Dag 1 6 mei Mexico City

Dag 1 6 mei Mexico City
Op de luchthaven in Hawaii sprak ik met een Hawaiiaanse man die vertelde over president Obama. Honolulu is zijn geboortestad en hij is opgevoed door zijn grootmoeder die de vice president was van de bank. Een hele rijke madame. Obama ging naar de duurste highschool van Honolulu. Elk jaar met kerst komen ze hier de feestdagen doorbrengen. Hij zei dat de verkiezingen in November 2012 zijn ( Ja, het nieuws en zo kan ik hier niet zoveel meer volgen ) en dat Obama opnieuw zal verkozen worden omdat hij populair is. De financiele kant zal een groot probleem blijven zei hij. America leent teveel van China en betaalt hoge intresten zodat er op dat gebied opnieuw geen verandering zal komen. Ik sprak ook met een 80 -jarige man uit Colorada en nam een foto met hem. Hij lachte bedeesd omdat hij nog nooit een vrouw van Belgie gezien had. :) Twee piloten wilden ook op de foto. Zij vliegen naar Japan. Een mama nam afscheid van haar man en twee kleine kindjes. Ze weenden. Ik weende bijna mee toen ik het tafereel zag. De mama weende niet, gaf een vlugge kus en verdween voor twee weken ergens naartoe. De kindjes bleven verdrietig hun mama aanstaren. Een zwarte limousine parkeerde zich. Ik had al vele witte gezien maar nog geen zwarten. Wrangler jeeps zie je hier ook veel. Een knappe man in ontbloot bovenlijf stapte uit. Ik genoot van de laatste Hawaiaanse zon en checkte in. Ik had net 23 kg. Het is toch veel gemakkelijker met een valies op wieltjes te reizen dan met die rugzak hoor. Ik had een window- seat zodat ik goed kan slapen. Ik had wat snoepjes gekocht en munten hoestbolletjes in geval ik een hoestbui zou krijgen op het vliegtuig. Ik zat naast een amerikaanse vrouw die vertelde dat vandaag de maan het dichtst bij de aarde zou staan. De volgende maal zou het in 2029 zijn. We keken aandachtig door het raampje. Ik zag nog net achter een berg de maan maar niet goed genoeg om deze te kunnen fotograferen. Maar nu ik er aan denk, de dag ervoor ben ik ’ s nachts opgestaan in mijn hotel en zag een verschikkelijke mooie maan heel dicht bij me staan. Ze schitterde over de wolkenkrabbers uit. Je zag heel goed de geel oranje kraters. Dus toen al zal die heel dicht bij de aarde gestaan hebben. Ik heb er foto’s van genomen. In het vliegtuig kon ik mooie panoramische foto’s maken van de verborgen zon achter de wolken. Ik vloog met American Airlines. Deze raad ik aan niemand aan. De toestellen zijn verouderd, de radio is nog handmatig en niet digitaal, er is geen persoonlijk tv schermpje ( er bevinden zich vijf tvschermen in gans het vliegtuig ) , je krijgt geen eten ( een sandwich kostte 17 $ ! ) enkel één drankje, je zetel kon je bijna niet naar achter verstellen en je krijgt enkel een dekentje en geen kussen. Dus voor een vlucht van acht uur niet echt een aanrader. Mijn gebuur zei dat American Airlines al 5 x bankroet waren of zo iets. Ik was nog ietsvergeten te vertellen: toen ik dat kleine vliegtuigje nam naar Molokai heb ik eventjes weer geluk gehad met mijn fototoestel Canon. Er zit een gat in het venster dat dient voor verluchting. Ik wilde een foto door dat gat nemen van het landschap en de wind zoog mijn camera door dat gat naar buiten. Een geluk had ik het polsbandje om zodat ik mijn camera weer naar binnen kon halen. Pff, ik kom van alles tegen met die camera. :) Ik denk dat ik me een goedkoop toestel ga kopen om dagelijks foto’s mee te nemen en deze Canon te houden enkel voor het duiken. Dat zou geen slecht gedacht zijn. Ik sliep de ganse tijd op het vliegtuig. Ze maakten me zelfs wakker voor de landing. In Dallas had ik twee uurtjes tijd vooraleer op het volgende vliegtuig te stappen naar Mexico City. Aan de security werd je volledig gescreend, armen omhoog, hoofd mooi recht. Enkel mijn haarbandje lichtte op. Ik kocht een Hawaiaans beeldje dat niet te zwaar woog. In elk land koop ik een klein aandenken uit het land. Ook op het tweede vliegtuig ( opnieuw Amerc.Airl) sliep ik de ganse tijd. Dat zal toch mijn ziekte nog wat zijn die in mijn lichaam hangt. In Mexico City airport haalde ik geld af. Na drie bancontacten was er toch één die functioneerde. Een lange rij. Ik nam 5000 Roepie. 