Dag 12 6 juli Copân paardrijden

Dag 12 6 juli Copan paardrijden
Ik sliep in één stuk tot 7u30 en nam een ontbijt, alleen. Ik had deze morgen niet afgesproken met Chris daar ik ging paardrijden. We zien mekaar rond 17 uur. Het gaat vreemd zijn opnieuw alleen verder te reizen. Nu ik weer wat mijn klapke had. :) Om 9 uur stond de gids Charlo, 65 jaar, klaar met twee paardjes. Het was verschrikkelijk heet. De zon brandde op mijn huid. Ik had een pull mee en een regenjas maar ik denk dat je een pull hier nooit nodig hebt! We wandelden door bossen met vele pijnbomen, bananenbomen, avocadobomen, vroegere tabacplantages, hoge maîsvelden, koffieplantages, palmbomen langs de rio de Copân. Charlo is maar vier jaar in zijn leven naar school geweest. Hij kan niet schrijven of rekenen maar hij kon veel vertellen over de natuur, de mayadorpen en de gerechten die zijn vrouw of moeder klaar maakt. Hoog vanop mijn paardje had ik een schitterend uitzicht op dit moois, de hoge tropische begroeide bergen. In een klein dorpje stapten we af en wandelden langs een schooltje en een voetbalterrein waar kinderen aan het voetballen waren. Ik maakte stiekem foto’s van de arme mensen die leefden in huisjes gemaakt uit modder verstevigd met stokken. Ik zag op tv zelfs eens huizen gemaakt van uitwerpselen van dieren. Dat had ik zelf nog nooit gezien. Ik weet zelfs niet meer in welke landen men dit kan vinden. Misschien in Africa? Charlo zei iedereen gedag. Kindjes leurden met popjes. Maar ik kon niet blijven popjes kopen he! We stopten aan een donker huisje. De dame verkocht wat eten en drank. Ik betaalde Charlo een fruitsapje. Voor deze toer betaal ik 15 $ maar Charlo krijgt daarvan maar een deel. Ze leven in armoede zei hij. Ik vroeg of hij gelukkig was en hij knikte. Ik zei dat je niet veel geld nodig hebt om echt gelukkig te zijn. Maar eigenlijk, wanneer mijn visakaart niet werkt ben ik toch niet zo gelukkig. :) Een oud vrouwtje zonder tanden. Kinderen in gescheurde vuile kledij. Kippen en kalkoenen op de vuile aarden wegjes. De was hangt te wapperen in de stille wind. Een vervallen reastaurant gelegen op een heuvel. Daarrond heb je 360 graden bergen. Prachtig indien je daar een buitenverblijf zou hebben. Niet voor lang want je zou vereenzamen denk ik. Vele straathonden… Charlo vertelde opnieuw hetzelfde verhaal. Iedereen schaft zich een hond aan en daarna beseffen ze dat ze die geen eten meer kunnen geven en verwaarlozen ze hen en laten hen op straat lopen waar ze bijna sterven van de honger en de paracieten. Soms neemt een gezin zich 5 honden en daarna schoppen ze hen het huis uit. We daalden af tot in het woud waar een ruîne niet opgegraven is. Je ziet wel enkele sculpturen van hoofden, dieren, een zwangere vrouw met een baby in haar schoot en wat losliggende stenen. Wie weet liggen er hier ook weer vele schatten of koningen? We beklommen ons paardje richting huiswaarts. Plots verscheen er uit een struik een kind…daarna nog een peuter…en dan de mama! Hm, ze namen een kortere weg. :) Arenden vlogen over op zoek naar een malse, verse prooi. De warme zon hoog aan de hemel. Wat hou ik van die tropische temperaturen! Heel heet! Ik ga Belgiê niet meer gewoon worden denk ik! Veel te koud daar! :) Na drie uur nam ik afscheid van de man. Ik liep aar de ATM, testte mijn Visakaart en …niks. Pff, dat gaat blijven duren. Ik stapte de bank binnen en legde nog eens mijn probleem uit. Ze zeiden dat Visa en mijn bank niet geconnecteerd zijn en dat daardoor mijn kaart niet werkt. En mijn bank Fortis zegt nochtans van wel. Met mijn maestrokaart kon ik gelukkig toch geld afhalen. Maar dat probleem van die kaart moet opgelost geraken!!! Ik mail straks mijn bank nog eens. Ik kocht postkaartjes en postzegels. Hi hi, naar het schijnt heeft iemand van mijn familie een postkaart gekregen, na 5 weken vanuit mexico, met de zegel langs de voorkant op de foto! Ja, zo’n dingen kan je hier allemaal tegenkomen. :) Maar alle, langzaam maar zeker komen de kaartjes toch toe? Ik ga nu mijn was ophalen, me douchen, op Chris wachten en dan een email schrijven naar Connections om mijn vlucht te verzetten op 27 juli. Het probleem is echter dat ik niet op voorhand weet wanneer ik daar ga toekomen? Waneer ik het ergens tof vind, blijf ik. Vind ik het niet meer leuk, stap ik op. Voor morgen heb ik nog niets gepland. Misschien naar die andere ruînes. We zien wel. Hier leef je van dag op dag. En dat is net tof! Ik weet zelfs soms niet welke dag het is maar dat hoeft niet. Hasta manana.