dag 37 31 Juli Roatan

Dag 37 31 juli Roatan
Ik stond op en was nog moe. Ik had een woelige nacht. Mijn gevlochten staartjes in mijn haar zijn serieus uitgegroeid. Ik belde naar de kapper, Nadia, maar ze nam niet op. Ik had een mail gekregen van Rob. Hij wilde me dringend spreken. Oei, oei, wat gaat dat zijn? Ik liep naar zijn restaurant. Naar het schijnt zijn ze dieper in de jungle rond mijn terrein, wegen aan het aanleggen om die te verkopen in loten aan 8000 $ / stuk . Daar bouwen enkel de arme mensen huisjes in hout en golfplaten. Dit noemen ze een kolonia. In een kolonia wonen de aller armste mensen. Zij beroven anderen voor nog geen 5$. Ik zou er niet veilig zijn. De huisjes zouden hoger en hoger komen tot aan mijn terrein. Volgende jaar zouden er zeker 800 huisjes staan. Indien je je grond ooit wil verkopen , wil niemand die kopen daar het gelegen is in een kolonia. Hij nam me mee om me te laten zien wat een kolonia eigenlijk is. We zagen arme huisjes waar de was over versleten draden hingen. Rond de huisjes vele vuilbakken open gescheurd door de straathonden. Kinderen in hun blootje. Een eigen gemaakt winkeltje met wat spulletjes, eieren en voedsel. Enkel maar zwarte arme mensen. Ja, kolonia's had ik al genoeg gezien in mijn leven. In Madagaskar is het ganse land één kolonia. Ik heb zeker niets tegen die mensen maar als je er rond moet wonen, schrikt het me wel een beetje af. Daarna reden we de oprit op van mijn terrein. Hij toonde me direct de hele smalle doorgang door de afbrokkelende weg. Bij de eerste regenval brokkelt de weg nog verder af en kun je er met een klein autootje al niet meer door. Op het terrein vroeg ik, aan de local die op het huis past, of het terrein overspoeld wordt in het regenseizoen. Die antwoordde naïef: “Ja, ja zeker! Dan kun je met je auto niet meer door” Rob vond het huis op zich en de bungalows wel heel goed. Maar ja, mijn keuze was snel gemaakt. De koop zou niet doorgaan! Mijn besluit stond vast hoe erg ik het ook vond. En plots was de stress verdwenen en was ik eigenlijk tevreden. Ik zou wel een ander huis vinden of een ander land waar ik ook de straathonden kan helpen. In Turkije is een familie ook een “SOS straathonden”begonnen na een reisje naar dat land. Zij hebben reeds een grote business waar ze honden naar België adopteren, T-shirts verkopen, hondenkoekjes etc. Ik bedankte Rob voor zijn tijd. s' Avonds ging ik bij Rachel die “The Sundowners bar” open houdt. Daar kwam ik David de drummer tegen en we praatten een ganse avond. Hij bracht me naar mijn hotel en we spraken de dag nadien af in de bar “Reef Gliders “ waar er de martini avond was. Ik zal deze avond wel goed slapen. Geen stress meer... :-)