Dag 9 14 mei Monte Albân

Dag 9 14 mei Monte Albân
Ik ben er door denk ik. Om 7 uur was ik al eerste wakker en in volle vorm. We namen allen samen een ontbijt. Weer beschuiten. Wat mis ik mijn lekker brood! Er worden wel eieren gebakken maar geen spiegeleieren. Er is ook altijd yoghourt en een fruitsla met verse mango , ananas, papaya, watermeloen, appel en soms granada , wat gelijkt op fruit de la passion. Echt lekker. Ik had zelf mijn thee negro bij want die vind je hier zelden. We besloten van met de 6 amerikaanse meisjes, de 2 duitse, lee en ik een uitstap te doen naar Monte Albân aan 100 pesos. We hadden een van voor ons alleen. De hoofdstad van Monte Albân is de oude hoofdstad van de Zapotheken en werd later bewoond door de Mixteken. Hoogst merkwaardig was de perfecte geometrie van deze plek. Het dramatische kader van het Sierra Madre gebergte, het spectaculaire zicht over de stad en de vallei van Oaxaca, maken van Monte Albân één van de meest indrukwekkende archeologische sites van het Mesoamêrica. Onze gids trok het ietsje te lang zodat we niet veel tijd meer hadden om alles te bezien en foto’s te maken van deze indrukwekkende ruînes. Ik probeerde me voor te stellen dat op deze zelfde plek mensen liepen van 500 jaar voor Christus. Waar deden ze hun offers? Waar begroeven ze hun doden? Waar deden ze de spelen? Het rare van alles vind ik dat ze zô weinig weten van al deze ruînes. Daar er geen geschriften zijn, weten ze bijna niks. De gids vertelde enkel dat er spelen gedaan werden en de winnaar werd geofferd voor de Goden. Pff, dan zou ik toch liever verliezen hoor. Tombe 7 ,waar de meeste gouden objecten gevonden zijn, hebben we zelfs niet kunnen zien bij gebrek aan tijd. Zie je, wanneer men zelf zo’n dingen onderneemt dan heb je zoveel tijd je maar wil om alles in detail te kunnen bezichtigen. Om 14 uur werden we al afgezet in de Zocalo waar lee en ik lunchten in een heel speciale, toffe bar. Ik bestelde me pollo con mole negro. Mmmm, met chocoladesaus. Dit herinnert me aan mijn mama wanneer ze haas in chocoladesaus maakt. Ook zo overheerlijk! En wie komt er daar binnen? De twee engelse jongens waar ik naast stond op het concert van Paul Mc Cartney in Mexico City. Er waren daar 300.000 personen, ik stond naast die jongens waar ik mee beginnen praten ben, en nu 6 uur verwijderd van Mexico City in Oaxaca kom ik hen tegen in een kleine bar! Ongelooflijk! Opnieuw is de wereld heel klein! Ik moest geld afhalen maar er stonden zeker 30 personen voor mij. Zolang wachten kon ik niet. We vonden een andere bancontact waar er 20 personen aanschoven en een volgende met 10 personen. Ja, ik had geld nodig dus ik was verplicht van de file te doen. Op een morgen zag ik eens een file van minimum 100 meter aan een bank. Niet te doen hoe al die mensen geduldig hun beurt afwachtten om geld af te halen. In de Zôcalo was er een grote markt. Ik kon het me niet laten van eens nieuwe kleren te kopen. Ik was het beu van 6 maanden dezelfde kleren aan te trekken. Ook kocht ik een hippe mexicaanse hoed. Ai, weer iets om mee te sleuren. Maar het beschermt me wel tegen de felle zon. Ik ben er over aan het nadenken van mijn tent, matje en slaapzak op te sturen naar Belgiê. Daar de accommodatie hier in Midden America en Zuid America zo goedkoop is, is het niet meer nodig om campings op te zoeken. Ik zou het dan veel gemakkelijker hebben met het gesleur ervan. Iemand ervaring met campings in Zuid America. Hou ik mijn tent of niet? Lee kookte opnieuw mee voor mij. Vegetarisch! Maar het was wel best lekker. Een pasta met veel verschillende groenten die we kochten op de versmarkt en…patatjes erbij. Ik vertelde haar dat ik aardappelen mis en ze kookte die speciaal voor mij. Hoe lief. Shirin en Samira vertrokken om 23 uur met de nachtbus naar de playas in het Zuiden en hadden nog veel fruit over en yoghourt. Dus een dessert kreeg ik ook. We namen afscheid van hen. Misschien zien we mekaar terug in San Cristobal waar iedereen naar toe gaat maar op verschillende tijdstippen. Ben, de zoon van Lee, ging s’ avonds aankomen in ons hostel. Ik zat weer lang op internet en eindelijk besloot ik van naar Puerto Escondido te gaan in het Zuiden. Ik boekte ook twee nachten in een hostel = El Rinco Del Pacifico. Ik betaalde reeds met mijn visakaart een voorschot van 100 peso. De rest, 1100 peso, moet ik bij aankomst betalen. Het is een iets duurder hotel maar ik heb echt zin om weer eens alleen te zijn. In een eigen kamer, met een eigen badkamer en een tv wat altijd goed is om mijn spaans bij te schaven. Ik maakte mijn valies voor de dag erop zodat ik niemand s’ morgens hoefde te storen en ging slapen rond 23u30. Ik hoorde die nacht Ben en zijn mama niet meer binnenkomen in de slaapkamer. Ik sliep al zoals een roosje. x