Dag 2 15 dec. Recife

Dag 2 15 dec. Recife
Hier zijn we weer. Om 9 uur wekte mijn gsm me. Ik liep direct naar mijn balkon om te zien hoe de omgeving eruit zag. Prachtig! Rond het zwembad kerstverlichting. Een bar in het zwembad. De Atlantische Oceaan, een klein strandje met een zwart rif voor. Daarachter mag je niet zwemmen daar er veel haaien zitten, vooral tijgerhaaien, en Recife is gekend voor zijn shark attacks. Ik googelde dit en inderdaad zijn er al veel dodelijke ongevallen gebeurd vooral met surfers en zwemmers. In de verte zag ik toch een man zwemmen. Was het een local die oesters of dergelijke zocht? Ik had hem in het oog. Ik skypte met mama. Het eerste wat ze zei: “ Durf er niet achter zwemmen hoor!” :-) Precies dat ik mijn leven ga wagen tussen die haaien. Het was warm, zalig weer. Niet zo heet dan in Paraguay. Maar aan de kust is het altijd ietsje frisser. Het was zelfs wat bewolkt maar dit deerde niet. Ik ging naar het ontbijt. Amaai, dat was nogal eens een ontbijt se! Alles soorten speciale ontbijtkoeken, vele yoghurts, fruit van verse ananas, watermeloen, meloen, appels , peren etc, toastenbrood, roerei, gebakken vlees, saucissen, gemengd fruit... Ik nam van alles een beetje. Ik was uitgehongerd. Gisteren heb ik eigenlijk alleen maar vliegtuigeten gegeten. In de buurt ging ik op zoek naar water van 5 liter, drank, yoghurt, een zonnecrème en een haarconditioner. Niemand sprak een andere taal dan Portugees! Ik haalde geld af in een benzinestation. Twee Visakaarten werkten niet, een geluk, mijn Maestrokaart wel. Wat zou ik gedaan hebben zonder die Maestrokaart die ik eerst niet wilde meenemen?! Iedereen was in de weer voor mij. Een Braziliaans meisje liep zelfs een eindje met me mee. In een kapsalon stapte ik binnen en probeerde met handen en voeten uit te leggen dat mijn haar te wit geworden is en dat ik bruinere meshes wilde. Op de duur begrepen ze me. 170 real = 62 € Aan de receptie van mijn hotel wilde ik een citytour bestellen. Er was niemand die Engels of Spaans sprak. Plots stond er een dame naast mij die in gebrekkig Frans vroeg of ze me kon helpen. Tenslotte boekte ik dan maar een toer aan 45 Real = 16 € naar het idyllische strandje Porto de Galinhas op ongeveer 100 km verwijderd van Recife. Indien ik zelf een taxi zou genomen hebben kwam het me op 62 €!!! Deborah ,de Braziliaanse vrouw, vroeg of ik zin had om mee te gaan shoppen samen met haar man en Carmen, een oudere vriendin van haar. Waarom niet? Ik stapte in de auto en plots vertelde ze dat ze 6 jaar in België gewoond heeft ,in Halle!!!! Dat kan toch niet. Wat is de wereld klein! Ze vond België leuk maar de mensen waren er somber, droegen veel donkere kleren en het weer was verschrikkelijk. Ze zou zo'n weer nooit meer gewoon worden. Na haar scheiding met LL is ze teruggekeerd naar Recife en hertrouwd reeds 15 jaar met een Braziliaan. Haar twee kinderen spraken Nederlands maar zijn het min of meer verleerd. Zij leerde in die 6 jaar Frans door het gewoonweg te spreken. Na 25 jaar vijf klerenwinkels hier te hebben zit ze nu in de immobiliën. Ze verhuurt en verkoopt flats in mijn hotel waar ik zit. 70 % zijn vaste verblijfplaatsen, de rest is hotel. Ze verkoopt bvb een appartement waar ik in zit aan 70.000 €. Valt nog mee vind ik met zo'n mooi zicht op de oceaan en een zwembad bij. We gingen naar de C&A. Ze kocht een paar shorts en schoenen. Al de schoenen die ik zag waren in felle kleurtjes. De feestkledij was vooral goud blinkend, zwart maar veel wit. Naar het schijnt doet bijna iedereen een wit kleedje aan met oudejaar. Bij ons is dat zwart, beaamde Debora. Toen ze wilde betalen stond er een lange file. Iedereen stond mooi achter mekaar. Dat zou nog 1 uur duren om aan te schuiven. Wat een geduld hebben die mensen hier! Het winkelcentrum was een moderne mall met prachtige kerstversiering. Het leek wat op het koopjescentrum in Sint Niklaas. De prijzen zoals bij ons. Na een paar uur keerden we terug. 15 uur. We hadden honger? Rechtover het hotel namen we een lunch. Ik nam een steak met vier-sauzenkazen, frietjes en een slaatje. Ik kreeg drie grote, dikke stukken vlees. Ik at maar twee stukken op en vroeg me een doggybag. Ik proefde van de anderen een paar specialiteiten van hier. Ze dwongen me om het te proeven. Hun zoon kwam er bij zitten. Hij sprak Frans en Engels. Vlaams durfde hij niet meer met me te praten. :-) Debora liep met me mee naar de kapper in het hotel die naar het schijnt een heel bekwame zou zijn. Hij was al een ganse tijd boekjes aan het lezen. Geen volk. Ze legde uit wat ik juist wilde. Hij vroeg eerst 200 real = 74€ maar Debora zaagde wat en zei dat ik een vriendin van haar was en hij zakte zijn prijs tot 180 real = 66 €. Nog duurder dan die vorige kapper die ik zag maar ik had meer vertrouwen in hem. Tis te hopen... Ik weet nog niet wanneer ik ga gaan. In mijn kamer nam ik een broebelbad. Ik lag nog maar net goed te relaxen of de zekering sprong. Nergens geen licht meer in mijn flat. In het donker zocht ik een handdoek en belde naar de receptie. Een beetje later stonden twee mannen aan mijn deur. Ik verontschuldigde mij, ingewikkeld met een grote badhanddoek, en ze lachten eens. Na vijf minuutjes zetten ze de zekering op in een andere plaats op de gang en ik kon mijn jacuzzi verder doen. Daarna had ik geen problemen meer. Ik lakte eens mijn teennagels, vijlde mijn beschadigde nagels. Allemaal dingen waarvoor ik nu eens tijd