s'avonds 6000 COP. Dus we hadden al teveel betaald! :-( In het hotel aangekomen was er geen plaats. Er moet een misverstand geweest zijn met de receptioniste. Bon, ik trok mijn valies door de straat en we zochten naar een ander hotel. We konden ook slapen in een soort “Hotel de pas” maar naar het schijnt kun je er als toerist ook slapen. Toch maar liever niet! :-) Het was al 20u30 en we wilden allen een frisse douche. De drie jongens vonden een kamer maar voor mij alleen kostte het 60.000 Cop = ongeveer 30 € en dat vond ik te duur. Een vrouw sprak me aan en gaf me een kaartje van haar hotel: 45.000 Cop, airco, tv, badkamer. Ik stapte daar naartoe. Ik heb een mooie vernieuwde frisse kamer met alles wat ik nodig heb. Enkel geen balkon of venster. Ik nam een lange douche, waste mijn droge, verwarde haren en voelde me kiplekker. Vanop het algemene balkon bekeek ik de straat en de mensen. Wat gaan we in dit land allemaal meemaken? Altijd spannend om een nieuw land te ontdekken. Ik had sigaretten nodig en een klant van het hotel nam me mee naar een nachtwinkel. Hij wilde me niet alleen laten gaan. Ik zag een paar hoertjes die hun waar verkochten. Zelfs een zwanger meisje droop de straat af. Hoe hun je je nu prostitueren wanneer je zwanger bent??? Heel erg vind ik dit. Maar ja, het zal het geld zijn he. Ik zapte wat met de tv, bekeek mijn emails en viel rond 23u30 in slaap. Morgen koop ik eerst en vooral een valies. Heel belangrijk! :-) Adios...