Dag 11 5 juli Copân Ruinas

Dag 11 5 juli Copân ruinas
Gisteravond heb ik een halve nasi goreng gegeten. Ik moest wat binnen hebben. Ik ben vroeg gaan slapen. Dat is de beste remedie en… deze morgen was ik weer kwik en gezond! Het was dus blijkbaar een eendagsvlieg of liever een eendagsmicrobe. :) Mike skypte me met het slechte nieuws dat mijn hondjes niet langer bij hem mogen verblijven daar de huisvesting gereclameerd heeft. In het contract staat dat er geen dieren mogen verblijven. Maar bijna iedereen heeft daar honden of katten!!! Mike heeft één week de tijd om mijn hondjes weg te doen. Oei oei wat nu?! Ik ken niet direct iemand die voor hen nog 8 maanden wil zorgen. Mijn zoon Dieter wil hen zeker houden maar soms vertrekt hij om 7 uur ’s morgens naar zijn werk en komt pas thuis om 20u. Dus, de ganse tijd gaan die hondjes alleen zitten. Wat vind ik dat zo erg!! Bij mijn broer hebben ze het zo goed. Hij is de ganse dag met hen bezig. Mike weende aan de telefoon. Ook hij gaat mjn hondjes en zijn compagnie missen. Ik zette een bericht op facebook om te zien of er niemand hen wil bijhouden. Iemand die niet meer werkt of niet zo lang van huis is. Maar tot hier toe vind ik niemand. Hierbij een oproep: “ Indien jullie iemand kennen die mijn hondjes zou willen bijhouden, gelieve dan zo vlug mogelijk via mijn blog contact met me op te nemen aub”. Je weet nooit dat ik iemand vind die veel van honden houdt en die er ook de plaats, de zin en de mogelijkheid voor heeft natuurlijk. Afwachten maar he. Ik had al gedacht van een vlucht naar Belgiê te nemen, mijn hondjes op te pikken en door te reizen met hen. Maar ja, dat is niet realistisch he. Met een valies, een rugzakje en twee hondjes in een chickenbus zie ik niet echt zitten. In een mobilhome zou dat geen probleem zijn. Maar, bvb hier , zijn de straatjes zo smal dat zelfs een gewone auto er net door kan! Chris vertelde dat hij een motobiker kent die een wereldreis maakte met één hondje vooraan op zijn moto. Ja, met een moto en één hondje is nog altijd een verschil he. Dat zou nog te doen zijn. Chris en ik namen een ontbijt in mijn hotel en rond 9 uur namen we een mototaxi aan 20 L naar de ruinas de Copân. De ingang was 15 $ / persoon en een gids kostte 25 $ wat we deelden. We konden nog eens 15 $ / persoon bijbetalen om in de tunnels te lopen. Maar 15 $ voor dertig minuten in een tunnel te zitten, had ik er niet voor over. Alhoewel ik het heel spannend zou gevonden hebben. Zien wat er zich onder de tempels bevindt. Copán Ruinas is een plaats en gemeente in het departement Copán in Honduras. De gemeente is bekend omdat hier de resten van de Mayastad Copán liggen. De gemeente grenst aan Guatemala. Copán Ruinas ligt in het Dal van de Copán, tussen de rivieren Copán en Cacahuatal. Op de bergen rondom het dal groeien pijnbomen. Copán was in de klassieke tijd een stad binnen de Mayabeschaving in Meso-Amerika. De overblijfselen van deze stad liggen in het uiterste westen van Honduras, in het departement Copán, vlak bij de grens met Guatemala. In het gebied dat nu bestaat uit Zuid-Mexico, Guatemala, Belize en het westen van Honduras, woonden de Maya's. Zij bouwden hier 50 à 70 steden, waar nu nog de overblijfselen van te vinden zijn. Copán in Honduras besloeg 24 vierkante kilometer en had 20.000 inwoners. Daarmee was het zeker niet de grootste Mayastad. Er is echter veel van bewaard gebleven, waardoor het nu wel een van de belangrijkste archeologische sites is. Marvin was onze engelse gids. Hij is half maya, half spaans. 