Dag 39 2 Aug. Roatan
Blijf op de hoogte en volg Kristin
05 Augustus 2012 | Honduras, Roatán
Dag 39 2 aug. Roatan
Ik belde naar de kapster Nadia. Om 14 uur mocht ik bij haar langs gaan. Ze kleurde mijn veel te witte haar in goud en chocolademeshes. Het duurde 2 uur. Ik vroeg een brushing en dat vond ze zo vreemd. Niemand vraagt een brushing op het eiland. Enkel indien ze een feest hebben. Ik wilde mijn haren nog eens zien zonder die krullen. Ik betaalde 1500$. De prijs van België maar het was heel mooi. Ik kon weer voor maanden voort. Ik had afgesproken met Zack die zich inzet voor de straathonden om samen naar de dierenkliniek te gaan in French Harbour. Daar aangekomen zag ik een klein open plaatsje waar de veearts een operatie aan het doen was. Iedereen kon dit zien. Enkel een klein ventilatortje verluchtte de plaats. Amaai, dat noemen ze een dierenkliniek. Heel erg! De veearts komt elke week langs vanop het vasteland en verzorgt alle honden van de locals. Bijna iedere Amerikaan heeft meer dan 1 hond. Ik praatte over vele dingen met de veerarts en vroeg hem of het een goed idee zou zijn om een hondenshelter op Roatan te beginnen. Hij beaamde dit. Ik nam afscheid van Zack omdat ik op vrijdag het eiland zou verlaten richting Nicaragua. Hij was teleurgesteld maar ik beloofde hem van terug te komen. Ook via facebook houden we contact met mekaar. Chris en ik gingen daarna naar het prachtigste strand van het eiland in West Bay. Het was jaren geleden dat hij gezwommen had en gezonnebaad. Al vlug zag ik hem roder en roder worden. Hij vond het een idyllische plaats en genoot van het “niks doen”. Tegen de avond namen we een taxi naar Sandy Bay waar David de drummer optrad meteen ander groepje waar Marc gitarist is. Marc verkoopt ook huizen over gans Roatan Hij zou me ook op de hoogte houden van andere aankopen. Chris en ik zaten op het terras waar we een uitzicht hadden op het strand. Het was volle maan. Vele sterren. Elke week is er daar een Spaanse avond. Men geeft tapas en lekkere sangria. We namen vier verschillende tapasgerechtjes. Ze waren heerlijk. Echter wel veel duurder dan in België, 150 $ / pannetje = 6 €. Er was minder volk dan de week ervoor. Misschien zijn de Amerikanen allen naar hun thuisland vertrokken. Maar het was leuk om de mooie muziek te beluisteren. Toen ik opnieuw de 14 jarige gitarist zag spelen, dacht ik aan Dieter. Ook hij speelde op die leeftijd reeds gitaar, drum en piano. Ik praatte wat met David na het optreden. Chris en ik namen een taxi terug en gingen slapen. Ik ben wat mis van dagen maar op donderdag speelde Brion en David opnieuw in het Italiaanse restaurant “Ultimo.” David en ik namen afscheid van mekaar. Hij wilde dat ik nog wat zou blijven maar nu kon ik echt niet meer blijven. Ik beloofde hem van terug te keren. Wanneer dat weet ik nu nog niet. Ik zal het hem wel mailen via facebook. x
Ik belde naar de kapster Nadia. Om 14 uur mocht ik bij haar langs gaan. Ze kleurde mijn veel te witte haar in goud en chocolademeshes. Het duurde 2 uur. Ik vroeg een brushing en dat vond ze zo vreemd. Niemand vraagt een brushing op het eiland. Enkel indien ze een feest hebben. Ik wilde mijn haren nog eens zien zonder die krullen. Ik betaalde 1500$. De prijs van België maar het was heel mooi. Ik kon weer voor maanden voort. Ik had afgesproken met Zack die zich inzet voor de straathonden om samen naar de dierenkliniek te gaan in French Harbour. Daar aangekomen zag ik een klein open plaatsje waar de veearts een operatie aan het doen was. Iedereen kon dit zien. Enkel een klein ventilatortje verluchtte de plaats. Amaai, dat noemen ze een dierenkliniek. Heel erg! De veearts komt elke week langs vanop het vasteland en verzorgt alle honden van de locals. Bijna iedere Amerikaan heeft meer dan 1 hond. Ik praatte over vele dingen met de veerarts en vroeg hem of het een goed idee zou zijn om een hondenshelter op Roatan te beginnen. Hij beaamde dit. Ik nam afscheid van Zack omdat ik op vrijdag het eiland zou verlaten richting Nicaragua. Hij was teleurgesteld maar ik beloofde hem van terug te komen. Ook via facebook houden we contact met mekaar. Chris en ik gingen daarna naar het prachtigste strand van het eiland in West Bay. Het was jaren geleden dat hij gezwommen had en gezonnebaad. Al vlug zag ik hem roder en roder worden. Hij vond het een idyllische plaats en genoot van het “niks doen”. Tegen de avond namen we een taxi naar Sandy Bay waar David de drummer optrad meteen ander groepje waar Marc gitarist is. Marc verkoopt ook huizen over gans Roatan Hij zou me ook op de hoogte houden van andere aankopen. Chris en ik zaten op het terras waar we een uitzicht hadden op het strand. Het was volle maan. Vele sterren. Elke week is er daar een Spaanse avond. Men geeft tapas en lekkere sangria. We namen vier verschillende tapasgerechtjes. Ze waren heerlijk. Echter wel veel duurder dan in België, 150 $ / pannetje = 6 €. Er was minder volk dan de week ervoor. Misschien zijn de Amerikanen allen naar hun thuisland vertrokken. Maar het was leuk om de mooie muziek te beluisteren. Toen ik opnieuw de 14 jarige gitarist zag spelen, dacht ik aan Dieter. Ook hij speelde op die leeftijd reeds gitaar, drum en piano. Ik praatte wat met David na het optreden. Chris en ik namen een taxi terug en gingen slapen. Ik ben wat mis van dagen maar op donderdag speelde Brion en David opnieuw in het Italiaanse restaurant “Ultimo.” David en ik namen afscheid van mekaar. Hij wilde dat ik nog wat zou blijven maar nu kon ik echt niet meer blijven. Ik beloofde hem van terug te keren. Wanneer dat weet ik nu nog niet. Ik zal het hem wel mailen via facebook. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