1 € = 16,50 Roepie. Daarna nam ik een taxiticket. Anje had me gezegd dat ik zeker vooraf een ticket moest kopen want dat er vele niet-officiele taxi’s zijn die je beroven of iets anders… De taxi koste 124 Roepie. Hij kende het adres niet van mijn bestemming en vroeg het meerdere malen. Ik boekte, via de raad van Anje, in Casa De Los Amigos – A Quaker Center for peace and international understanding, dicht bij het centrum van Mexico. Ik slaap op een slaapzaal met 8 bedden. Één nacht kost 100 R. Dus dat is zo’n 6 €. Cheap he?! Het gebouw is wat verouderd maar heel netjes. Ik slaap met een duitse twintiger Shirin , een meisje uit Guatemala, iemand uit Mexico en Lae uit Australiê. Nico ontving me, gaf me direct een kus (? ) en verwelkoomde me hartelijk. Hij liet me gans het gebouw zien enlegde me uit wat ze allemaal doen om mensen te helpen met bvb pasports regelen naar America, vluchtelingen onderdak geven, spaanse lessen geven enz. Om 19 uur was er een bijeenkomst. Elke zondag brengt iedereen voedsel mee en eet samen aan één grote tafel. Daar ik niet ging koken kocht ik grote zakken chips, cola, linonade en fruitsap. Zo droeg ik ook mijn steentje bij. We waren met ongeveer 20 mensen van alle nationaliteiten. Er werd frans, engels maar vooral spaans gesproken. Ook op de luchthaven verstaan ze geen engels. Alles gebeurt hier in het spaans dus ik zal mijn spaans vlug moeten bijschaven. Ik deed avondschool spaans voor één jaar maar dat is niet voldoende. Ik probeer hier iets te zoeken waar ik een week les kan volgen. Ik trok natuurlijk vele foto’s met BB. Iedereen vond dat tof en wilde BB’ s site op Face Book blijven volgen. Zijn website is: The traveling “ Belgium” Bear. Ik maakte kennis met een mama en haar zoon van 16 jaar uit Iran. De papa en een dochter zijn naar America verbannen, de andere dochter woont nog steeds in Iran en de mama en Mohamed proberen via dit center naar America te gaan bij hun familie. Wanneer ik dit hoorde vond ik alles heel schrijnend. Ook andere mensen uti Colombia, Costa Rica en Africa zaten met dezelfde problemen. Wat hebben wij het toch goed in ons veilige landje. Een vrijwilliger hier hoorde dat ik uitstekend frans sprak en zei dat ze zo’n personen missen hier. Niemand spreekt frans. Ze zouden mijn hulp goed kunnen gebruiken want er komen meer en meer zwarte afrikaners hier naar het centrum. Maar ja, dat staat wel niet op mijn programma. Ik ontmoette Annick uit Antwerpen. Zij komt reeds voor 10 j naar Mexico en is fotografe. Ze verblijft op een privekamer hier in het huis. Ze zoekt een appartement om hier voorgoed te wonen. Het was heerllijk om nog eens nederlands te spreken. Soms moest ik zelfs al achter mijn woorden zoeken. Ik was al vlug geîntegreerd in de groep en ik voelde me goed bij die mensen. Voor het avondmaal vormden we een kring, gaven de hand, sloten de ogen en dankten elk op zijn manier. Het was een leuke avond? Ik was echter heel moe, mijn keel deed pijn en ik had een hoofd dat alle minuten ging ontploffen. Ik zei iedereen dag en om 21 uur lag ik al in het kleine bedje. Ik had een onrustige nacht, zweette veel, hoestte veel, kon moeilijk ademenen en werd overbeten van de muggen! Daar had je ze weer. Vanavond slaap ik met mijn muggengaas hoor. Tot morgen. xxx
PS: Hier is het 7 uur vroeger!