20 % van de ruînes zijn ontdekt en velen gerestaureerd. Je ziet duidelijk op mijn foto’s hoe een bouwwerk ervoor uitzag. Niet meer dan een heuvel met heel veel begroeiîng en oude bomen met diepe wortels. Het vraagt dus heel veel tijd en geld om alles naar boven te halen. Vroeger waren de ruînes spierwit geverfd, daarop beschilderingen in vele kleuren maar vooral in het rood. Op sommige foto’s zie je nog stukjes rood. Ongelooflijk dat na 1200 jaar er nog wat kleur te zien is. Het verbaast me steeds hoe men van bijna niets zo iets realistisch kan voortbrengen. Ik denk dat het alleen mogelijk is met engelengeduld . Er zijn honderde experts voor nodig. Archeologen, DNA specialisten, dokters, ontdekkingsreizigers, architecten, mensen voor de ontginning, opgravers enz. Ik vind het altijd zo leuk om een gids te hebben die je duidelijk maakt wat alles betekent. Zoals een beeldje , een offeraltaar, een bepaalde trap, een pilaar, een steen of een tunnel. Elk beeld heeft een uitleg met een geschiedenis. Wie zijn de wachters van de onderwereld? Wie zijn de koningen of Goden? Waarom wordt iets gesymboliseerd met een slang. Waarom met een papegaai? Ik zag een tekening van een stad, tombes gevonden onder een tunnel. Men bouwde steeds verdiepingen op mekaar. Prachtige gekleurde beelden en muurbeschilderingen. Vele trappen naar tombes. Schatten van juwelen en jade. Natuurlijk mogen de toeristen daar niet naar binnen. Ik bekeek de gesloten ijzeren deur voor de tunnel. Mmm, had ik maar een sleutel om naar binnen te glippen. :) Het moet er prachtig zijn. Alle kleuren nog intact. Zelfs beenderen en skeletten. Hier vinden ze nooit mummies zoals in Egypte daar de lichamen niet konden gebalsemd worden door de hoge vochtigheidsgraad. Misschien nog jade? Nee, dat zullen ze wel al geconfisceerd hebben. :) Meerdere reusachtige sites onder een tempel. Het is zoals men ziet in de films. In El Salvador waren de ruînes uit Limestone. Hier zijn de tempels uit lavastenen zodat deze langer intact blijven. Sommige beelden werden beschermd onder een strooien dak. Ik bezag opnieuw de vele offeraltaren vôôr verschillende beelden van de Goden. Mensen werden geofferd om de Goden te behagen, of om regen te vragen ed. Stenen waar de hoofden afgehakt werden en via kanalen, gemaakt in de steen, liep het bloed naar beneden waar het opgevangen werd en geofferd. Al deze rituelen zijn maar pas gestopt daar de missionarissen hen duidelijk maakten dat God dat niet zo wou. Op de duur zijn ze er toch mee gestopt. Deze gids vertelde me dat mijn andere gids in El Salvador loog en dat er nergens meer mensen geofferd worden. Zelfs niet in Guatemala in de jungle zoals die gids zei. Ja, wie moet je dan nog geloven??? Een beetje verder had je het unieke bouwwerk in hiêrogliefentrap gebouwd langs een 30 meter hoge piramide. Deze trap is bekleed met de langste tekst van het oud-Amerikaanse continent: meer dan 2000 hiërogliefen zijn in de 72 treden van de trap gekerfd. Hier is de geschiedenis van de Copán-dynastie te lezen. Door deze hiërogliefen kon een groot deel van de geschiedenis van Copán bestudeerd worden. Van andere ruînes weet men soms niets van de geschiedenis daar er geen geschriften zijn , of liever hiêrogliefen. Ook zijn er in Copân sculpturen aangebracht die de verschillende vorsten uit de dynastie verbeelden. De restauratie van deze trap heeft bijna een eeuw geduurd. Het opmerkelijk bouwwerk was het balspeelveld wat me telkens verbaast daar de winnaars geofferd worden. Dit is een ganse eer voor hen. Het veld is smal met schuine wanden. Aan de zijkanten staan zes papegaaienkoppen, in plaats van de ringen die bij andere balspeelvelden in Mayasteden werden aangetroffen. Wanneer de bal van 3 kg tegen een papegaai kan geschopt worden, ttz, er mocht enkel gespeeld worden met romp, knieên, schouders en heup, had men een punt.
Geschiedenis: Toen de Spanjaarden Honduras veroverden was de stad Oxwitik al lang door oprukkend regenwoud begroeid. Hoewel de plek lokaal wel bekend was, was het in de buitenwereld onbekend dat de stad bestond. Pas in de 19e eeuw werd de stad herontdekt. In 1834 schreef Juan Galindo een beschrijving van de ruïnes, die een jaar later gepubliceerd werd. Dit trok de aandacht van de Amerikaanse ontdekkingsreiziger John Lloyd Stephens en de Britse architect Frederick Catherwood. Zij beschreven een groot deel van de site, waarna Copán onderwerp werd van een van de eerste moderne archeologische onderzoeken in het rijk van de Maya. Dit onderzoek werd uitgevoerd door de Harvard Universiteit tussen 1891 en 1894. Verdere onderzoeken en restauraties werden in 1930 door het Carnegie Instituut uitgevoerd, en sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw voert de overheid van Honduras onderzoekingen uit.
Het verbaast me steeds dat alles nog maar recent ontdekt werd. Het is daardoor dat wij op school maar enkel leerden over de Romeinen, de Egyptenaren, mummies enz. Op school heb ik nooit over Maya’s horen spreken. Ook op school vond ik de geschiedenis altijd zo spannend en interessant. Het boeide me zeer. Toen ik opnieuw de foto’s bezag van de hiêrogliefen vôôr en na, vond ik het ongelooflijk hoe duidelijk ze dat hebben kunnen opkuisen. Na drie uur was de toer voorbij. De gids zei dat hij ons aangenaam gezelschap vond. Soms heeft hij toers die op een uur gedaan zijn daar de toerist in kwestie zich niet interesseert in zijn uitleg. Ik hou niet op van vragen te stellen. :) Ook Chris vond het leerrijk. Het is zijn eerste ruîne in zijn leven. Ik heb er al heel veel gezien maar elke ruîne is iets aparts. Ik blijf er van genieten. We zagen grote rood, geel, blauwe papegaaien, Macaw genaamd, in de bomen. Ze maakten een schetterend geluid. Dit is de nationale vogel. Papegaaien vind ik zo prachtig! We bedankten de gids Marvin, kochten een ticket aan 7 $ / persoon om het museum te bezoeken. Nu we begrepen wat alles betekende , konden we de originele beelden bezichtigen en alles beter verstaan. De replica’s en de originelen kun je niet van mekaar onderscheiden. Ze zijn zo goed nagemaakt! In het museum stond een levensgrote maquette van die tombesites die men vond onder een tempel. Het was immens groot met prachtige kleuren, beelden en beschilderingen. We liepen een uur rond. Ook Chris vond het heel tof dat hij alles zag. Twee km verder zouden er ook nog kleinere ruînes te zien zijn. Maar dat is voor een andere keer. Vandaag had ik al genoeg gestapt. Na mijn douche stapte ik met mijn linnenzak naar een lavanderia waar ik eindelijk nog eens mijn was wilde laten doen. Hadden ze toch net geen water zeker! Ik vroeg aan verschillende locals een andere laundry maar niemand wist waarheen. Uiteindelijk vond ik in een hotel, rechtover mijn hotel, een plaats waar ze de was deden. De dag nadien mag ik mijn was ophalen. Ik wilde geld gaan afhalen en hop, weer werkte mijn visakaart niet. Ik wacht het antwoord af van mijn bank. Hier zeggen ze dat mijn kaart “ inconectado” is. ( ? ) Met mijn maestrokaart gaat het gelukkig wel. We aten in mijn hotel Viavia. Ik nam een spagetti. De helft van mijn spagetti gaf ik aan de straathond die al aan het wachten was. Hij heet Pat, met de afgehakte lip door een machette. Hij had het moeilijk om al de slierten binnen te slurpen daar hij geen onderlip meer heeft. Maar uiteindelijk kreeg hij alles op. Hij keek me dankbaar aan. Twee kindjes verkochten mooie popjes gemaakt uit maîsbladeren. Ik kocht 2 popjes om hen een plezier te doen. Ik wilde proberen van voor iedereen een goede daad te doen. Natuurlijk in de mate van het mogelijke. Chris rookte een sigaar gemaakt in deze streek. Rond 22u45 ging ik slapen. De dag nadien had ik “paardrijden” geboekt. Een ideale manier, en niet te vermoeiend, om het landschap te ontdekken. x